«Αποξένωση»

Διστάζω να επιλέξω μια από τις επτά ταινίες, σαν την «Ταινία της βδομάδας». Υπάρχουν τρεις ταινίες που αξίζουν της προσοχής μας. Καμιά, όμως, δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Και αν ξεχωρίζει κάποια, τα μειονεκτήματά της είναι μεγαλύτερα! Για παράδειγμα η «Αποξένωση», του Αντρέι Ζβγιαγκιντσέφ, η οποία, αναμφισβήτητα, είναι η πιο καλλιτεχνική ταινία της βδομάδας, είναι τόσο βαθιά θρησκόληπτη και μεταφυσική που αυτοακυρώνεται!

Η δεύτερη ενδιαφέρουσα ταινία της βδομάδας είναι «Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από το Δειλό Ρόμπερτ Φορντ», του Αντριου Ντομινίκ. Ενώ έχουμε να κάνουμε με μια καλογυρισμένη ταινία, ταυτόχρονα έχουμε να κάνουμε και με μια ταινία επιφανειακή και άμυαλη» (χωρίς σκέψη). Και αυτή, λοιπόν, αυτοακυρώνεται.

Η τρίτη ταινία, η τρυφερή και ανθρώπινη ταινία της 35χρονης κινέζας Ναόμι Καβάσε, «Πληγωμένο Δάσος», λέει σοβαρά και τρυφερά πράγματα, τα λέει, όμως, τόσο αργά και τόσο τετριμμένα που δεν επιβάλλεται!

Υπάρχει και μια τέταρτη ταινία που αξίζει της (αρνητικής) προσοχής μας! Πρόκειται για τη δήθεν κοσμοπολίτικη και δήθεν καταγγελτική ταινία του Μάικλ Νίκολς «Παιχνίδια Εξουσίας». Αναφέρεται, με «επιπόλαιο» και «χαριτωμένο» τρόπο στον γερουσιαστή Τσάρλι Ουίλσον, ο οποίος έδρασε στο Αφγανιστάν στα τέλη του '70! Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ωμή αντικομμουνιστική προπαγάνδα!

Τι συστήνουμε, επομένως; Συστήνουμε και τις τέσσερις ταινίες, για τέσσερις, τουλάχιστον, διαφορετικούς λόγους! Τα «Παιχνίδια Εξουσίας», για να έχουμε άποψη και για να μελετήσουμε πώς, και με τι μέσα, εκφράζεται η αντικομμουνιστική υστερία! Πώς, ενώ όλα μοιάζουν «ουδέτερα» και «καταγγελτικά», στην ουσία έχουμε μια ύπουλη αντισοβιετική και αντικομμουνιστική ταινία!

Το «Πληγωμένο Δάσος», πέρα από τις αδυναμίες του, κυρίως στους ρυθμούς του, είναι μια «μικρή» ανθρώπινη ταινία! Μια διαλεκτική ταινία που μιλάει για την απώλεια, για το κενό που αφήνει ο χαμός του ανθρώπου μας. Του ανθρώπου μας που φεύγει από τη ζωή. Το κενό που αφήνει πίσω του. Η «μικρή» αυτή ταινία, στο τέλος της αισιοδοξεί! Με πολύ διαλεκτικό τρόπο αποδεικνύει πως δεν υπάρχει οριστικός χαμός. Αληθινός θάνατος! Υπάρχει μετατροπή της ύλης!

«Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από το Δειλό Ρόμπερτ Φορντ», αξίζει της προσοχής μας για την πολύ καλή και επαγγελματική κατασκευή της, αλλά και για τη δουλιά που παίρνουμε για το σπίτι (home work). Γιατί ο Τζέσε Τζέιμς έγινε θρύλος; Γιατί ο αμερικάνικος λαός τον έκανε βιβλίο, ποίημα, τραγούδι, κινηματογράφο; Ο Τζέσε Τζέιμς ήταν, απλώς, ένας ληστής. Γιατί αγαπήθηκε, γιατί λατρεύτηκε τόσο; Ερωτήματα που πρέπει να βάλεις εσύ, αφού δεν τα βάζει η ταινία!

Και καταλήγουμε στην «Αποξένωση». Η οποία αν εξαιρέσεις τη μεταφυσική της (πώς, στ' αλήθεια, να την εξαιρέσεις;), έχουμε να κάνουμε με ένα κινηματογραφικό ποίημα. Καταπληκτικές, γεμάτες δύναμη και νοήματα κινηματογραφικές εικόνες! Την παρακολουθείς για να ευχαριστηθείς; Για να θαυμάσεις τις δυνατότητες του κινηματογράφου. Και παράλληλα να μελαγχολήσεις για την αδυναμία κάποιων άξιων δημιουργών να ταχτούν με την πρόοδο!