Αξιολογικά πρώτη ταινία της βδομάδας είναι η γαλλική ταινία του Αλέν Ρενέ, «Προσωπικοί Φόβοι σε Δημόσιους Χώρους», δεύτερη η ινδική ταινία του Παν Ναλίν, «Το Μυστικό στην Κορυφή του Κόσμου» και τρίτη η ελληνική ταινία του Στράτου Στασινού, «Πέρα από τη Λίμνη». Στις επιλογές μας, ωστόσο, εμείς θα σταθούμε στην ταινία του Στασινού, λόγω ...εντοπιότητας! Δε μας συγκινεί γενικά και αφηρημένα κάθε τι ελληνικό, αλλά όποιο ελληνικό έχει αυθεντικότητα και αξία.

Η ταινία του Στασινού, παρ' όλες τις ατέλειές της και τους εκφραστικούς δισταγμούς της, σκύβει με σεβασμό πάνω στην ελληνική λαϊκή παράδοση, κυρίως στους μύθους και στη δημοτική ποίηση, και από εκεί μέσα αντλεί αξίες, τις οποίες προσπαθεί να μεταφέρει στον κινηματογράφο.

Ενας νεαρός ζει και εργάζεται σε ένα παραλίμνιο χωριό της Ηπείρου. Είναι, μάλιστα, έτοιμος να παντρευτεί. Ενα βράδυ της αποκριάς μέσα στο καφενείο του χωριού ξεχύνεται μια ομάδα «μασκαράδων». Ανάμεσά τους και μια «νεράιδα». Η οποία με το χορό της και την κίνησή της «μαγεύει» τον νεαρό...

Κάποια στιγμή, οι «μασκαράδες», και το ξωτικό μαζί τους, χάνονται. Μαζί τους χάνεται και η ηρεμία του νέου. Ο οποίος, για να ξαναβρεί την ησυχία του, βάζει σκοπό της ζωής του να βρει οπωσδήποτε τη νεράιδα. Και πράγματι την ανταμώνει. Πρώτα μέσα στις διηγήσεις της γιαγιάς του, πάνω στα κεντήματα του σπιτιού, στη δημοτική ποίηση και τα τραγούδια, και μετά στη λίμνη και τα γύρω δάση. Στη φύση και στην παράδοση με άλλα λόγια.

Τολμηρή, λοιπόν, η απόπειρα του Στασινού. Σε μια περίοδο στην οποία το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού κινηματογράφου αντιγράφει τα σίριαλ, και μάλιστα με τους ίδιους τηλεοπτικούς πρωταγωνιστές, χρειάζεται τόλμη να πας κόντρα στη μόδα. Να γυρίσεις στο «εσωτερικό» σου και να ψάξεις την προέλευσή σου.

Αυτό, ακριβώς, κάνει ο Στασινός. Ηπειρώτης ο ίδιος, ό,τι άκουσε, ό,τι διάβασε για τον τόπο του, ό,τι μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα, ό,τι τέλος πάντων συνθέτει αυτό το λαό, έχει για εκείνον αξία. Πιάνει τη μηχανή του και προσπαθεί όλα αυτά να τα κάνει εικόνες.

Οι αδυναμίες του Στασινού δεν έχουν να κάνουν με τις προθέσεις του, όσο με τις εικόνες. Εδώ ο Ηπειρώτης δημιουργός δίστασε. Δεν ακολούθησε την «τρέλα», το «όνειρο» της δημοτικής ποίησης, το «σουρεαλισμό» των λαϊκών παραδόσεων. Υπήρξε συντηρητικός. Ακολούθησε συντηρητικά αφηγηματικά μονοπάτια και προσγείωσε το θέμα του. Ομως, παρ' όλα αυτά, ο θεατής βγαίνει από την αίθουσα ικανοποιημένος!

Παίζουν: Στάθης Μαντζώρος, Ανα Ντιμιτρίγιεβιτς, Αναστασία Πανταζοπούλου, Χρήστος Καλαβρούζος, Νικόλ Κοκκίνου, κ.ά.