Οταν το 1929 ταξίδεψα για πρώτη φορά μ' ένα μικρό καΐκι από το χωριό μου, το Γιαννίτσι Εύβοιας (σήμερα Μαρμάρι), αμούστακο παιδί με το ντρίλινο κοντό παντελόνι, για να 'ρθω στην Αθήνα για δουλιά και σχολείο, ξεμπάρκαρα στη Ραφήνα σ' ένα μικρό ξύλινο μόλο. Εκεί μας περίμενε ένα «αρχαίο» λεωφορείο, μοντέλο 1910, για να μας μεταφέρει στην πρωτεύουσα. Οι υπεύθυνοι του λεωφορείου, πρόθυμοι και καλοσυνάτοι άνθρωποι, μας βοήθησαν να μεταφέρουμε τα μπογαλάκια μας και ν' ανέβουμε πάνω.

Από κείνο το πρώτο μου ναυτικό ταξίδι, έχουν περάσει 71 χρόνια και το αμούστακο αγόρι έγινε 84 χρόνων σήμερα. Το μικρό καΐκι έγινε μεγάλο βαπόρι, το αρχαίο λεωφορείο αντικαταστάθηκε με πούλμαν με αναπαυτικά καθίσματα. Θα 'πρεπε, όπως είναι φυσικό, να 'μαστε όλοι ευχαριστημένοι και, όμως, μια μικρή λεπτομέρεια ταλαιπωρεί όλους τους επιβάτες που ταξιδεύουν από όλα τα νησιά του Αιγαίου προς το λιμάνι της Ραφήνας, σε σημείο που να αποζητάς την απλοϊκή εκείνη εποχή του 1929, που αποδεικνύεται πιο οργανωμένη.

Η ταλαιπωρία των επιβατών έγκειται στο ότι τα λεωφορεία που πρέπει να πάρουμε δεν έρχονται στο λιμάνι εκεί από όπου ξεμπαρκάρει ο κόσμος, αλλά παραμένουν μακριά. Ετσι υποχρεωνόμαστε με ζέστη ή με βροχή, φορτωμένοι να βαδίζουμε 600 περίπου μέτρα για να φθάσουμε στο λεωφορείο, στο οποίο εμείς οι ηλικιωμένοι δε βρίσκουμε ποτέ θέση, γιατί έχει καταληφθεί από τους νεότερους, που είναι και πιο γρήγοροι δρομείς.

Ρωτώ λοιπόν τους αρμόδιους, τι θα γίνει με το λιμάνι της Ραφήνας, γιατί στοίχειωσε σαν το Γεφύρι της Αρτας και δε λέει να τελειώσει; Χρόνια ολόκληρα πληρώνουμε φόρο για το λιμάνι αυτό. Αν τα 'χαμε κάνει κέρματα και τα ρίχναμε στη θάλασσα, θα είχαν γίνει στεριά για Εύβοια. Τους αρμόδιους τους έχουμε ενοχλήσει πάρα πολλές φορές, αλλά δυστυχώς «στου κουφού την πόρτα...». Ιδωμεν.

Χαλάνδρι Αττικής