Σχετικά με τη στάση της ΔΑΠ ο Θ. Πάνος επισημαίνει ότι βασική της στόχευση ήταν «μέσα από την αναπαραγωγή της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας, όχι μόνο να νομιμοποιήσει τα μέτρα στη συνείδηση του φοιτητή αλλά να καταστήσει τους φοιτητές ενεργούς υπερασπιστές αυτής της πολιτικής».

Εξηγεί ότι «τους τελευταίους μήνες μέσα στα πανεπιστήμια υποχωρούν τα κυρίαρχα πρότυπα που αναπαράγει η ΔΑΠ, του ατομισμού, της υποταγής, της ενσωμάτωσης, και κερδίζει έδαφος η αξία του συλλογικού αγώνα. Σε αυτή τη βάση ανοίγονται δυνατότητες για χειραφέτηση φοιτητών από την κυρίαρχη πολιτική. Αυτό ακριβώς φοβούνται και γι' αυτό αξιοποιούν επιχειρήματα και πρακτικές, προκειμένου να καταστήσουν τις σχολές νεκροταφεία, να αναγκάσουν τους φοιτητές να κάτσουν στα αυγά τους, μάταια βέβαια».

Εξηγώντας τις πρακτικές της ΔΑΠ, σημειώνει: «Οταν είδε ότι δεν μπορεί με μαζικούς όρους να πείσει, επιστράτευσε μια σειρά από αναπαλαιωμένα επιχειρήματα, όπως "μειοψηφίες", που απαντήθηκαν από την ίδια τη ζωή και την ίδια την πορεία του αγώνα ότι δε στέκουν πουθενά. Εφτασε να αξιοποιεί πρακτικές τραμπουκισμού και τρομοκρατίας (με πιο πρόσφατο παράδειγμα στο Πάντειο την Τετάρτη), με στόχευση ιδιαίτερα σε μέλη της ΠΚΣ, όχι μόνο για να τα τρομοκρατήσει - επειδή ακριβώς αυτά πρωτοστατούν στον αγώνα - αλλά και για να στείλει ένα μήνυμα προς όλους τους φοιτητές ότι δε θα ανεχτεί να συνεχιστεί αυτό που γίνεται».

Για την ΠΑΣΠ σημειώνει: «Κύρια στόχευσή της είναι να εκτρέψει τον αγώνα σε μια θολή αντιδεξιά, αντικυβερνητική διαμαρτυρία, να περιορίσει την κόντρα σε δευτερεύοντα ζητήματα, να αθωώσει και να νομιμοποιήσει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Βασικό της "επιχείρημα" είναι ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είναι σκληρή και αδιάλλακτη, αποκρύπτοντας βέβαια ότι το ΠΑΣΟΚ ψήφισε και εφάρμοσε πλήθος αντιδραστικών νόμων. Αλλωστε, οι προτάσεις της είναι απολογητικές, όπως η θέση της για την αξιολόγηση και την αυτοτέλεια, που ταυτίζεται ουσιαστικά με την κυβέρνηση, ενώ υπερασπίζεται, όπως λέει, το νόμο - πλαίσιο του '82, δηλαδή πρακτικά τη σημερινή κατάσταση του πανεπιστημίου».

Επισημαίνει ότι η λογική της ΠΑΣΠ «είναι συμπλήρωμα της κυρίαρχης πολιτικής. Ακριβώς επειδή έχει αυτή τη λογική, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αλλοιώσει το περιεχόμενο του αγώνα, έτσι όπως καθορίζεται από τις Γενικές Συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, που είναι η ξεκάθαρη καταδίκη της συνολικής αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που υπηρετούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για την πρόταση μομφής του ΠΑΣΟΚ, η ΠΑΣΠ έλεγε ότι αποτελεί μια νίκη του ΠΑΣΟΚ, ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει και ότι το ΠΑΣΟΚ κατοχύρωσε πως θα καθυστερήσει η αναθεώρηση του άρθρου 16. Τώρα μας λέει ότι ο νόμος θα ανατραπεί αν βγει το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση... Ολη αυτή η προσπάθεια εκφράζεται στην πρακτική της να απέχει, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έχει παίξει ρόλο απεργοσπαστικό: Κατέβασε κοινά πλαίσια με τη ΔΑΠ στο Πάντειο προκειμένου να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, ενώ στο Οικονομικό και το Πολιτικό συμπλέει μαζί με τη ΔΑΠ προκειμένου να σπάσουν οι καταλήψεις και να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις».

Για τα ΕΑΑΚ υπογραμμίζει: «Ο ρόλος τους, η στάση τους, μέσα από τις θέσεις και την πρακτική τους, βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη κινήματος σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική και αποδυναμώνουν την προσπάθεια διαμόρφωσης όρων για την ανατροπή της.

Δε χτυπούν την καρδιά, τον κύριο στόχο των μέτρων, που είναι η ιδιωτικοποίηση και η υποβάθμιση των σπουδών, η καθολική υπαγωγή των ιδρυμάτων στις ανάγκες του κεφαλαίου. Αρνούνται μια συνολική πρόταση - αντίποδα της κυρίαρχης πολιτικής, μια πρόταση, δηλαδή, για ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα εκφράζει τις ανάγκες των φοιτητών, της κοινωνίας, του λαού, των εργαζομένων».

«Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα - επισημαίνει - είναι ότι αρνούνται την ανάγκη το πανεπιστήμιο, το πτυχίο, οι σπουδές να παρέχουν ολόπλευρη μόρφωση. Μάλιστα, υιοθετούν αιτήματα που χωράνε στο πλαίσιο της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, όπως, για παράδειγμα, η θέση τους για ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο. Δηλαδή, γενικόλογο πτυχίο, χωρίς επιστημονική ειδίκευση και χωρίς πραγματικό αντίκρισμα στην παραγωγή.

Ακόμα, βάζουν στην άκρη την ανάγκη αποφασιστικής συμπόρευσης των φοιτητών με το λαϊκό κίνημα. Προσπαθούν να υποκαταστήσουν την κοινή δράση, με συσκέψεις, συνεννοήσεις και συναντήσεις με συνδικαλιστικά στελέχη και εκπροσώπους παρατάξεων. Λες και το ζήτημα της υπόθεσης του αγώνα για την Παιδεία είναι ζήτημα ειδικών».

«Γι' αυτό - προσθέτει - έκαναν και φιλότιμες προσπάθειες να αλλοιώσουν και να υπονομεύσουν τη σύγκρουση των φοιτητών με την πολιτική της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η λογική που βάζανε για τη μομφή, όπου φτάσανε στο σημείο να πουν ότι το ΠΑΣΟΚ ήρθε σε προσωρινή ρήξη με το κεφάλαιο (στους Τοπογράφους του ΕΜΠ) ή ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε μια πολιτική στροφή (στην Ιατρική). Την ίδια στιγμή που ο Παπανδρέου δε σταμάτησε να συμφωνεί και να στηρίζει ενεργά τα μέτρα της κυβέρνησης.

Είναι ενδεικτικό ότι δε συνέβαλαν για να τσακιστεί το σχέδιο καταστολής, συκοφάντησης και προβοκαρίσματος του αγώνα των φοιτητών, που εκφράζεται με έναν έντονο και σκληρό τρόπο τις τελευταίες βδομάδες. Αυτό φαίνεται από τη στάση τους στις κινητοποιήσεις, όπου συκοφαντούν την περιφρούρηση των πορειών. Ενώ έφτασαν στο σημείο πριν δέκα μέρες στην ΑΣΟΕΕ, να στηρίξουν μαζί με την ΠΑΣΠ, τον ΣΥΝ και ομάδα τραμπούκων - που λίγο αργότερα εξαπέλυσε δολοφονική επίθεση ενάντια σε φοιτητές και μέλη της ΠΚΣ - ψήφισμα καταγγελίας ενάντια στο ΚΚΕ».

«Το ΔΙΚΤΥΟ, όπως και ο ΣΥΝ, δεν απομακρύνεται από το πλαίσιο αυτής της πολιτικής», σημειώνει ο Θ. Πάνος και συμπληρώνει: «Δεν είναι τυχαίο ότι το ΔΙΚΤΥΟ αποθεώνει τη δήθεν αυτοδιοίκηση του πανεπιστημίου, που είναι μοχλός για να περάσει η ιδιωτικοποίηση. Σε πολλές περιπτώσεις υιοθετεί αιτήματα αντιδραστικά - στόχους της κυβερνητικής πολιτικής, όπως το 5% του ΑΕΠ, που είναι άξονας για να ενισχυθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και η επιχειρηματική δραστηριότητα.

Και επειδή ακριβώς έχουν τέτοια λογική, μιλούν για ένα κίνημα το οποίο θα περιορίζει την αντιπαράθεση μόνο στο άρθρο 16, για ένα κίνημα θολό, χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό. Χαρακτηριστικές είναι οι κορόνες για το "κίνημα" και την "παράταξη", τη "γενιά του άρθρου 16". Παραγνωρίζουν το γεγονός ότι πίσω από αυτά τα μέτρα κρύβεται μια συνολική πολιτική που απορρέει από την ΕΕ. Ενώ εσχάτως προωθούν τη λογική του "δυσεφάρμοστου" νόμου, λες και ο νόμος και αυτή η πολιτική θα "πέσουν" από μόνοι τους σαν "ώριμα φρούτα", χωρίς την πάλη φοιτητών και λαού».