Αυτό δεν είναι, όμως, οριστικό καθώς οι ανασχεδιασμοί είναι αλλεπάλληλοι. Το τείχος της Δυτικής Οχθης δεν είναι το πρώτο. Ανάλογο «τείχος», κυρίως με ηλεκτροφόρους φράχτες, περιβάλλει και τη Λωρίδα της Γάζας, ακολουθώντας, όμως, ακριβώς την «Πράσινη Γραμμή». Κατασκευάστηκε το 1994 επί του «ειρηνοποιού» Γιτζάκ Ραμπίν, ο οποίος ήταν και ο πρώτος «εμπνευστής» του σημερινού κατασκευάσματος.

Το 90% του μήκους του αποτελείται από μια «νεκρή» ζώνη περίπου 60 μέτρων πλάτους, με διπλούς ακανθωτούς φράχτες και ηλεκτροφόρα καλώδια, οι οποίοι, στο μέσο, διατρέχονται, ως επί το πλείστον, από άσφαλτο προκειμένου να γίνονται περιπολίες του ισραηλινού στρατού. Το υπόλοιπο 10% το τείχος αποτελείται από κομμάτια τσιμέντου ύψους τουλάχιστον 8 μέτρων, τα οποία, επίσης, φέρουν ηλεκτροφόρα καλώδια στο άνω μέρος τους. Η συμπαγής μορφή έχει επιλεχθεί κυρίως στις κατοικημένες παλαιστινιακές περιοχές που έρχονται σε άμεση επαφή με εποικισμούς ή με ισραηλινές οδικές αρτηρίες καθώς η ισραηλινή γνωστή επωδός για τους λόγους ανέγερσης του τείχους είναι «η ισραηλινή ασφάλεια».

Ως ατράνταχτο επιχείρημα προβάλλεται το γεγονός ότι από το 2002 έως το 2005 μειώθηκαν κατά 90% οι επιθέσεις αυτοκτονίας και οι ένοπλες επιθέσεις κατά Ισραηλινών, πολιτών ή εποίκων, στις περιοχές όπου είχε κατασκευαστεί το τείχος. Στο «επιχείρημα» αυτό δε συνυπολογίζεται ότι κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα, τη συγκεκριμένη περίοδο, εφαρμοζόταν κάποιου είδους εκεχειρία από τις παλαιστινιακές οργανώσεις.

Το τρομακτικό αυτό κατασκευάσματα δεν είναι ευθύγραμμο. Αντίθετα, η πορεία του είναι μάλλον φιδοειδής προχωρώντας από 200 μέτρα έως 20 χιλιόμετρα εντός των παλαιστινιακών εδαφών. Επί της ουσίας, μόνο το 20% της κατασκευής βρίσκεται πάνω στη λεγόμενη «Πράσινη Γραμμή» που ορίζει τα παλαιστινιακά εδάφη προ της κατοχής που επέβαλε ο ισραηλινός στρατός μετά τον πόλεμο του 1967.