Βαρύτατο φόρο πλήρωσαν οι εργαζόμενοι της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στην πορεία των χωρών τους προς την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οπως και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι Βούλγαροι και Ρουμάνοι εργαζόμενοι γνώρισαν, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι εστί καπιταλισμός.

Στη Βουλγαρία, χρειάστηκαν περίπου δεκατέσσερα χρόνια για να φτάσει το βιοτικό επίπεδο στα προ του 1990 επίπεδα...

Σ' αυτό το διάστημα, η βουλγαρική οικονομία κατέρρευσε δύο φορές. Μία, ως συνέπεια των κυρώσεων στη Γιουγκοσλαβία από τον ΟΗΕ και μία (το 1996) εξαιτίας της άρνησης των διεθνών οργανισμών για οικονομική στήριξη.

Κατά την προσφιλή πρακτική των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, το 2001, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χορήγησε βοήθεια, με αντάλλαγμα ένα πρόγραμμα σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων και μεταρρυθμίσεων στην «αγορά εργασίας».

Με προγράμματα ανάλογου περιεχομένου και υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η βουλγαρική οικονομία αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς, περίπου 6%. Μια ανάπτυξη που αφορά αποκλειστικά στα κέρδη των εταιρειών, χωρίς κανένα όφελος για τους εργαζόμενους.

Η ανεργία στη Βουλγαρία φτάνει στο 11,5%. Στην πραγματικότητα υπολογίζεται σε πάνω από 13%. Ο μέσος μισθός (παρά την αύξηση κατά 40% από το 2001) ανέρχεται σε 105 ευρώ το μήνα!

Στη Βουλγαρία, επίσης, το 50% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από δύο ευρώ τη μέρα, ενώ πολύ μεγάλη είναι η καθυστέρηση της υπαίθρου, όπου, όπως αναφέρει έκθεση της ΕΕ του 2003, το κάρο παραμένει σημαντικό μέσο μεταφοράς, ενώ το 50% των νοικοκυριών δεν έχει σύγχρονες τουαλέτες.

Ανάλογο φόρο πλήρωσαν και οι εργαζόμενοι στη Ρουμανία και, βέβαια, έχουν να μάθουν ακόμη πολλά για την Ευρωπαϊκή Ενωση των τραπεζιτών, των μονοπωλίων, του πολέμου και της καταστολής.