Ο αντιστασιακός ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΚΑΡΑΣΤΕΡΙΟΠΟΥΛΟΣ, κάτοικος Νίκαιας Πειραιά - θείος και αδελφός της τραγικής μητέρας των τεσσάρων παιδιών που δολοφονήθηκαν μέσα στο σπίτι τους χωρίς έλεος, από ανθρωπόμορφο κτήνος, ταγματασφαλίτη της κατοχής- μας εξιστορεί το χρονικό αυτής της απερίγραπτης σφαγής και το αφιερώνει σ' όλους τους Ελληνες πατριώτες μάρτυρες, που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Γράφει:

«Ηταν χαράματα 9 Αυγούστου, ημέρα Τετάρτη, του 1944. Δεν είχε ακόμη βγει ο ήλιος, όταν ξαφνικά το Δουργούτι και το Κατσιπόδι(σήμερα Δάφνη) βρέθηκαν κυκλωμένα από τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις και τους συνεργάτες τους ταγματασφαλίτες, προδότες των Ελλήνων.

Οι ναζί μαζί με τους ντόπιους εγκληματίες μπλοκάρισαν, στην πλατεία Φάρου, όλους τους άνδρες της περιοχής, ηλικίας από 14 έως 60 χρόνων, και άρχισαν να τους ταπεινώνουν και να τους προπηλακίζουν. Υστερα οι άνανδροι κουκουλοφόροι από τα τάγματα ασφαλείας ξεχώρισαν πολλές δεκάδες πατριωτών αγωνιστών, τους οποίους και εκτέλεσαν οι δήμιοι ναζιστές, εκεί μπροστά στα μάτια των έντρομων συγγενών τους. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν μέχρι αργά το απόγευμα. Πολλούς πατριώτες τους πήραν ομήρους για τα φοβερά κάτεργα της Γερμανίας, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, απ' όπου πολλοί δε γύρισαν ποτέ.

Οταν αργά πια το απόγευμα οι φασίστες Γερμανοί και οι προδότες συνεργάτες τους τελείωσαν το "έργο" τους, άρχισαν να φεύγουν μαζί με τους ομήρους που ξεχώρισαν στο μπλόκο. Τότε, ένα ανθρωποειδές, ταγματασφαλίτης, που δεν είχε ακόμα ξεδιψάσει από το αίμα των αγωνιστών που εκτέλεσαν, καβάλα σ' ένα τανκ, άρχισε να πυροβολεί ένα μοναχικό φτωχό σπιτάκι στο ύψος του βουνού. Εκεί μέσα βρίσκονταν πέντε ανήλικα παιδάκια, από ενός έτους μέχρι δώδεκα, τα ανιψάκια μου, μόνα τους φοβισμένα, τρομαγμένα, περιμένοντας να γυρίσει από το μπλόκο ο πατέρας και η μητέρα τους, που έλειπε γυρεύοντας τον όμηρο, στα νύχια των Γερμανών, άνδρα της. Οι οβίδες από το τανκ έπεφταν με λύσσα πάνω στο μικρό σπιτάκι, ώσπου στο τέλος καταστράφηκε ολότελα. Τα αθώα παιδάκια, ο Νίκος, ο Ευθύμης, ο Αναστάσης και η μικρή Κατινίτσα, έγιναν κομμάτια. Ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας Κώστας κρατούσε στην αγκαλιά του το μωρό, τη μικρή του αδελφούλα, που το σωματάκι της έγινε ασπίδα γι' αυτόν και έτσι σώθηκε.

Ο Γεώργιος Μάββας, που πιάστηκε στο μπλόκο εκείνης της φοβερής ημέρας, ήταν ο σύζυγος της αδελφής μου Αργυρώς και ο πατέρας των δολοφονημένων παιδιών. Τώρα οι Γερμανοί τον έπαιρναν για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Καθώς τα φορτηγά έφευγαν γεμάτα ομήρους, ο γαμπρός μου γύρισε και έριξε ένα βλέμμα αποχαιρετισμού προς το σπίτι του και τότε είδε τις τεράστιες φλόγες να ξεπηδούν από αυτό και οι καπνοί να το πνίγουν... Την ίδια στιγμή η τραγική μητέρα Αργυρώ ορμάει σαν τρελή μέσα στο σπίτι που καιγόταν για να σώσει τα παιδιά της. Δεν ξεχωρίζει πια τίποτα, παρά μόνο διαμελισμένα άψυχα παιδικά κορμάκια...

Αργότερα, φορτηγά του δήμου μάζεψαν τα κομματιασμένα παιδιά και μαζί με τους υπόλοιπους εκτελεσμένους πατριώτες του μπλόκου τους πέταξαν στο χωνευτήρι του Γ` Νεκροταφείου Κοκκινιάς».