Η ταινία, με εξαιρετικά ποιητικό τρόπο, ιδιαίτερα ενδιαφέροντα για ινδική παραγωγή, αυτό το ζήτημα πραγματεύεται. Μια χήρα, παιδί ακόμα, κλείνεται σε μοναστήρι. Το οποίο, για να συντηρηθεί, ευκαιριακά, δούλευε και σαν πορνείο. Η κοπέλα γνωρίζει και ερωτεύεται έναν «απελευθερωμένο» από προκαταλήψεις και κακές παραδόσεις νεαρό, πιστό υποστηρικτή του Γκάντι (παθητική αντίσταση, απελευθέρωση (τρόπο τινά) της γυναίκας). Οι προκαταλήψεις, όμως, οι κακές παραδόσεις και ο χρόνος, που δεν έχει φέρει ακόμα τα αποτελέσματά του, δε βοήθησε το ζευγάρι...

Η ταινία μοιάζει να είναι έργο κάποιου αστού διανοούμενου, ο οποίος, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση (Ντίπα Μέχτα), ερμηνεύοντας τον κόσμο ιδεαλιστικά, δεν μπορεί να αποφύγει και τον άκριτο «θαυμασμό» της για την παράδοση, γενικά. Εστω και αν αυτό το κομμάτι της παράδοσης είναι αντιδραστικό και απάνθρωπο. Η κριτική της, υποκύπτοντας στα εξωτερικά στοιχεία της παράδοσης, κρύβει και κάποια νοσταλγία. Τα λαογραφικά στοιχεία της ταινίας έρχονται σε πρώτο πλάνο, εξαφανίζοντας κάθε ρεαλισμό. Με αποτέλεσμα ο θεατής να μένει αμέτοχος από το δράμα που συντελείται στην οθόνη. Να παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα, όπως παρακολουθεί διάφορες αδιάφορες φολκλορικές χορευτικές αναπαραστάσεις. Τίποτα περισσότερο!

Παίζουν: Λίζα Ρέι, Τζον Αμπραχαμ, Σαράλα.