Η μυθολογία τις ήθελε ως τις πηγές των Τριών Χαρίτων. Ο Αχιλλέας είχε πει, αναφερόμενος προφανώς στην αμύθητη για την περιοχή αξία τους: «Και τα πλούτη του Ορχομενού να μου δώσετε, δεν παίρνω μέρος στον πόλεμο της Τροίας».

Σήμερα, εκεί που άλλοτε αρκούσε μια υπόκλιση στη χάρη τους για να μαζέψει κανείς το ανάμα στη χούφτα του, μάταια σκύβεις ευελπιστώντας να δεις την ξακουστή ομορφιά...

«Πηγές Χαρίτων». Το νερό τους αποτέλεσε πηγή ζωής και άνθησης για τον Ορχομενό. Τώρα, μόνο οι μύθοι και οι περιγραφές απέμειναν για να θυμίζουν στους κατοίκους το στολίδι που κάποτε κοσμούσε την περιοχή τους. Το ανθρώπινο χέρι, υποκινούμενο από τη «βουλιμία» της τσέπης, έκανε πάλι το καταστροφικό «θαύμα» του. Και, χωρίς ίχνος περηφάνιας, το μόνο που μπορεί πλέον να δείχνει, γερμένο απ' το βάρος των ευθυνών που κουβαλά, είναι το σημείο που κάποτε έρεε άφθονο το νερό απ' τις πηγές.

«Η φύση εκδικείται». Κανόνας απαράβατος, ανελέητος πολλές φορές, αφού όλοι - υπεύθυνοι και μη - πληρώνουν την οργή της. «Αυτές οι πηγές...», αναφωνεί από συνήθεια κάποιος κάτοικος, στην προσπάθειά του να μεταφέρει σ' έναν απλό επισκέπτη αυτό που τώρα υπάρχει μόνο σαν εικόνα στη μνήμη του. Κι εσύ, το μόνο που μπορείς να διακρίνεις είναι οι πέτρες και τα χόρτα που φύτρωσαν εκεί που κάποτε το κελάρυσμα του νερού μπορούσε να σε παρασύρει στα πιο μακρινά σου ταξίδια... Η θέα των περιβόητων πηγών έρχεται στα μάτια σου μόνο μέσα απ' τις περιγραφές κι απ' τους μύθους, που ποτέ δε σβήνουν. Αυτή η εικόνα είναι που θολώνει το βλέμμα του μπαρμπα-Δημήτρη και τον κάνει να ξεσπά: «Εδώ που βλέπετε είχε νερό γάργαρο να σκύβεις και να πίνεις και τώρα έγινε αυτή η κόλαση!».

Κι όμως, οι πηγές μπορούν να ξανατρέξουν. Αρκεί το χέρι που «έκοψε» την ορμή τους ν' αποφασίσει - ή να εξαναγκαστεί - να αποτραβηχτεί. Και τότε ο μύθος θα γίνει και πάλι πραγματικότητα.