Δεν είναι μόνο η πλήρης στασιμότητα στη διαδικασία της αποκατάστασης των σεισμοπλήκτων. Δεν είναι μόνο οι δύσκολες συνθήκες διαμονής στα κοντέινερ. Δεν είναι μόνο η εγκατάλειψη της κυβέρνησης. Στα Ανω Λιόσια, οι σεισμόπληκτοι - όπως περιγράφουν οι ίδιοι - έπεσαν «θύματα» των υποσχέσεων της Δημοτικής Αρχής.

Ετσι, όταν ο δήμαρχος Ν. Παπαδήμας, λίγες μέρες μετά το σεισμό, υποσχόταν ότι οι δημότες γρήγορα θα είχαν σπίτια, αν ο δήμος αναλάβει την κατασκευή τους και διαχειριστεί τα δάνεια που εδικαιούντο, πολλοί σεισμόπληκτοι συμφώνησαν και άρχισαν να ελπίζουν. Αρκετοί - απ' ό,τι μας είπαν - ήταν εκείνοι που υπέγραψαν κάποια συμβόλαια. Ομως, όσοι το έκαναν δεν ξέρουν μέχρι σήμερα, όχι μόνο πότε θα έχουν σπίτι, αλλά ούτε καν πότε θα αρχίσει η κατασκευή του! Ετσι ακριβώς περιγράφουν την περίφημη ...«αποκατάσταση» του δήμου, οι ίδιοι οι σεισμόπληκτοι.

Ο δήμαρχος Ν. Παπαδήμας, αντί να φροντίσει να προασπίσει τις ανάγκες των δημοτών του και να διεκδικήσει ακόμα πιο ευνοϊκούς όρους για τα δάνεια των σεισμοπλήκτων και μεγαλύτερα ποσά για την ανακατασκευή των σπιτιών τους, ουσιαστικά τους «έσπρωξε» - όπως προκύπτει από μαρτυρίες σεισμοπλήκτων - να πάρουν επιπλέον έντοκα δάνεια. Δίνοντας στους σεισμόπληκτους μια... προφορική υπόσχεση ότι δε θα πληρωθεί ο τόκος των δανείων. Ακόμα και έτσι όμως, οι σεισμόπληκτοι θα έχουν να πληρώνουν ένα πολύ μεγάλο ποσό για τα επόμενα χρόνια.

Στο μεταξύ, οι συνθήκες διαβίωσης στους καταυλισμούς είναι δύσκολες και οι σεισμόπληκτοι που μένουν εκεί - ξέροντας ότι θα αργήσουν να μπουν στα σπίτια τους - αναρωτιούνται πώς θα τα καταφέρουν. Με όσους μιλήσαμε στους καταυλισμούς, κανείς δεν ήξερε...

Η Πηνελόπη Πανταζοπούλου, που ζει στον καταυλισμό Δροσόπουλης στα Ανω Λιόσια, μας λέει: «Δε μας έχουν πει τίποτα ακόμα για το πότε θα πάρουμε τα δάνεια. Ομως και όταν τα δώσουνε δε θα φθάσουνε. Ο δήμαρχος μας είπε ότι θα μπορέσουμε να πάρουμε ένα δάνειο με πολύ χαμηλό τόκο για να αποπερατώσουμε το σπίτι. Περίπου από τον Απρίλιο έχουμε κάνει εξουσιοδότηση στο δήμο να αναλάβει να χτίσει το σπίτι. Με αυτό το διακανονισμό δεν είμαστε ούτε ευχαριστημένοι ούτε δυσαρεστημένοι, αν δε δούμε το αποτέλεσμα, δεν μπορούμε να ξέρουμε τίποτα». Οταν τη ρωτήσαμε πώς είναι η ζωή στον καταυλισμό, απάντησε χαρακτηριστικά «Μια χαρά και δύο τρομάρες. Σαν να είμαστε θηρία στο κλουβί. Είχαμε συνηθίσει διαφορετικά».

Πιο κάτω συναντήσαμε τον 30χρονο οικοδόμο Μπουρλή Βασίλη, που δύσκολα βρίσκει μεροκάματο. «Δεν πάω να πάρω δάνειο - μας λέει - γιατί δεν έχω δουλιά. Πώς θα το ξεπληρώσω; Ενώ έπρεπε κανονικά να υπάρχει δουλιά στην οικοδομή, δεν κινείται τίποτα. Κάποια στιγμή θα έχει». Ο Παναγιώτης Σπαράγγης, που μένει και αυτός στον καταυλισμό, είναι ηλικιωμένος και δηλώνει πως «αν δε μου φτιάξουνε το σπίτι, εγώ δε φεύγω από εδώ. Με τα λεφτά του δανείου δεν κτίζεις σπίτι». Ο γείτονάς του Χρήστος Αυγέρης επισημαίνει ότι είναι 61 χρονών και η ηλικία του δεν του επιτρέπει να κάνει μια καινούρια αρχή. «Η σύνταξη που παίρνω», λέει, «είναι μόλις 140 χιλιάδες δραχμές. Με αυτό το μισθό τι να πρωτοκάνω. Δε συμφωνώ με όσα γίνονται, αλλά και τι μπορώ να κάνω;».

«Χορτάσαμε υποσχέσεις»...

Ο Χαράλαμπος Στρουμπάκος τονίζει πως έχουνε χορτάσει υποσχέσεις τόσο από την κυβέρνηση όσο και από το δήμο. «Εχουμε κάνει τα χαρτιά μας - λέει - και ακόμα περιμένουμε. Με το δήμο δε βλέπω να γίνεται τίποτα. Πριν τις εκλογές ήρθε ο δήμαρχος και μας έδινε υποσχέσεις. Μόλις έγιναν εκλογές δεν ξαναφάνηκε κανένας. Ούτε και μας έχει μιλήσει κανένας. Βοήθεια μηδέν. Η κυβέρνηση μας ξέχασε τελείως, τώρα ασχολούνται με τα ολυμπιακά έργα».

Η Μαρία Μποσδογάνη δεν παραπονιέται γι' αυτή την ίδια, αλλά για την κόρη της. «Η κόρη μου έχει νοικιάσει σπίτι και ακόμα δεν έχει πάρει τη δεύτερη δόση. Ο γαμπρός μου αναγκάζεται να δουλεύει νύχτα για να ταΐσει τα παιδιά τους. Θέλει μόνο 200.000 για ενοίκιο και ρεύμα», ενώ ο Θεμιστοκλής τα βάζει με τη γραφειοκρατία. «Πήγα - μας είπε - να φτιάξω τα χαρτιά για να πάρω τα δύο εκατομμύρια για τις οικοσκευές. Στο μεταξύ, ο δήμος είχε αλλάξει το όνομα της οδού που είχα το σπίτι και όταν πήγα στην αρμόδια υπηρεσία μου λένε ότι πρέπει να φέρω και άλλο χαρτί που να αποδεικνύει ότι η οδός είναι η ίδια. Τους λέω τότε, "μας κυνήγησε ο θεός, μας κυνηγάτε και εσείς;". Δε σου λένε από την αρχή τι χρειάζεται για να πάρεις τα λεφτά».

Στον επόμενο καταυλισμό συναντάμε μια παρέα και καθόμαστε μαζί τους. Ο Νικόλαος Νταρόπουλος ξεκινά την κουβέντα και μιλά για τα δάνεια: «Οσο το είδες το δάνειο εσύ, το είδαμε και εμείς. Αλλωστε και τα χρήματα που δίνουν δε φθάνουν. Εγώ βλέπω να μένουμε εδώ για πολύ καιρό ακόμα. Αλλά δε μας φθάνει μόνο αυτό, έχουμε και τη γραφειοκρατία. Ηταν να πάρω δύο κοντέινερ γιατί είμαστε πολύτεκνη οικογένεια. Βρίσκω κάποιο υπεύθυνο εδώ, μου λέει έλα στα γραφεία για να βγάλεις κάρτα. Πάω και μου λένε έλα αύριο, γιατί σήμερα είναι χαλασμένα τα μηχανήματα. Ξαναπάω την άλλη ημέρα και μου λένε ότι μέχρι τέλος Αυγούστου είπε ο δήμαρχος να μη δώσουμε άλλα κοντέινερ και τώρα περιμένω μήπως αδειάσει κανένα από εδώ. Η κατάσταση είναι δράμα».

Στην κουβέντα «μπαίνει» και η Μαρία Πούλη:«Εχουμε γίνει παθητικοί γιατί έχουμε κουραστεί. Περισσότερο μας έχει επηρεάσει ψυχολογικά η διαμονή εδώ μέσα παρά ο σεισμός. Εχουν σπάσει τα νεύρα μας εδώ μέσα. Ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό δεν ανεχόμαστε. Σκέψου τώρα μια πενταμελή οικογένεια να ζει σε αυτό το κουτί. Ολοι μας έχουμε νεύρα. Θα φύγουμε τρελαμένοι από εδώ μέσα. Είναι λες και είμαστε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οταν πρέπει για να πάω από το δωμάτιο στην κουζίνα πηδάω πάνω από δέκα έπιπλα. Πας να βγάλεις ένα ρούχο να φορέσεις και είναι μέσα στην μπόχα και τη βρώμα. Ε, λογικό είναι ότι κάποια στιγμή θα σαλτάρω».

Την ώρα που η Μαρία περιγράφει τις δραματικές συνθήκες του καταυλισμού, η μάνα της Χαρίκλεια αναρωτιέται για το μετά. «Η ουσία είναι ότι μας βρήκε ο σεισμός και είμαστε φτωχοί. Δεν είναι εύκολο να ξαναφτιάξουμε τα σπίτια μας. Να ήμασταν τουλάχιστον νεότεροι. Τώρα στα 60 τι να πεις. Εφαγα 25 χρόνια στη Γερμανία, ήρθα εδώ έφτιαξα ένα σπίτι και πάνω που παντρεύω το παιδί, ξαναϊσοπεδώνομαι. Τι να κάνω τώρα από εδώ και πέρα;»...