Είναι γνωστές οι επικρίσεις που έγιναν εναντίον των ΗΠΑ από τον ηγέτη της νεοκαπιταλιστικής Ρωσίας Βλ. Πούτιν περί «αναβίωσης ψυχρού πολέμου και μιλιταριστικής πολιτικής» στην πρόσφατη συνάντηση των G8 στην Πετρούπολη. Λίγο αργότερα με την ανακοίνωση των ΗΠΑ για την εγκατάσταση αντιπυραυλικής ομπρέλας πάνω από την Τσεχία και την Πολωνία με σαφή ένδειξη απειλής κατά της Ρωσίας, Ρώσος στρατηγός κάνει επιπλέον επικριτικές δηλώσεις για το γεγονός. Μέχρι εδώ, θα 'λεγε κανείς, ότι πρόκειται για επικίνδυνες εσωτερικές αντιθέσεις ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων.

Ομως το πράγμα πήρε και την ευτράπελη πλευρά του εξαιτίας της δήλωσης του εκπροσώπου του ελληνικού ΥΠΕΞ Κουμουτσάκου για λογαριασμό της υπουργού Ντόρας Μπακογιάννη. Η καθ' όλα εφιαλτική δήλωση επέκρινε την αντίδραση της ρωσικής πλευράς, δηλ. της μιας εκ των δυο ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη. Η πρώτη εντύπωση της δήλωσης είναι αυτή του ευτράπελου που θυμίζει τη γνωστή παροιμία της... μυλωνούς. Ομως λαμβάνοντας υπόψη ότι πρόκειται για τη μοναδική δήλωση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δημιουργούνται συνειρμοί από αντικειμενικοί έως κι αυθαίρετοι. Το αντικειμενικό του ζητήματος είναι ότι η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ κι η οποιαδήποτε αντίδρασή της έχει μικρότερες ή μεγαλύτερες επιπτώσεις στο σύνολο. Ιδιαίτερα στο ζήτημα των Ρωσο-ευρωενωσιακών σχέσεων η πολιτική διπλωματία της ΕΕ δείχνει προσεκτική, κάτι που εξακολουθεί από τον καιρό της Σοβιετικής Ενωσης κι ως στοιχείο των αμερικανο-ευρωπαϊκών διαφορών. Τώρα μάλιστα που ο λεγόμενος «κομμουνιστικός κίνδυνος» δεν υπάρχει, αυτές οι διαφορές και προσεγγίσεις γίνονται πιο έκδηλες στο γενικά ενιαίο καπιταλιστικό χώρο της G8. Οι ευρωενωσίτες μη έχοντας δικές τους πηγές πετρελαίου και μη ελέγχοντας ξένες όπως π.χ. οι ΗΠΑ, προσδοκούν έντονα το ρωσικό πετρέλαιο και μάλιστα μέσα από δικό τους γεωγραφικό χώρο όπως είναι η Ελλάδα (Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη). Εδώ ακριβώς εισέρχεται ο ρόλος του ελληνικού καπιταλισμού με την από πολλού χρόνου κατ' αρχήν συμφωνία Ελλάδας, Ρωσίας, Βουλγαρίας για το ρωσικό αγωγό πετρελαίου που μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, μοιάζει με... γεφύρι της Αρτας.

Η ευτράπελη δήλωση τύπου... μυλωνούς του ελληνικού ΥΠΕΞ δημιουργεί εξ αντικειμένου προβλήματα στον ευρωενωσιακό χώρο. Ισως γι' αυτό υπήρξε η άμεση κυβερνητική δήλωση περί της οριστικής επιβεβαίωσης της συμφωνίας με τις τελικές υπογραφές στα μέσα του Μάρτη. Ανεξάρτητα από το τι παραμέτρους θα περιλαμβάνει η συμφωνία, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να αναφερθούν οι αμερικάνικες πιέσεις προς Ελλάδα και Βουλγαρία που δημιούργησαν αυτές τις παλινδρομήσεις από την αρχή της συμφωνίας. Είναι γνωστή η υπόδειξη των ΗΠΑ προς την ελληνική κυβέρνηση «περί πολλαπλών πηγών προμήθειας πετρελαίου». Το παρασκήνιο είναι έντονο κι η αμερικάνικη παρέμβαση στην εντεινόμενη εσωτερική πολιτική κρίση της Ελλάδας δείχνει ποικίλων πλευρών, μορφών και βάθους. Σ' αυτή την κλίμακα όλα είναι απίθανα κι όλα πιθανά σε κυβέρνηση κι αντιπολίτευση. Είναι ερωτηματικό π.χ. πόσο και πώς το γεγονός αυτό συνδέεται με την πεισματική εγρήγορση της κυβέρνησης στις ευρωενωσίτικες ντιρεκτίβες των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων.