Σε μια εξαιρετική μορφή της παγκόσμιας ποίησης είναι αφιερωμένη, σε επανάληψη, η εκπομπή «Από τη σμίλη στο Γουτεμβέργιο», που επιμελείται και παρουσιάζει η Αννεκε Ιωαννάτου, αύριο, Κυριακή, στις 12-1 το μεσημέρι, στον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM.

Με κείμενα από τη σύντομη, αλλά πολύ περιεκτική μελέτη του Γιάννη Κορδάτου «Η Σαπφώ και οι κοινωνικοί αγώνες στη Λέσβο», από τις εκδόσεις «Επικαιρότητα», θα αναλυθεί το φαινόμενο της ερωτικής συμπεριφοράς της ποιήτριας, η οποία έζησε προς το τέλος του 7ου και στις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα, στη βάση των κοινωνικοοικονομικών δεδομένων της εποχής και του συγκεκριμένου τόπου χωρίς τις γνωστές προκαταλήψεις και ηθικολογικούς χρωματισμούς. Πρόκειται για μια μελέτη εντυπωσιακή, αν λάβει κανείς υπόψη ότι γράφτηκε σε χρόνια δικτατορίας.

Λίγοι είναι οι ιστορικοί εκείνοι που τόλμησαν μια αντικειμενική προσέγγιση «χωρίς φόβο και πάθος», αγνοώντας την ενδεχόμενη καταδίκη ή το χλευασμό του κοινωνικού περίγυρου.

Θα ακούσουμε για την αρχαία παράδοση, τι γράφει για την Σαπφώ, την αρχοντοπούλα, αλλά και τη γνώμη νεοτέρων και θα μάθουμε πολλά για τους κοινωνικούς (ταξικούς) αγώνες της εποχής της, καθώς και για την κοινωνική θέση της ίδιας αυτής γυναίκας δημιουργού και την παρεξηγημένη «σχολή» της.

Το Αιγαίο στην ποίηση και τα κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη θα είναι το περιεχόμενο της εκπομπής «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 1 - 3 μ.μ. στον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM.

Περπατώντας με γυμνά πόδια στα αιγαιοπελαγίτικα ακρογιάλια, ο ποιητής έψαξε να βρει τους βαθύτερους ορισμούς του μέτρου και της αρμονίας.

Εκστασιασμένος εισήλθε στο τοπίο, όχι με τη ματιά του «τουρίστα», αλλά με την αγωνία της ψυχής του που αναζητούσε απαντήσεις.

Οι «προσχώσεις των δεισιδαιμόνων μέσων αιώνων» σκέπασαν με τη σκόνη τους τις «απαντήσεις» που έψαχνε ο ποιητής και εκείνος μετέπλασε την αναζήτηση της χαμένης μαγείας σε ποιήματα που καλούν να αποστρέψουμε - έστω και για μια στιγμή - το βλέμμα από την εικόνα των «νησιών των διακοπών» και να ψάξουμε «τη σελήνη της Σαπφώς».

Η αιγαιοπελαγίτικη ποίηση του Ελύτη είναι ένας «ελαφρότατος γραιγολεβάντες που ξεσηκώνεται από τα φτερόψαρα των τοιχογραφιών της Σαντορίνης, τα γυμνά στήθη των μινωικών γυναικών, από το θαλασσινό άνοιγμα ανάμεσα σε δυο κολόνες κάποιου ναού και χωρίς καμιά δυσκολία έρχεται να καθίσει στα μπλε και τα κίτρινα της πιο φτωχής ψαρόβαρκας».

Η ποίησή του είναι ένα «πορώδες και άσπρο μεσημέρι» της Σίφνου, της Αμοργού, της Αλοννήσου, της Θάσου, ή της Σαντορίνης, και νιώθει δικαιωμένη μόνο στη γέφυρα ενός πλοίου που ταξιδεύει αέναα στο απέραντο γαλάζιο του αρχιπελάγους.