Το ολοκληρωτικό «δέσιμο» του πολιτισμού στο κεφαλαιοκρατικό «άρμα» της «Στρατηγικής της Λισαβόνας» για αυξημένα υπερκέρδη του κεφαλαίου μέσω της αύξησης της «ανταγωνιστικότητάς» του έναντι άλλων ιμπεριαλιστικών πόλων, επικυρώθηκε ως προτεραιότητα στην «ατζέντα» της «πολιτιστικής» πολιτικής της ΕΕ, στο χτεσινό συμβούλιο υπουργών Πολιτισμού της ΕΕ, στις Βρυξέλλες.

Συγκεκριμένα, το συμβούλιο επικύρωσε «τρεις σημαντικούς στόχους που θα διαμορφώσουν μαζί μια κοινή πολιτιστική στρατηγική για τα ευρωπαϊκά όργανα, τα κράτη - μέλη, και τον πολιτιστικό και δημιουργικό τομέα»: 1) «Προαγωγή του πολιτισμού ως καταλύτη για τη δημιουργικότητα στα πλαίσια της στρατηγικής της Λισαβόνας για την αύξηση, την απασχόληση, την καινοτομία και την ανταγωνιστικότητα» 2) «Προώθηση του πολιτισμού ως ζωτικής σημασίας στοιχείο στις διεθνείς σχέσεις της ένωσης» 3) «Προώθηση της πολιτιστικής ποικιλομορφίας και του διαπολιτισμικού διαλόγου». Βέβαια, η τελευταία «προτεραιότητα» είναι το «φύλλο συκής» της ΕΕ, αφού η υπαγωγή του πολιτισμού στις κερδοσκοπικές «ανάγκες» του κεφαλαίου είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την ολοκληρωτική «ομογενοποίηση» της πολιτιστικής δημιουργίας!

Για να επιτευχθούν τα παραπάνω, το συμβούλιο επικύρωσε και τις «κύριες μεθόδους εργασίας», που βασίζονται στον ασφυκτικό έλεγχο των κρατών - μελών για το κατά πόσον «προσαρμόζουν» την εθνική πολιτιστική πολιτική με αυτήν της ΕΕ. Ετσι, «εισάγεται» ένα πιο «δομημένο σύστημα συνεργασίας μεταξύ των κρατών - μελών και των οργάνων της ΕΕ στα πολιτιστικά θέματα», στο πρότυπο της «ανοιχτής μεθόδου συντονισμού» (OMC) που χρησιμοποιείται σε τομείς όπως η εκπαίδευση, η νεολαία και η «κοινωνική προστασία». Η «πρόοδος προς τους κοινούς στόχους» θα αναθεωρείται κάθε τρία χρόνια από την Επιτροπή και τα κράτη - μέλη, επιδιώκοντας να «συμπεριλάβει» τον πολιτιστικό τομέα («από τους μεμονωμένους καλλιτέχνες και τους εκτελεστές ως τις δημιουργικές και πολιτιστικές βιομηχανίες» (sic) περισσότερο στις «ευρωπαϊκές υποθέσεις».

Οι τομείς δράσης για την περίοδο 2008 - 2010 περιλαμβάνουν «κλασικές» απαιτήσεις του κεφαλαίου, όπως «βελτίωση» των όρων «κινητικότητας των καλλιτεχνών και άλλων επαγγελματιών στον πολιτιστικό τομέα», «προώθηση» του «πολιτιστικού» τουρισμού (σ.σ. ενίσχυση του τουριστικού κεφαλαίου), μεγαλύτερη «κινητικότητα» των συλλογών (σ.σ. που θα σημάνει αύξηση των κινδύνων για τη μουσειακή πολιτιστική κληρονομιά στις περιοδικές εκθέσεις), «μεγιστοποίηση» των δυνατοτήτων των «πολιτιστικών και δημιουργικών βιομηχανιών» κ.ά.

Φυσικά, ο Μ. Λιάπης τάχθηκε υπέρ της «δημιουργίας μιας κοινής ευρωπαϊκής ατζέντας για τον πολιτισμό» και συνέδεσε απροκάλυπτα το νέο μουσείο Ακρόπολης με την αντιδραστική πολιτική της ΕΕ, λέγοντας πως «εντάσσεται στο πλαίσιο προώθησης της ευρωπαϊκή πολιτιστικής κληρονομιάς»...