Στον άνθρωπο που άλλαξε τον ρου της θεατρικής ιστορίας του τόπου μας, στον Κάρολο Κουν, που φέτος συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από το θάνατό του, είναι αφιερωμένη η εκπομπή, «Δεν άνθισαν ματαίως», που θα μεταδοθεί αύριο Τετάρτη στις 22:30 στον «902 ΤV». Την εκπομπή επιμελείται και παρουσιάζει η Σοφία Αδαμίδου. Για τον μεγάλο δάσκαλο μιλούν ο Κώστας Καζάκος και η Κάτια Γέρου.

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Μόνος ο καθένας μας, είναι ανήμπορος. Μόνος, ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν' αγγίξουμε ο ένας τον άλλο, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σαν μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου» - Κάρολος Κουν.

Ο απλός αλλά περιεκτικός λόγος του μεγάλου δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου Τέχνης, Καρόλου Κουν, περικλείει όλη του τη φιλοσοφία για τη μορφή τέχνης που διάλεξε να υπηρετήσει. Το Θέατρο Τέχνης, το «θαύμα» του Κουν, όπως το έχει χαρακτηρίσει ο Μάριος Πλωρίτης, περνώντας από χίλια κύματα μετά το θάνατό του, κατάφερε να συνεχίσει να υπάρχει και να μένει πιστό στις αξίες που το γέννησαν. Η αλύγιστη πίστη και το πνεύμα αγωνιστή του Καρόλου Κουν, θεμελίωσαν την «άλλη» πρόταση στο χώρο του θεάτρου, τόσο στον ελληνικό χώρο όσο και στο εξωτερικό. Ο ρόλος που διαδραμάτισε το Θέατρο Τέχνης μέσα στην ιστορία του Σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου καθορίστηκε από τις συνθήκες που το γέννησαν και το άνδρωσαν, καθώς η ίδρυσή του ταυτίζεται με τα χρόνια της Κατοχής, χρόνια θυσίας, καρτερίας και ακλόνητης πίστης των ανθρώπων για έναν ελεύθερο και δικαιότερο κόσμο.

«Χωρίς τον Κουν» είχε πει το 1959 ο Νίκος Γκάτσος, «το Ελληνικό Θέατρο θα συνέχιζε φυσιολογικά την πορεία του προς την άνοδο και θα πραγματοποιούσε μερικές από τις πιο λαμπρές ως τώρα επιτεύξεις του, αλλά δε θα είχε ποτέ γνωρίσει τον ακατέργαστο θησαυρό μιας αντίληψης που ενσωματώνεται σιγά-σιγά στη θεατρική μας παράδοση και αποτελεί τη μόνη υπολογίσιμη κληρονομιά για το μέλλον».