Εξήντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από το θάνατο του μεγάλου Δασκάλου, λαμπρού διανοητή Δημήτρη Γληνού (26/12/43). Ο μεγάλος κομμουνιστής, από τις δραστηριότητες του «Εκπαιδευτικού ομίλου», της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1912 (δεν πραγματοποιήθηκε λόγω της ισχυρής αντίδρασης των συντηρητικών κύκλων), κατέδειξε ότι η Παιδεία είναι ταξική. Ο «αταξικός» χαρακτήρας και η προσπάθεια της ολιγαρχίας να την καταστήσει τέτοια, βρήκε αντίπαλο τα ισχυρά ιδεολογικά όπλα του Δ. Γληνού.

Μίλησε για μια Παιδεία λαϊκή. Η υποχρεωτική εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στο σχολείο, μαζί με την καθιέρωση του εξάχρονου δημοτικού, ήταν δικό του έργο. Σταματάει με την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου (1920). Διώκεται - απολύεται, από τη δικτατορία του Πάγκαλου το 1926, για τις ιδέες του. Μέσα από τα κομμουνιστικά, λαϊκά περιοδικά «Αναγέννηση», «Σχολική πράξη» και «Νέος Δρόμος», δείχνει το δρόμο για μια λαϊκή Παιδεία. Σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του βασανισμένου λαού των σοσιαλιστικών ιδεών. Το 1936 εκλέγεται βουλευτής με το παλλαϊκό δημοκρατικό μέτωπο που συγκροτείται από το ΚΚΕ, μέσα σ' ένα κλίμα διώξεων.

Για τις πρωτοποριακές ιδέες του εξορίζεται από τη δικτατορία του Μεταξά (4/8/1936). Σε Ανάφη, Ακροναυπλία, Σαντορίνη, μαζί με άλλους εξόριστους συντρόφους του, παραδίδει μαθήματα εκλαϊκευμένα στους πολιτικούς κρατούμενους. Τον λαϊκό παιδαγωγό όταν η Ελλάδα έπεφτε στη ναζιστική σκλαβιά οι ασφαλίτες τον παραδίδουν στα χέρια των ξένων δημίων...

«

Η τριλογία του πολέμου» (1938), που γράφτηκε στην εξορία (δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί), μιλάει για το ποιοι προκαλούν τον πόλεμο. Στον πρόλογο ο ποιητής Κώστας Βάρναλης αναφέρει: «Είναι τόσο ζωντανό κι αληθινό που νομίζει κανείς πως ο πόλεμος που έρχεται δεν είναι χτεσινός που ήρθε, παρά ο αυριανός που ετοιμάζεται να 'ρθει. Η τριλογία του Πολέμου είναι μοναδικό βιβλίο στην ιστορία της Ελληνικής Σκέψης. Μοναδικό για την επιστημοσύνη του, την τετράγωνη λογική του, το ρεαλισμό του και τη διαλεκτική του. Τη διαλεκτική του ιστορικού υλισμού που έξω απ' αυτόν καμία γνώση των κοινωνικών φαινομένων δεν είναι μπορετή» (1945). «Δεν υπήρξε ο Γληνός μεγάλος επιστήμονας και μεγάλος Δάσκαλος, ήτανε και μεγάλος τεχνίτης του λόγου... ήτανε μεγάλος άνθρωπος της δράσης. Στάθηκε ο φωτισμένος αρχηγός του εκπαιδευτικού δημοτικισμού, χωρίς αυτόν δε θα γινόταν ποτέ γλώσσα του έθνους, γλώσσα της εθνικής Παιδείας».

Το Δεκέμβρη του 1943 ήταν έτοιμος, παρά τα προβλήματα της υγείας του, να ανέβει στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας. Ο θάνατός του στέρησε από το λαό έναν από τους καλύτερους δασκάλους του έθνους. Στα χνάρια του, βαδίζουν όσοι παλεύουν για μια λαϊκή Παιδεία...