Το ανοιξιάτικο αεράκι ευωδιάζει από τα αρώματα των λουλουδιών. Μέσα σε αυτό το ανθισμένο περιβάλλον εορτάζεται ο δεύτερος ανοιξιάτικος λατρευτικός κύκλος που ταυτίζεται ημερολογιακά με τη μεγαλύτερη εορτή της χριστιανικής θρησκείας.

«Πισάχ» λεγόταν η αρχαία αιγυπτιακή γιορτή της εαρινής ισημερίας. Είναι η ίδια γιορτή που πέρασε στους Eβραίους και από εκεί στους χριστιανούς και ταυτίστηκε με τον μαρτυρικό θάνατο του Ιησού που σταυρώθηκε στη διάρκεια του εβραϊκού Πάσχα. Ιδιαίτερα λαοφιλής γιορτή το Πάσχα, δεν είναι ταυτισμένο μόνο με τα πάθη του Χριστού, αλλά «μεταφέρει» και αρχαίες δοξασίες ταυτισμένες με τη βλάστηση και την καρποφορία της γης. Ολες αυτές οι δοξασίες λειτούργησαν και λειτουργούν παράλληλα με τις χριστιανικές αντιλήψεις.

«Λαμπρή» είναι η καθαυτό ελληνική ονομασία για το λατρευτικό αυτό κύκλο, ενώ το βαθύτερο μήνυμα της «ανάστασης» είναι η έννοια της ανανέωσης. Είναι αυτό το μήνυμα που θα μεταδοθεί με κωδωνοκρουσίες και πυροβολισμούς. Θα μεταδοθεί με ευχές και φιλιά. Θα μεταδοθεί με το ιλαρό φως.

Τα σύμβολα τούτης της γιορτής είναι επίσης εξαιρετικά ισχυρά: το αυγό, ο πυρήνας της νέας ύπαρξης, το κόκκινο χρώμα είναι το χρώμα του αίματος που σφύζει από ζωή και το φως είναι το σύμβολο της συνεχώς αναγεννώμενης ελπίδας.

Πανάρχαια έθιμα, αναμνήσεις της αγροτικής κοινωνίας, έτσι όπως προσαρμόστηκαν μετά την επικράτηση του Xριστιανισμού, εξακολουθούν να τηρούνται - όχι όλα βέβαια - και να αναβιώνουν. Σε αυτά αντανακλάται η ανάγκη των ανθρώπων για απαντήσεις στα φοβερά ερωτήματα της ύπαρξης.

Στα ήθη και τα έθιμα, επίσης, αντανακλάται η ανάγκη των ανθρώπων να νιώσουν πως η ζωή αλλάζει, ανανεώνεται και αυτό το συναίσθημα οδηγεί στο γλέντι και το χορό, στο τραγούδι και την τελετουργία που εκφράζει αυτήν την ανανέωση.

Είναι όμως και κάτι άλλο που γιορτάζεται τη Λαμπρή: Eίναι η ανάγκη των ανθρώπων να ξαναβρεθούν μέσα στην κοινότητα που γεννήθηκαν. Σχεδόν αυτόματα, η πρώτη σκέψη για τη Λαμπρή είναι ότι θα γιορταστεί στην ιδιαίτερη πατρίδα. Mε φίλους και συγγενείς, με πρόσωπα αγαπημένα, με τους ξενιτεμένους που θα φροντίσουν να επιστρέψουν.

Ο χορός, το τραγούδι, το φαγοπότι, οι ευχές δεν είναι μόνο γλέντι είναι και κάτι βαθύτερο: Eίναι η ανανέωση των δεσμών μας, είναι η επιβεβαίωση ότι ανήκουμε σε μια κοινωνική ομάδα, εκείνη, που πέρα από όλα τα άλλα, με τις παραδόσεις της και τις τελετουργίες της, μας έκανε όντα κοινωνικά, δηλαδή ανθρώπους.