Ο Ζαχόπουλος, κατά γενική ομολογία - όπως γράφουνε οι του σιναφιού του στις εφημερίδες τους - δεν ήταν γενικός γραμματέας, ήταν γενικός δερβέναγας. Στις πλάτες του είχε τον πρωθυπουργό και την πρωθυπουργίνα! Με τα δικά τους δόντια δάγκωνε! Μ' αυτά μοίραζε τα κονδύλια. Ανοιγε το στόμα του και «χρααπ» πάνε τα διατηρητέα! Από τα δαγκώματά του, δε γλίτωσε ούτε η Σαλαμίνα!

Μέχρι να βουτήξει στο κενό έχαιρε μεγάλης εκτίμησης, λένε! Ο πρόεδρος της κυβέρνησης, λένε αυτοί ανακατεύονται, είχε το μάτι του στο υπουργείο Πολιτισμού. Τον άνθρωπο που προωθούσε την πολιτική του. Το μάτι που όποιον κοίταζε λοξά έπεφτε από την καρέκλα του.

Εγώ δε θα ασχοληθώ με τα σκάνδαλα, αυτά θα τα βρει, λένε, η Δικαιοσύνη! Πάντα τα βρίσκει η Δικαιοσύνη, ποιος δεν το ξέρει αυτό; Εμεινε κανένα σκάνδαλο κρυφό στην Ελλάδα; Στη χώρα μας ανακαλύφθηκε και δικαιώθηκε η διαφάνεια, έτσι δεν είναι; Εγώ, λοιπόν, θα ασχοληθώ με το πολιτιστικό του έργο, με το πολιτιστικό έργο της κυβέρνησης δηλαδή, αφού δικό της μάτι ήταν, δικό της αυτί ήταν, δικό της παιδί ήταν ο Ζαχόπουλος. Θα ασχοληθώ με το ουσιαστικό έργο του υπουργείου Πολιτισμού! Με την παραγωγή πολιτισμού, δηλαδή!

Δεν αποτελεί, λοιπόν, έκπληξη πως κανένας τους, δεν άφησε πίσω του έστω μια πατημασιά. Ενα ίχνος που να δείχνει το πέρασμά του! Ο ιστορικός του μέλλοντος ούτε καν θα τους αναφέρει! Θα μπούνε και αυτοί στις μαύρες σελίδες του τόπου! Μαζί με τα ξόανα και τους άχρηστους! Κάτι ψίθυροι που ακούγονται από μέρους τους, τώρα που ο «γίγαντας» έπεσε στο κενό, δεν πρόκειται να απασχολήσουν σοβαρά την Ιστορία. Η Ιστορία δεν ασχολείται με ψιθύρους. Ασχολείται με σοβαρούς άντρες και σοβαρές γυναίκες. Με σοβαρούς υπουργούς.