Επιμένουν - καθόλου τυχαία - σε «μέτρα κατάλληλα για την προώθηση της καλύτερης εκπροσώπησης των γυναικών... εάν απαιτηθεί και μέσω ειδικών ποσοστώσεων...».

Ξέρουν καλά ότι η ένταση της επίθεσης προκαλεί και ένταση της οργής, προσπαθούν περίτεχνα να «θολώσουν τα νερά». Να απομακρύνουν την αγανάκτηση και την πάλη των εργαζόμενων γυναικών απ' τον αληθινό ένοχο και την αληθινή διέξοδο. Να χτυπήσουν τον ταξικό αγώνα και να πείσουν ότι το πρόβλημα της ανισοτιμίας είναι φυλετικό. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ καλλιεργούν ουσιαστικά μια λογική του τύπου ...«γυναίκα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι». Ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι ένα πολιτικό πρόγραμμα μπορεί να αποκτήσει φιλεργατικό χαρακτήρα αν στη θέση ενός ...Τόνι Μπλερ βρεθεί μια ...Μάργκαρετ Θάτσερ. Θα ήθελαν πολύ η εργατική τάξη να αξιολογεί την εφαρμοζόμενη πολιτική όχι με βάση το αν εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα ή αυτά των πολυεθνικών, αλλά με βάση το φύλο εκείνου που νομοθετεί ή αποφασίζει.

Καμιά εργαζόμενη μητέρα, «φορτωμένη» με διπλά και τριπλά καθήκοντα, δεν ενθαρρύνεται να μπει στην κοινωνική και πολιτική δράση με τέτοιου είδους διαχειριστικά μέτρα. Πολύ περισσότερο, τέτοια μέτρα όχι απλά δε λύνουν, αλλά καλύπτουν το πρόβλημα. Προσφέρονται ως μηχανισμοί καθαγίασης της ταξικής πολιτικής που εφαρμόζεται σε βάρος εργατών και εργατριών, στο όνομα του φύλου...