Σαράντα χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας του Απρίλη 1967 στην Ελλάδα, η πολιτική προσαρμογής στα δεδομένα της δράσης των μονοπωλίων, επιβάλλει την καθολική επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και στο λαϊκό κίνημα, η υποταγή του οποίου επιχειρείται με κάθε μέσο, προκειμένου να αφαιρείται η δυνατότητα υπεράσπισης και διεκδίκησης των συμφερόντων του και η προοπτική αμφισβήτησης της πολιτικής και της εξουσίας της άρχουσας τάξης. Ενισχύεται το κράτος της σύγχρονης δικτατορίας των μονοπωλίων μέσω θεσμών καταστολής και χειραγώγησης του λαού από την αστική δημοκρατία. Μόνο που «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο». Και αυτός δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία έχουν συμφέρον να απορρίψουν τη σημερινή αντεργατική - αντιλαϊκή νομιμότητα. Να δυναμώσουν την κοινή πάλη τους για το δίκιο τους, τα σύγχρονα δικαιώματά τους, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής οικοδομώντας το δικό τους λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, για τη δική τους εξουσία.