Αλυτα ή με «λύσεις» προς το χειρότερο παραμένουν τα μεγάλα προβλήματα των εικαστικών τεχνών στην Ελλάδα, τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο άσκησης μιας πολιτιστικής πολιτικής, με επίκεντρο το δημιουργό και το λαό, που παραμένει ζητούμενο. Το πρόγραμμα του ΥΠΠΟ για τα εικαστικά «γίνεται με μόνο κριτήριο το κατά πόσον αυτό βοηθάει στη δημιουργία του "Mall" του πολιτισμού, που θα κάνει την Αθήνα τουριστική ατραξιόν, και ενδεχομένως θα την εντάξει στον άξονα shopping της Σύγχρονης Τέχνης», σημειώνεται σε σχετικό υπόμνημα του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, υπογραμμίζοντας πως έτσι μετατρέπεται ο αποδέκτης του έργου τέχνης σε «καταναλωτή» υποπροϊόντων από διεθνή κέντρα, τα οποία βέβαια διαχέουν και το ανάλογο αντιδραστικό «ιδεολογικό franchise» (σ.σ. «φραντσάιζ», διεθνής επιχειρηματικός όρος που αφορά σε παραρτήματα εταιρειών).