Σε φεγγαρόλουστα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, αύριο Κυριακή 1 με 3 το μεσημέρι στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Φεγγαρόφωτο και ένα ελαφρύ αεράκι αναρριπίζει την κουρτίνα, ανοίγοντας δρόμο για μια ακτίνα φεγγαριού που παίρνει το λευκό της από το νυχτικό σου, έτσι καθώς κοιμάσαι ανέμελη δίνοντας με την αναπνοή σου τόνο στη νύχτα να κουρδίσει την άρπα της... Στον αριστερό σου ώμο χαϊδεύω ένα τατουάζ με χαραγμένο το δράκο που φοβόμουν στα παιδικά μου παραμύθια...

Δεν ήξερα τότε ότι υπάρχουν και καλοί δράκοι που έρχονται τις νύχτες γιατί ζητάνε ν' ακούσουν ιστορίες...

Το φως του άλλοτε ξεπροβάλλει σπάζοντας στα δυο τη θάλασσα, υψώνεται αργά στον ουρανό και ταξιδεύει κατά τους μικρούς ανέμους που ξενυχτούν στα μαλλιά των κοριτσιών.

Αλλοτε πάλι μισό έξω, μισό μέσα στο νερό φωτίζει τον γυμνό ώμο μιας κοπέλας που η αναπνοή της μες τη νύχτα χαράζει τα όρια ενός κόσμου ολόκληρου.

Φορές - φορές το αινιγματικό, μυστηριακό φως του αναπαύεται και οι νύχτες είναι σκοτεινές κι άλλες φορές το ίδιο αυτό φως σε κάνει να νιώθεις πως στην πλάτη σου φυτρώνουν μεγάλα φτερά έτοιμα να σε ταξιδέψουν όπου θέλει η ψυχή σου.

Φεγγάρι εδώ, φεγγάρι εκεί, ένα φως πολυτραγουδισμένο.

Από την αριστουργηματική «Πολιτεία» του 1960 ως την «Οδύσσεια» του 2006, ο Μίκης Θεοδωράκης τρέχει, όλο τρέχει, να προϋπαντήσει το φεγγάρι, που όλο και μεγαλώνει κάνοντας τη θάλασσα να ανθίζει ασήμι.

«Πολιτεία», «Ομορφη Πόλη», «Μαγική Πόλη», «Ρωμιοσύνη», «Θαλασσινά Φεγγάρια», «Χαιρετισμοί», «Πικροσάββατα», «Ασίκικο Πουλάκη», «Λυρικώτερα», «Ερημιά» και «Οδύσσεια» είναι μερικοί από τους κύκλους τραγουδιών όπου το φεγγάρι είναι πρωταγωνιστής, άλλοτε χαρούμενος και άλλοτε λυπημένος.

Στη μουσική του Μίκη και, βέβαια, στην ποίηση την οποία μελοποίησε, το λευκό φως του φεγγαριού λούζει των ανθρώπων τα έργα, λούζει τις εποχές, λούζεται το ίδιο στη θάλασσα της ιστορίας. Γι' αυτό και τα φεγγαρόλουστα τραγούδια του αλλάζουν από εποχή σε εποχή, γι' αυτό και το φεγγάρι στα τραγούδια του άλλοτε χαμογελά και άλλοτε κρύβεται αφήνοντας τις νύχτες ορφανές.

Πάντα όμως τραγουδιέται εκεί που δεν υπάρχει μιζέρια, εκεί που και από την πιο μικρή χαραμάδα οι άνθρωποι προσπαθούν να ρουφήξουν τη ζωή ως το μεδούλι, ελπίζοντας, παλεύοντας και τραγουδώντας.

Τραγουδούν όταν ξαποσταίνουν, τραγουδούν μελωδίες και στίχους γεμάτους αξιοπρέπεια, γιατί με αξιοπρέπεια στέκονταν και πάλευαν σε όλη τους τη ζωή.

Τραγουδούν και στην ψυχή τους μέσα καίει πάντα η φλόγα της μνήμης για τις ατέλειωτες βραδιές χωρίς φεγγάρι.

Τραγουδούν για τον έρωτα, τη χαρά, την πίκρα, την ξενιτιά και τη νοσταλγία, τραγουδούν για το φως του φεγγαριού που φωτίζει τους δρόμους της ψυχής μας.