1. Την ώρα που ο ποιητής Βύρων Πολύδωρας έκλαιγε για τη χαμένη παρθενιά της γνωστής Πρεσβείας, η Σομαλία έκανε την είσοδό της στην κόλαση.

2. Αν η ρουκέτα ήταν παλιά, όπως λένε, τα μέτρα καταστολής θα είναι αντιστρόφως ...νέα! Η κυβέρνηση δε θα καθυστερήσει να μεταθέσει το βάρος μιας πράξης αγνώστων στην πλάτη του γνωστού λαού.

3. Η εξωτερική μας πολιτική πάσχει από επιλεκτική άνοια. Αυτό της δίνει την άνεση να ασκεί πολιτική τύπου πεντικιούρ, δικαιολογώντας και διευκολύνοντας παντί τρόπω τη δράση των Αμερικανών.

4. Το έργο που θα παίζεται σε όλη τη χώρα θα ονομάζεται «Πολλαπλασιάζοντας τον τρόμο».

5. Τα παπαγαλάκια της αγίας Πρεσβείας όπου βρεθούν κι όπου σταθούν κηρύττουν την τρομο-λαγνεία ως τρόπο ζωής. Είναι σίγουρο πως για λίγο καιρό, μέχρι η λογική να πρυτανεύσει, θα περάσουν από σαράντα κύματα τα δημοκρατικά κεκτημένα, το δικαίωμα της διαμαρτυρίας και το αυτονόητο των ελεύθερων επικοινωνιών.

6. Το πεντικιούρ καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στις διωκτικές αρχές. Τώρα ψάχνουν πάλι για μια γυναίκα με δύο άντρες. Αποτέλεσμα: Κομπολόι δίχως χάντρες.

7. Αίτηση που βρέθηκε σε κάδο σκουπιδιών: Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ, υπουργέ Δημοσίας Τάξεως, με το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, ως Ελλην νομότυπος και φορολογούμενος πολίτης, προτείνω να καταργήσετε τις κάμερες παρακολούθησης και να επαναφέρετε τον ιερό θεσμό του προσωπικού χαφιέ. Επιθυμητό θα ήταν να έχουμε το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής ώστε να έχουμε άμεση γνώση του προσώπου που νυχθημερόν θα «επιλαμβάνεται» των υποθέσεων μας. Ετσι θα είμαστε ικανοποιημένοι όλοι αφού, όπως θα έχετε ακούσει τη ρήση, «δείξε μου τον χαφιέ σου, να σου πω ποιος είσαι».

8. Οι τρεις οικογένειες που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν μαζί στο ασανσέρ της εξουσίας δεν αξίζουν ούτε την περιφρόνησή μας. Παραποιώντας το καθετί, μέσω του δημοσιογραφικού λόγου, ξεπέφτουν στη γενική αδιαφορία. Απάντηση σε όλους αυτούς δίνει με τον δικό του τρόπο ο Κάρολος Μαρξ (Φράνσις Γουίν, Κάρολος Μαρξ. Η ζωή του, εκδ. Ωκεανίδα): «Προτιμώ να παρακολουθώ τα μεγάλα γεγονότα του κόσμου, να αναλύω το ρου της ιστορίας, παρά να καταγίνομαι με τους κατά τόπους άρχοντες, με την αστυνομία και τους εισαγγελικούς δικαστές. Οσο όμως σημαντικό κι αν θεωρούν οι κύριοι αυτοί στις ημεροφαντασίες τους τον εαυτό τους, δεν είναι τίποτα, απολύτως τίποτα, μπροστά στις γιγάντιες μάχες του καιρού που διανύουμε. Πιστεύω πως κάνουμε αληθινή θυσία αποφασίζοντας να χαραμίσουμε μια λόγχη αναμετρώμενοι με τέτοιους αντιπάλους. Πάνω απ' όλα όμως είναι καθήκον του Τύπου να προτάσσει τα στήθη του και να μιλά επ' ονόματι των καταπιεσμένων της γειτονιάς του... Το πρώτο καθήκον του Τύπου σήμερα είναι να υπονομεύσει όλα τα θεμέλια της υφιστάμενης πολιτικής κατάστασης πραγμάτων».