«Σχεδιάζω, ως καταγραφέας, αλλά και συνένοχος και συμπάσχων ευτυχισμένων, σοβαρών, θλιβερών και ανοήτων επιλογών της εποχής μας. Σε καμιά περίπτωση δεν κάνω τέχνη για την τέχνη, γιατί μ' αρέσει να τραγουδάω, με τον τρόπο μου, τους σημερινούς μας καημούς, σφουγγίζοντας καθημερινά τα ματάκια μου απ' τη στάχτη που την είπανε "παγκοσμιοποίηση"...», μας είχε πει πριν δύο χρόνια ο Κυριάκος Ρόκος. Πιστός πάντα στο «τραγούδι του», «ξεδιπλώνει» αυτές τις μέρες το εικαστικό του «κουβάρι» και μας καλεί να ακολουθήσουμε το σχεδιαστικό του «μίτο» στις διαδρομές της καρδιάς, σ' αυτόν «τον κόσμο το μικρό, το μέγα...».

Στην αίθουσα τέχνης «Περιπλάνηση» (Δούσμανη 5, Γλυφάδα), ο γνωστός γλύπτης, καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Εργων Τέχνης στο ΤΕΙ Αθήνας, εκθέτει (έως 9/6) σχέδια με τίτλο: «Σκεψοχώραφα βιολογικής καλλιέργειας». Πρόκειται για μια νέα σειρά μοναδικών σχεδίων με στυλό. Σχέδια αυτόνομα, όταν η υπομονετική σμίλη παραχωρεί τη θέση της στην αμεσότητα της γραφίδας. Ο Κ. Ρόκος καταγράφει, χωρίς εντυπωσιοθηρισμό, όσα συμβαίνουν στον καθένα μας. Οσα δεν περιγράφονται με λόγια, αν δεν έχεις το χάρισμα να νιώθεις. Μας προτρέπει να ξαναβρούμε τα χαμένα μας «σκεψοχώραφα βιολογικής καλλιέργειας» μέσα από εξήντα τρία σχέδια, τα οποία αποτελούν συνέχεια της πρώτης του έκθεσης σχεδίων, που πραγματοποιήθηκε το 1994. Παράλληλα, εκτίθενται τα γλυπτά «Τραπέζι του μοναχού» και «Κρεατομηχανή του χρόνου».

Είναι η τρίτη φορά που ο καταξιωμένος δημιουργός εκθέτει, στην Αθήνα, σχέδια. Προηγήθηκαν τα «Ταξίδια με στυλό διαρκείας», ένα σχεδιαστικό ημερολόγιο από το 1971 έως τις αρχές της δεκαετίας του '90. Ακολούθησε (2005), η έκθεση «31 σχέδια και 1 γλυπτό ζητούν ποιητή», στην οποία παρουσιάστηκαν σχέδια μεγάλων διαστάσεων. Καταγραφή καταστάσεων εσωτερικών και εξωτερικών, με αναδρομές και ερεθίσματα που υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν. Σχέδια περιλάμβανε και η περσινή του έκθεση στην Κατερίνη, ενώ ένα από αυτά αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το διαγωνισμό ποίησης μεταξύ των μαθητών των Λυκείων του Νομού Πιερίας.

Οπως αναφέρει ο Κ. Ρόκος, «τα σχέδια που εκτίθενται στην "Περιπλάνηση" είναι η χρονολογική συνέχεια των "Ταξιδιών με στυλό διαρκείας". Βγαλμένα απ' την ανάγκη της άμεσης αντίδρασης για καταστάσεις και που το μοναδικό μου όπλο καταγραφής είναι η γραφίδα. Καταστάσεις που όλοι μας βιώνουμε κι ο καθένας μας με τον τρόπο του αντιδρά ή τις καταχωνιάζει αμαχητί...».

Ο Κ. Ρόκος θεωρεί χρέος του, κατά καιρούς, να δείχνει τις απόκρυφες στιγμές του, γιατί «τότε συναντάω τα κρυφά χαμόγελα όσων δεν ψάχνουν να βρουν "τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης", αλλά όσων μπορούν και βλέπουν, ακόμα, με τα μάτια της ψυχής την αλήθεια, χωρίς χημικά συντηρητικά και κατευθυνόμενες επιλογές. Δε σχεδιάζω, δεν κάνω γλυπτική, δε γράφω για να αρέσω, ούτε για να γιομίσω άδειους τοίχους, ούτε να στολίσω φυλακισμένους παραδείσους. Θα μ' άρεσε η δουλειά μου να 'ταν σαν τις προκηρύξεις για αντίσταση σ' οτιδήποτε μας "χαρίζεται" με εντυπωσιακό περιτύλιγμα».

«Τι λέω "χαρίζεται"; Τώρα πια ωμά επιβάλλεται. Αυτό το λένε εξέλιξη, πρόοδο, παγκοσμιοποίηση και όποια άλλη ωραία λέξη. Μονάχα που στον καιρό μας αυτές οι όμορφες έννοιες έχουν πρόσωπο και λαλιά, αρκεί να ανοίξουμε για λίγο την "ελεύθερη" τηλεόραση. Είμαι απ' αυτούς, που κάνουν αυτό το παιχνίδι για να βλέπω πιο καθαρά τον εχθρό μου. Τον ύπουλο εχθρό μου. Τον κοινό εχθρό μας».

«Μ' αρέσει που το μονοπάτι μου πάει παράλληλα με τη λεωφόρο της νεολαίας και που πολλές φορές απορροφιέται απ' αυτήν. Πάντα μου άρεσε μαζί ν' ανοίγουμε λαγούμια απόδρασης απ' την ετσιθελικά προκατασκευασμένη με φτηνά υλικά ζωή. Αισθάνομαι τυχερός που, σαν δάσκαλος, διδάσκομαι την ελπίδα απ' τους σπουδαστές μου κι απ' τους φίλους των παιδιών μου... Είναι πεντακάθαρο αυτό που ξέρουν να θέλουν, και το απαιτούν. Τα σκεψοχώραφά τους είναι βιολογικής καλλιέργειας... άρα επικίνδυνα για τ' αρρωστημένα μυαλά των λίγων... Το καταπληκτικό είναι που όλο και περισσότεροι νέοι καταπιάνονται με τις τέχνες! Οχι από μόδα, αλλά από ανάγκη να αρθρώσουν το δικό τους λόγο. Το δικό τους όνειρο για καλύτερη ζωή».