Αρκετοί νέοι σκακιστές και σκακίστριες, κατά κύριο λόγο μαθητές, αποφεύγουν να κάνουν ροκέ, γιατί όποτε το δοκίμασαν δέχτηκαν σφοδρές - όπως τις χαρακτηρίζουν - επιθέσεις, με αποτέλεσμα να γίνουν ματ στη μία ή στην άλλη γωνία της σκακιέρας. Για να γίνει, όμως, αυτή η σφοδρή επίθεση, πρέπει να έχουν επιτρέψει στον αντίπαλό τους τις προϋποθέσεις, όπως αυτές αναφέρονται στο βιβλίο του Ι.Μ. Ηλία Κουρκουνάκη «μυστικά της προπόνησης στο σκάκι» και είναι τρεις:

1η: Να έχει ο αντίπαλος την υπεροχή στο κέντρο ή τουλάχιστον να ελέγχει την κατάσταση, ώστε η επίθεση να εκδηλώνεται ανενόχλητη από τυχόν αντεπιθέσεις μας. Αυτή την υπεροχή στο κέντρο θα την εξασφαλίσει ο αντίπαλος, είτε με την κυριαρχία των πιονιών, είτε με τον έλεγχο και την κατοχή των ανοιχτών γραμμών από τα κομμάτια.

2η: Να επιτρέψουμε στον αντίπαλο να έχει καλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων στο κρίσιμο μέτωπο, δηλαδή στην πλευρά του ροκέ μας. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο καλύτερος έλεγχος του κέντρου επιτρέπει επίσης τη γρήγορη ενίσχυση της επίθεσης με νέες εφεδρείες, σε αντίθεση με τον αμυνόμενο όπου κάθε κομμάτι που κρατάει τις απειλές άμεσα, αν αλλαχτεί, θα δυσκολέψει τη θέση.

3η προϋπόθεση είναι να έχουν δημιουργηθεί κάποιες αδυναμίες στην αμυντική ασπίδα του παίκτη που έχει κάνει ροκέ και ειδικά κοντά στο βασιλιά του. Εδώ έχει άμεση εφαρμογή η αρχή του πρώτου παγκόσμιου πρωταθλητή, του Γουλιέλμου Στάινιτζ ότι «η επίθεση πρέπει να γίνεται στο πιο αδύνατο σημείο της αντίπαλης παράταξης».

Στο διάγραμμα αυτού του κειμένου, αλλά και στη θέση που ακολουθεί - σ' αυτήν ίσως πιο εύκολα - τα λευκά παρατηρούν ορισμένα κομμάτια του μαύρου που τον ενοχλούν. Πώς πρέπει να παίξουν; Λευκά: Ρη1, Βε4, Πε1, Πζ1, Ιε5, Ιη5 Στρ. α2, β2, δ4, η2, θ2 (11) Μαύρα: Ρθ8, Ββ4, Πα8, Πε8, Ιζ8, Αη8, Στρ. α7, β7, γ5, η7, θ7 (11)