Χτες, καθώς έβλεπα τους εργάτες με τις κόκκινες σημαίες να παρελαύνουν στους δρόμους της Γης, θυμήθηκα την προφητεία του ποιητή: «Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών». Ναι, έτσι θα γίνει. Τ' ακούς, εσύ, μεγαλοκαπιταλιστή που λες πως θα 'σαι για πάντα τ' αφεντικό; Τ' ακούς, εσύ, μικροεργολάβε που καμώνεσαι τον καμπόσο; Τ' ακούς, εσύ, ψευτοδιανοούμενε που βιάζεσαι να τελειώσεις την Ιστορία κατά πώς βολεύει τους πρόσκαιρους νικητές; Τ' ακούς, εσύ, πολιτικέ εκπρόσωπε της αστικής τάξης, που ισχυρίζεσαι πως θα εξουσιάζεις εσαεί; Ετσι θα γίνει. Αυτοί που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, θα πάρουν τα τσεκούρια να σπάσουν πρώτα τα δεσμά τους και μετά να αποκόψουν ό,τι σάπιο υπάρχει στην κοινωνία. Τις μεγάλες ώρες της Ιστορίας θα τις γράψουν οι ταπεινοί κι οι καταφρονεμένοι, απαλλαγμένοι από τους λιποτάκτες και τους ευνούχους.

Η χτεσινή βουή των κόκκινων ποταμιών στις γειτονιές του κόσμου με ταξίδεψε στο μέλλον. Κι είδα τα πελέκια να σκίζουν τον αέρα. Γροθιές σφυριά, να γκρεμίζουν πόρτες μανταλωμένες. Χέρια γυμνά να ξηλώνουν συρματοπλέγματα αγκαθωτά. Κάστρα απόρθητα, να σωριάζονται σαν χάρτινα σπιρτόκουτα. Ουρανοξύστες να τρίζουν στο πέρασμα της κόκκινης καταιγίδας. Σε μέγαρα σκοτεινά, να φωλιάζει ο φόβος των ισχυρών. Να κρύβονται για να σωθούν, να ζητούν βοήθεια και να μη βρίσκουν πουθενά. Γαλονάδες τρομαγμένους, να ξηλώνουν μόνοι τους τα σιρίτια, να τα πετούν στο χώμα. Χαφιέδες πανικόβλητους, να παραδίνονται αμαχητί, γονατιστοί με τα χέρια στο σβέρκο, να εκπλιπαρούν επιείκεια.

Κ αι να! Τα εργοστάσια να περνούν στα χέρια των εργατών. Η κόκκινη σημαία να κυματίζει παντού. Ολα, τώρα, ν' αλλάζουν. Εκείνοι που δεν είχαν τίποτα δικό τους, να γίνονται ιδιοκτήτες των πάντων. Αυτοί που τρώγαν το λιγοστό φαΐ, να στρώνουν πλούσιο το τραπέζι. Οσοι ζούσαν στα χαμόσπιτα, να διαμένουν στα παλάτια. Ομορφες μέρες. Ο εργάτης δουλεύει υπό τους ήχους της σονάτας του Μπετόβεν. Ο ποιητής απαγγέλλει ερωτικούς στίχους στις πλατείες.

Ε τσι θα γίνει. Το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι τόσο μακριά που θέλουν να το στείλουν οι εχθροί της εργατικής τάξης. Το όνειρό της το μοιράζονται πολλοί κι ο καθένας θα βάλει το λιθαράκι του να γίνει πραγματικότητα. Οι θαρραλέοι θα ξαναμπούν μπροστά κι εκείνοι που δείλιασαν θα τους ακολουθήσουν. Οι ακούραστοι θα πουν «πάμε πάλι απ' την αρχή» κι οι αποκαμωμένοι θα πάρουν νέες δυνάμεις να συνεχίσουν. Θα ξαναβρούν το κουράγιο τους οι απελπισμένοι. Θα το ξανασκεφτούν οι αμέτοχοι. Θα πειστούν κι όσοι ποτέ δεν το πίστεψαν. Θα καταλάβουν το λάθος τους εκείνοι που ξεγελιούνται πως μπορούν να ομορφύνουν τα τέρατα, να ημερέψουν τα θεριά. Θα υπάρξουν δυσκολίες και θα στηθούν εμπόδια. «Τα σκυλιά γαυγίζουν, το καραβάνι προχωρεί»...