Οι εξελίξεις στο Κυπριακό, είτε λαμβάνουν χώρα στο προσκήνιο, είτε στο παρασκήνιο, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και αποκτούν πρόσθετο ενδιαφέρον καθώς το Σεπτέμβρη αρχίζει στη Νέα Υόρκη ο τέταρτος γύρος των εκ του σύνεγγυς συνομιλιών Κληρίδη-Ντενκτάς. Η δήλωση του Αλβάρο ντε Σότο (αντιπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ για το Κυπριακό) ότι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης έχει δικαίωμα να θέτει την πρόταση της συνομοσπονδίας πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά απ' αυτά που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε.

Μετά από τις τρεις άγονες συναντήσεις Κληρίδη-Ντενκτάς φαίνεται ότι κανείς πλέον δε συζητά για το Κυπριακό στη βάση των προηγούμενων αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που όριζαν το χαρακτήρα του Κυπριακού (εισβολή και κατοχή) και τις παραμέτρους για τη λύση του (ενιαία, κυρίαρχη, ανεξάρτητη). Βάση των συζητήσεων είναι πλέον (απλώς καθυστερεί να ανακοινωθεί και επίσημα) το αμερικανικό σχέδιο (με τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) για τη ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου με τη δημιουργία δυο ξεχωριστών κρατών (ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού) και τη συγκόλλησή τους σε μια χαλαρή συνομοσπονδία για να τηρούνται και τα προσχήματα της «διεθνούς εκπροσώπησης».

Τη βδομάδα αυτή, εκτός των άλλων, είχαμε και τη δημόσια (μέσω επιστολών) διαφορά μεταξύ του προέδρου της κυπριακής Βουλής, Σπ. Κυπριανού, και του προέδρου της ελληνικής Βουλής, Απ. Κακλαμάνη. Το αίτημα του Σπ. Κυπριανού να μιλήσει στο ελληνικό Κοινοβούλιο, η δυσαρέσκειά του για την αγνόησή του από τον Απ. Κακλαμάνη και η απάντηση του τελευταίου δείχνουν ότι όχι μόνο υπάρχει, αλλά και διευρύνεται μια διαφοροποίηση μεταξύ των δυο πλευρών και όχι μόνο σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.