Στιγμιότυπο από το φετινό 8ο Συνέδριο του ΚΚ Τουρκίας

Είμαι αγάπη απ' την κορυφή ως τα νύχια,

Αγάπη θα πει βλέπω, σκέφτομαι, κατανοώ,

αγάπη θα πει το παιδί που γεννιέται, το φως που πλημμυρίζει

αγάπη θα πει να δέσεις μια κούνια στα άστρα

αγάπη θα πει να χύνεις το ατσάλι με απέραντο μόχθο.

Είμαι κομμουνιστής. Είμαι αγάπη απ' την κορυφή ως τα νύχια...»

Ναζίμ Χικμέτ

Η «νέα» Τουρκία ιδρυθείσα από τον Κεμάλ Ατατούρκ, «απελευθέρωσε» τη χώρα από την απολυταρχία των σουλτάνων και των πασάδων και την έδεσε στη δικτατορία του καπιταλισμού. Η νέα Τουρκία που ιδρύθηκε με τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, εξακολούθησε να είναι μία εξαρτημένη χώρα.

Οι «κεμαλιστές» και οι «ισλαμιστές», θέτουν το ψευτοδίλημμα των προσεχών εκλογών της 22ας Ιούλη, εστιάζοντας στο αν ο λαός της Τουρκίας θέλει ένα «θεοκρατικό καθεστώς» ή μία «στρατοκρατούμενη ..."δημοκρατική" δικτατορία».

Δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, και οι δύο εκφραστές της ίδιας πολιτικής που εξυπηρετεί τα καπιταλιστικά συμφέροντα και αλυσοδένει τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ προοπτικά. Οι δύο διεκδικητές της εξουσίας, προσφέρουν το ίδιο «προϊόν» με διαφορετικό περιτύλιγμα. «Κοσμικοί» και «ισλαμιστές» υπερασπίζονται τις ιδιωτικοποιήσεις, που σερβίρονται ως «τεχνικές μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού» της χώρας, «αναγκαίες» για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις που θέτει ο 21ος αιώνας...

«Κοσμικοί» και «ισλαμιστές» διαιωνίζουν τον αναλφαβητισμό, ο οποίος αντί να μειώνεται στο «εκσυγχρονιζόμενο - δημοκρατικό» τουρκικό κράτος, αυξάνεται, καθώς η εκπαίδευση γίνεται όλο και ακριβότερη, προσιτή μόνο στις υψηλές τάξεις της «Τουρκικής Δημοκρατίας»... Συντηρούν την κατάσταση αφού ένας λαός με παιδεία έχει κρίση και ασκεί κριτική.

«Κοσμικοί» και «ισλαμιστές» κλείνουν τα μάτια στο πρόβλημα της ανεργίας, απαντώντας στα εκατομμύρια Τούρκων ανέργων, «περίμενε», προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την ψήφο του και μετά να τον πετάξουν, αφού δεν τον χρειάζονται πλέον, ενώ στους τυχοδιώκτες της οικονομίας λένε «προχώρα». Αδιαφορούν για το πρόβλημα της πείνας, που μαστίζει το λαό, ξέροντας ότι η φτώχεια είναι ο καλύτερος σύμβουλος για να «χειριστείς» εύκολα τις μάζες, υποσχόμενος «ένα κομμάτι ψωμί».

Χρησιμοποιούν το Κουρδικό ζήτημα, καλλιεργώντας εθνικιστικά αισθήματα στο λαό, υποθάλποντας συνθήκες για έναν πόλεμο εναντίον των Κούρδων, αλλά και για μία εμφύλια διαμάχη, που θα διασπάσει το τουρκικό κράτος και θα επιτρέψει τη δημιουργία ενός προτεκτοράτου, με εγκατάσταση πολυεθνικής «ειρηνευτικής» δύναμης, που θα είναι και ο αποκλειστικός ρυθμιστής των καταστάσεων...

Δύο πλευρές που ακολουθούν την τακτική του φανατισμού και της ακραίας προπαγάνδας, γιατί ξέρουν ότι επί της ουσίας δεν κομίζουν τίποτα διαφορετικό. Στηρίζονται και οι δύο από το κεφάλαιο, είτε αυτό εκφράζεται από το στρατό και τα συμφέροντά του υλοποιούνται καλύτερα, από τους κεμαλιστές, είτε αυτό εκφράζεται από τους ισλαμιστές - μεταρρυθμιστές. Είναι οι ίδιοι που έπνιξαν και φέτος στο αίμα τις εκδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς, στέλνοντας δεκάδες στα νοσοκομεία και στα κρατητήρια...

Κανείς από τους δύο όμως δεν περνά στην απέναντι όχθη, στην προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Εκεί που τίθεται το ουσιαστικό δίλημμα και απαντά στο γιατί η ψήφος πρέπει να είναι ταξική.

Το αληθινό ερώτημα των τουρκικών εκλογών δεν είναι η επιλογή ανάμεσα σε «κεμαλιστές - κοσμικούς - στρατιωτικούς» και «ισλαμιστές - μεταρρυθμιστές - ευρωπαϊστές», αλλά η ταξική επιλογή, που απαντά στο ερώτημα εκπρόσωποι του κεφαλαίου ή των λαϊκών συμφερόντων. Και η μόνη διαφορετική, ταξική, λαϊκή επιλογή στην Τουρκία είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ενα Κόμμα - εκφραστής των λαϊκών αναγκών και της εργατικής τάξης, που έχει άδεια συμμετοχής στις εκλογές, για δεύτερη μόλις χρονιά και αυτό γιατί «δεν κρίνεται ότι έχει αξιόλογες δυνάμεις, που θα του δώσουν έδρα στην τουρκική Βουλή»...

Ενα κόμμα, που υπέστη ακραίες διώξεις και βασανισμούς, σε μία προσπάθεια διάλυσης και αποδυνάμωσής του, με τα μέλη του να ζουν και να πεθαίνουν σε φυλακές και εξορίες, γιατί έθιγε τα αληθινά προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων και ύψωνε ανάστημα στις πολιτικές επιλογές ιμπεριαλιστών και καπιταλισμού.

Ισορροπώντας μεταξύ τυπικής νομιμότητας και ουσιαστικής παρανομίας, το ΚΚ Τουρκίας, επιλέγει να μιλά για όσα οι άλλοι επιλέγουν να σιωπούν. Θίγει αυτά που ούτε οι «κοσμικοί» ούτε οι «ισλαμιστές» τολμούν να θίξουν. Επιμένει να χρησιμοποιεί τον όρο κομμουνιστικό στον τίτλο του, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με το άρθρο 96 της τουρκικής νομοθεσίας απαγορεύεται η ύπαρξη κομμάτων που φέρουν στην ονομασία τους τη λέξη «κομμουνιστικό». Επίσης κατεβαίνει στις εκλογές κόντρα στο αντιδημοκρατικό μέτρο που ισχύει στην Τουρκία, το πλαφόν του 10% για να μπει ένα κόμμα στη Βουλή.

Στην Τουρκία του εθνικισμού, της ανεργίας, της ένδειας, του αναλφαβητισμού, του φανατισμού, της καθοδηγούμενης ενημέρωσης, των πολιτικών διώξεων, της απαγόρευσης της έκφρασης, της ανεξέλεγκτης δράσης του παρακράτους και της απόλυτης καταπάτησης δικαιωμάτων και ελευθεριών, το ΚΚ αποδεικνύει ότι μπορεί να έχει άποψη και να την εκφράζει, διατυπώνοντας θέσεις ταξικές και όχι ψευτο-πολιτικές...

Στις εκλογές της 22ας Ιούλη το ΚΚ Τουρκίας συμμετέχει με πολυάριθμο ψηφοδέλτιο, 550 υποψηφίων, όσες και οι θέσεις του Κοινοβουλίου, σε 85 εκλογικές περιφέρειες. Ενα ψηφοδέλτιο, που εμπεριέχει στους κόλπους του γυναίκες, διανοούμενους, εργάτες, συνδικαλιστές, αγρότες, επιστήμονες επιβεβαιώνοντας ότι το δίλημμα είναι 100% ταξικό και δεν άπτεται φαιδρών επιχειρημάτων περί επιλογής μεταξύ «Ισλάμ» και «εθνικισμού».

Οι λίστες των υποψήφιων κομμουνιστών διαμορφώνονται ως εξής: 208 εργάτες - συνδικαλιστές, 47 συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, 45 αρχιτέκτονες - πολιτικοί μηχανικοί, 32 δάσκαλοι, 32 νοικοκυρές, 25 ιδιωτικοί υπάλληλοι, 23 βιοτέχνες, 23 δημοσιογράφοι - συγγραφείς, 23 καλλιτέχνες, 21 δικηγόροι, 19 οικονομολόγοι - λογιστές, 16 γιατροί, 7 αγρότες, 6 συνταξιούχοι των δυνάμεων ασφαλείας, 6 τεχνικοί, 4 οδηγοί και 13 λοιποί επαγγελματίες. Από αυτούς οι 154 είναι γυναίκες.

Στις γραμμές του ΚΚ Τουρκίας συντάσσεται και το Πατριωτικό Μέτωπο, υπογραμμίζοντας ότι είναι η ώρα σ' αυτές τις εκλογές να γίνει η ουσιαστική ρήξη με τους δύο εκπροσώπους του κεφαλαίου, που σέρνουν την Τουρκία στο άρμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Των δυνάμεων που δεν ενοχλούνται επειδή η Τουρκία δεν μπορεί να υπερασπιστεί και να υποστηρίξει τον εαυτό της.

Καλεί το λαό να πει «όχι» στα ψευτοδιλήμματα και στους τυχοδιώκτες, καθώς η αντίθεση πρέπει να είναι ουσιαστική και ζητά ψήφο στο ΚΚ Τουρκίας. Δε διστάζει να χαρακτηρίσει όσους ψηφίσουν τις δύο πλευρές, συμμέτοχους στο έγκλημα, που διαδραματίζεται και σέρνει τη χώρα στο χάος.

Απαιτεί την απολογία όσων διευρύνουν το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, δημιουργώντας τον απόλυτο πλούτο και την αφόρητη φτώχεια...

Στους υποστηρικτές του ΚΚ συντάσσεται και το Τουρκικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργατών, δηλώνοντας ότι είναι η μοναδική αριστερή επιλογή, καθώς βλέπει το σοσιαλισμό ως τη μοναδική επιλογή λύτρωσης των εργατών.

Η Τουρκία βυθίζεται σε κρίση, με τις χρηματιστηριακές εταιρείες και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να παίζουν το μέλλον της χώρας στη ρουλέτα των συμφερόντων τους, αδιαφορώντας για το λαό και τις ανάγκες του.

Τόσο το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που φέρεται να εκφράζει το Ισλάμ, με μυστικό σχέδιο εγκαθίδρυσης θεοκρατικού κράτους, όσο και ο συνασπισμός του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος του Ντενίζ Μπαϊκάλ, με το Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, του αποβιώσαντος Μπουλέντ Ετσεβίτ, που φαίνεται να υποστηρίζονται από τους «κεμαλικούς», υπό τη σκιά της στρατιωτικής τρομοκρατίας, πρεσβεύουν επί της ουσίας την ίδια πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου. Διαφέρουν στο φαίνεσθαι. Συνεργούν στο έγκλημα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι το μόνο κόμμα που με την ενίσχυσή του μπορεί να δυναμώσει και η πάλη της τούρκικης εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.