Μπορεί λοιπόν μέσα σε αυτή την κατάσταση, που διαμορφώνουν μαζί η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, να ισχυριστεί κανείς σοβαρά ότι μπορεί να διασφαλιστεί η φθηνή για το λαό, γρήγορη και ποιοτική παραγωγή δημόσιων έργων, που να καλύπτει το σύνολο των κοινωνικών αναγκών, για την προστασία του περιβάλλοντος, για την ασφάλεια των κατοίκων και των εργαζομένων, για την εξοικονόμηση ενέργειας, για τη διεύρυνση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων του κλάδου;

Μπορεί μέσα στο σημερινό πλαίσιο παραγωγής των έργων - και πολύ περισσότερο με την προώθηση των περιβόητων ΣΔΙΤ - να δοθεί προτεραιότητα σε έργα υποδομής (π.χ. αντιπλημμυρικής προστασίας, αντισεισμικής θωράκισης) που δε θα ικανοποιούν τις άμεσες ανάγκες της ΕΕ και της αστικής τάξης για γρήγορη και ανεμπόδιστη κίνηση εμπορευμάτων, εργαζομένων και κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης;

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί.

Η ικανοποίηση, λοιπόν, του συνόλου των λαϊκών αναγκών προϋποθέτει την απαλλαγή του συστήματος παραγωγής δημόσιων έργων από τους σιδερένιους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους. Απαιτεί έναν ενιαίο κρατικό φορέα που θα κατέχει τα μέσα παραγωγής, θα κατανέμει σχεδιασμένα την κρατική χρηματοδότηση και το εργατικό δυναμικό και θα καλύπτει το σύνολο των φάσεων των δημόσιων έργων, στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού της λαϊκής οικονομίας.

Ο φορέας αυτός σε συνεργασία με τις Πολυτεχνικές Σχολές και τους επιστημονικούς φορείς, θα αναλάβει τον προγραμματισμό υλοποίησης των έργων σύμφωνα με τις επείγουσες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων (π.χ. αντιπλημμυρική προστασία, αντισεισμική θωράκιση), την ιεραρχημένη κατασκευή μεγάλων έργων, την εκπόνηση κανονισμών και προδιαγραφών, την εκπόνηση ολοκληρωμένων και επικαιροποιημένων μελετών με τη διασφάλιση της αναγκαίας υποδομής για την υλοποίησή τους, την ουσιαστική επίβλεψη των έργων, την περιφερειακή ανάπτυξη, την ερευνητική δραστηριότητα για τη διάγνωση νέων αναγκών, την αλληλοστήριξη με αντίστοιχους κρατικούς φορείς της μεταποιητικής βιομηχανίας παραγωγής οικοδομικών υλικών.

Μόνο η κατεύθυνση της κρατικής - κοινωνικής ιδιοκτησίας των βασικών μέσων παραγωγής, στον αντίποδα των κατευθύνσεων της ΕΕ, μπορεί να διασφαλίσει το δημόσιο έργο σαν κοινωνικό αγαθό και όχι σαν εμπόρευμα.