Ατυχείς, γιατί είναι ...δυσμενέστατες οι καιρικές συνθήκες. Φταίει ο κακός μας ο καιρός που τρελάθηκε ακραίως. Φταίει κάποιος, κάποιοι, που ποτέ δεν εντοπίζονται, ποτέ δεν τιμωρούνται, ποτέ δε θα πληρώσουν για το θάνατο των δύο παλικαριών, τώρα, εν ώρα καθήκοντος, για το θάνατο άλλων τριών πριν από μερικές μέρες, άλλων δύο πριν από κάποιες άλλες και πάει λέγοντας. Κανένας δεν πληρώνει για τον αργό θάνατο (ή μάλλον για τον τάχιστο τις τελευταίες εβδομάδες) του φυσικού πλούτου αυτής της χώρας, αυτού του λαού, το δικό μας θάνατο και των παιδιών μας.

Ολοι είναι έτοιμοι να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα. Να εκφράσουν θλίψη και πόνο. Να εμφανιστούν με περίλυπο ύφος για να το διαδεχτεί αμέσως μετά η ...ειλικρινής οργή όταν ανταλλάσσουν κατηγορίες στα τηλεοπτικά παράθυρα παίζοντας την κολοκυθιά για το ποιος φταίει περισσότερο και ποιος έκανε λιγότερα. Και με πέντε ...ηρωισμούς ως χαρακτηρισμούς, στο κάθε ρεπορτάζ, το θέμα λήγει για την τηλεοπτική μας πασαρέλα.

Ο Δημήτρης και ο Γιάννης από τη Θεσσαλονίκη δε σκοτώθηκαν επειδή το αεροσκάφος τους συνετρίβη. Σκοτώθηκαν επειδή το αεροσκάφος τους καταρρίφθηκε... Καταρρίφθηκε από τις εξαντλητικές υπερωρίες που υποχρεώθηκαν να εργαστούν με αποδοχές και υποδομές ντροπής, γιατί δεν έγιναν οι ανάλογες προσλήψεις και οι ανάλογες αγορές. Καταρρίφθηκε από τις αλλεπάλληλες πυρκαγιές που κλήθηκαν να σβήσουν, επειδή κανείς δεν έλαβε κανένα μέτρο πρόληψης, κανένας δεν περιφρούρησε το δημόσιο χαρακτήρα του δάσους έτσι ώστε να εκμηδενίσει το πιθανό κέρδος από την όποια εκμετάλλευσή του. Επειδή ως κόρη οφθαλμού προστατεύεται η ιδιοκτησία του ενός ή του άλλου επιχειρηματία, η τωρινή ή πιθανή επένδυσή του και όχι ο φυσικός μας πλούτος. Επειδή για να υπάρχει κέρδος και δυνατότητα εκμετάλλευσης, εκβιασμού και εξάρτησης, η νομοθεσία κόβεται και ράβεται στα μέτρα τους.