(Του απεσταλμένου μας Νίκου ΤΣΑΚΑΝΙΚΑ).--

Η Πελοπόννησος και ιδιαίτερα το νότιο τμήμα της βρίσκεται ακόμα στις φλόγες. Τα βασικά μέτωπα της φωτιάς εξακολουθούν και καίνε στη νοτιοδυτική Αρκαδία, στο δήμο Γόρτυνος στα σύνορα με την Ηλεία και στο νότιο τμήμα του Πάρνωνα, ενώ δε λείπουν εστίες που συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο στον Ταΰγετο.

Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της τραγωδίας, εάν δε δει, με τα ίδια του τα μάτια, τον τόπο της καταστροφής. Κάηκαν μέχρι και οι πέτρες. Οι εικόνες από τα μέτωπα της πυρκαγιάς, όταν αυτή ήταν σε πλήρη εξέλιξη, θαρρείς και ήταν βγαλμένες από επικές ταινίες, καθώς ατέλειωτα χιλιόμετρα πύρινου τείχους κύκλωναν χωριά, πύρινες «γλώσσες» ορθώνονταν απειλητικές και «κατάπιναν» τα πάντα στο πέρασμά τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο.

Ετούτη η πυρκαγιά δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, είναι πρωτοφανής: 55 άνθρωποι νεκροί, περισσότερα από 3.000 σπίτια και αποθήκες κατεστραμμένα, 5 εκατ. και πλέον ελαιόδεντρα, καθώς και δεκάδες χιλιάδες στρέμματα αμπέλου και σταφίδας έχουν γίνει στάχτη, ζώα, κτηνοτροφικές μονάδες, μελίσσια, ζωοτροφές, αυτοκίνητα, τρακτέρ, αγροτικά μηχανήματα και, φυσικά, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους και δασικής έκτασης.

Απέναντι σ' αυτήν την ασύλληπτη καταστροφή, η οργή των κατοίκων για τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης, την αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού και δευτερευόντως τις ευθύνες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (κυρίως της Νομαρχίας), ξεχειλίζει. Αποδείχτηκε με τον πιο κατηγορηματικό και συνάμα τραγικό τρόπο η έλλειψη σε μέσα και προσωπικό της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, η ανεπαρκής εκπαίδευση και ο συντονισμός για την κατάσβεση της πυρκαγιάς.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι κάτοικοι με αυτοθυσία, ανοίγοντας αντιπυρικές ζώνες και τοποθετώντας υδροφόρες σε καίρια σημεία, κατάφεραν να σώσουν τουλάχιστον τα σπίτια τους. Οι υπεύθυνοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, από την πλευρά τους, δε φρόντισαν όλο αυτό το διάστημα να δημιουργήσουν έστω και μια αντιπυρική ζώνη, να αναλάβουν πρωτοβουλίες για τη φύλαξη των δασών κ.ά.

Συμπερασματικά: Η πρόληψη ανύπαρκτη, η καταστολή ανεπαρκής. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι τούτο: Πως τα φλεγόμενα βέλη των εμπρηστών εκτοξεύονται από τη φαρέτρα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που έχουν αναγάγει την εμπορευματοποίηση της γης σε ύψιστη προτεραιότητα της οικονομικής τους πολιτικής. Οταν, δηλαδή, επιτρέπει με νομοθετικές ρυθμίσεις πάνω στις καμένες εκτάσεις την οικοδόμηση της γης, τότε υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την πρόκληση πυρκαγιών.

Οι στιγμές που έζησαν οι κάτοικοι στην Ηλεία ήταν τρομακτικές. Η φωτιά στα χωριά Αρτέμιδα και Μάκιστος είχε τέτοια ταχύτητα, που κυνήγησε τους κατοίκους ανελέητα. 22 άνθρωποι σ' αυτήν την άνιση μάχη δεν τα κατάφεραν και έχασαν τη ζωή τους. Μεταξύ αυτών και 7 παιδιά. «Ξεκληρίστηκε το χωριό μας. Οι άνθρωποι με τους οποίους ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή μέσα σε λίγα λεπτά χάθηκαν. Λίγο έξω από το χωριό βρήκα συγχωριανούς μου νεκρούς που δεν αναγνωρίζονταν. Η φωτιά τούς είχε κυριολεκτικά εξαϋλώσει», μας λέει συγκλονισμένη η Ανθή Μπουρογιαννοπούλου, από την Αρτέμιδα.

Δίπλα της ο αδελφός της ο Αντώνης, ελαιοπαραγωγός, κλαίει το χαμένο του βιος. «Το απέραντο πράσινο με το δάσος και τις καλλιέργειές μας έγινε στάχτη. Δε μου έμεινε ούτε μια ελιά. Με αυτά ζούσα εγώ κι η οικογένειά μου. Δεν ξέρω πλέον τι να κάνω, πού να πάω. Ολα τελείωσαν».

«Λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι (Παρασκευή 24 Αυγούστου), μας ξύπνησε ο βόμβος των πυροσβεστικών αεροπλάνων. Ο,τι κοιμόμασταν για μεσημέρι. Είχαμε ακούσει για τις πυρκαγιές που είχαν ξεσπάσει από το πρωί και ήμασταν υποψιασμένοι. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι είδα σε απόσταση 2 χλμ. ένα μέτωπο φωτιάς από τη ρεματιά κι ένα από την απέναντι πλαγιά. Μέσα σε περίπου 20 λεπτά οι δυο πυρκαγιές είχαν φτάσει στα πρώτα σπίτια του χωριού. Ολα έγιναν σε χρόνο ρεκόρ. Πήρα μόνο χρήματα και τα φάρμακα του άντρα μου και μόλις που προλάβαμε να σωθούμε. Ηταν σαν να έπεσε ατομική βόμβα», μας είπε η Ανδριάννα Πόθου από το χωριό Μάκιστος, μπροστά από το καμένο σπίτι της.

Η επόμενη μέρα είναι πολύ δύσκολη για τους πυρόπληκτους κατοίκους και κυρίως για τους μικρομεσαίους αγρότες της περιοχής, αν και δηλώνουν με πείσμα πως θα παραμείνουν στα χωριά τους και θα στήσουν από την αρχή το σπιτικό και το βιος τους. Ωστόσο, για να «ξαναχτίσουν τα σπίτια τους και να ξαναοργώσουν τα χωράφια τους» - όπως δήλωσε τις προάλλες ο Κ. Καραμανλής - θα πρέπει να εξαγγείλει άλλα μέτρα και σε διαφορετική κατεύθυνση, καθώς με λίγα χιλιάρικα ευρώ ούτε τις καλλιέργειες να ξαναστήσουν από την αρχή μπορούν, ούτε τα αγροτικά μηχανήματα και εφόδια μπορούν να αγοράσουν.

Οπως τόνισε στον «Ρ» ο Χρήστος Γιαννόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ηλείας, η κατεύθυνση των εξαγγελιών της κυβέρνησης είναι σε αντίθετο δρόμο από τα πραγματικά συμφέροντα των μικρομεσαίων αγροτών και πρόσθεσε: «Η παραμονή στα χωριά μας και στα χωράφια μας περνάει μέσα από τη διεκδίκηση της δωρεάν κατασκευής και αποκατάστασης των σπιτιών των πληγέντων και της άμεσης και καθολικής αποζημίωσης της αγροτικής παραγωγής και του αγροτικού κεφαλαίου, της προνομιακής χρηματοδότησης για να συνεχίσουμε την παραγωγική μας δραστηριότητα και να αντιμετωπίσουμε τα έξοδα επιβίωσης των οικογενειών μας. Σε αντίθετη περίπτωση, το κύμα φυγής από την ύπαιθρο θα έρθει νομοτελειακά».

Ενα απέραντο γκρίζο αντικρίζει κανείς κατηφορίζοντας από την Τρίπολη προς την Μεγαλόπολη και από κει προς την Καλαμάτα και την Αρχαία Γόρτυνα. Ολο αυτό το πανέμορφο και καταπράσινο κομμάτι προσομοιάζει πλέον με τα γεμάτα κάρβουνο υπαίθρια ορυχεία της ΔΕΗ. Ηταν τέτοια η ένταση της φωτιάς που κάποια στιγμή μέσα σε διάστημα μιας ώρας η φωτιά διήνυσε περισσότερα από 10 χλμ.

Τα χωριά που εκτείνονται ανατολικά, δυτικά και νότια της Μεγαλόπολης έχουν υποστεί τεράστιες καταστροφές. Στο χωριό Χιράδες όλοι οι ελαιοπαραγωγοί έχασαν τις καλλιέργειές τους. Από τους κτηνοτρόφους της περιοχής μόνον ένας κατάφερε και έσωσε το κοπάδι του. Κάηκαν 10 σπίτια, μεταξύ αυτών και του Αριστομένη Γεωργανά, του οποίου το σπίτι κάηκε ολοσχερώς μαζί με όλα του τα υπάρχοντα. «Κάηκαν όλα. Δεν έμεινε τίποτα. Πέρα από το σπίτι που δεν έμεινε ούτε κρεμάστρα, από κάτω είχα τα ζωντανά μου, τα τυριά, το λάδι, τα βαρέλια με το κρασί. Ολα έγιναν στάχτη». Και συμπληρώνει: «Αυτό το σπίτι, το έχτισα με τα ίδια μου τα χέρια και από διαβολική σύμπτωση πέρσι, ακριβώς την ίδια μέρα, έχασα το γιο μου».