Ηταν 7 Απρίλη του 1999. Η Παρτιζάν υποδέχτηκε την ΑΕΚ, σ' έναν αγώνα διαφορετικό. Το παιχνίδι δεν υπαγόταν σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση, δεν είχε βαθμολογική σημασία. Είχε πολύ μεγαλύτερη. Ηταν και θα μείνει ως ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς, στην ιστορία της ελληνικής ομάδας, αλλά και εν γένει του αθλητισμού. Ηταν το φιλικό συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο σερβικό λαό και διαμαρτυρίας για την ιμπεριαλιστική πολιτική του ΝΑΤΟ.

Οι δολοφονικές επιθέσεις των Αμερικανών και των συμμάχων τους, ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, ήταν σε εξέλιξη. Ο φυσιολογικός φόβος, ιδεολογικές, φιλοσοφικές ή άλλες διαφορές (έστω και προσωρινά) ξεπεράστηκαν. Ετερόκλητοι άνθρωποι βρήκαν κοινό στόχο. Την υπεράσπιση της ΕΙΡΗΝΗΣ. Ανθρωποι που ξεκίνησαν από αντίθετες πολλές φορές αφετηρίες κατέληξαν στον ίδιο προορισμό. Το δίκιο αποδείχτηκε ισχυρότερο από διαχωριστικές γραμμές. Και ανεξάρτητα απ' ό,τι πρέσβευε κάθε ένας από τους επιβάτες στο «ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ», η καταδίκη του πολέμου και η απαίτηση για άμεση επιστροφή στη νομιμότητα, έγινε με μιαν ενιαία και στεντόρεια φωνή.

Μιλώντας στο «Ρ», ο Βλάνταν Ιβιτς (τότε παίκτης στην Παρτιζάν, σήμερα της ΑΕΚ) περιέγραφε αυτό που βίωναν ο ίδιος και οι συμπατριώτες του. «Τις 3 - 4 πρώτες μέρες χτυπούσαν στρατιωτικούς και αστυνομικούς στόχους. Μετά συμπεριέλαβαν και τους πολιτικούς, με δυστυχώς πολλά ανθρώπινα θύματα. Αυτοί δημιουργούν πόνο, δάκρυα και αίμα. Φαίνεται ότι σήμερα αυτό πουλάει στο μάρκετινγκ. Αυτοί δεν πρέπει να 'ναι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά επαγγελματίες δολοφόνοι. Είναι ντροπή να δολοφονούν αθώους πολίτες, είναι απάνθρωπο αυτό που κάνουν». Περιέγραφε, ενδεχομένως χωρίς αυτός να είναι ο στόχος του, το αληθινό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού.