Η ανάγκη ύπαρξης ισχυρού φοιτητικού κινήματος βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης της δεύτερης μέρας του διεθνούς σεμιναρίου. Μιλώντας στο σεμινάριο εκ μέρους της ΚΝΕ, ο Θεοδόσης Μπενάτος, μέλος του γραφείου του Συμβουλίου Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ, μετέφερε την πείρα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων των φοιτητών τα τελευταία χρόνια, τη συμβολή της ΚΝΕ, τη δράση των άλλων δυνάμεων και την αντιπαράθεση, τη δράση και τις θέσεις της Οργάνωσης για ένα φοιτητικό κίνημα μαζικό, ισχυρό, διεκδικητικό, που θα παλεύει από κοινού με το λαό και τους εργαζόμενους.

Αναφέρθηκε στους αγώνες της νεολαίας στην Ελλάδα, στα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος και επισήμανε δυο βασικά ζητήματα που αναδείχτηκαν και μέσα στους αγώνες: Το πρώτο έχει να κάνει με το συσχετισμό δύναμης που παραμένει αρνητικός στην πλειοψηφία των συλλόγων και πανελλαδικά καθώς κυριαρχούν ακόμα οι παρατάξεις των δυο αστικών κομμάτων που ακολουθούν και υπερασπίζονται την αντιεκπαιδευτική πολιτική και τις επιδιώξεις ΕΕ - κεφαλαίου. Ως ΚΝΕ θεωρούμε πως βασικό καθήκον - από κοινού με την ανάπτυξη της δράσης και την καθημερινή πάλη - είναι η ένταση της δικής μας παρέμβασης για την ανατροπή των συσχετισμών. Για να ενισχυθούν και να κυριαρχήσουν στο φοιτητικό κίνημα οι συνεπείς, αγωνιστικές, ριζοσπαστικές δυνάμεις. Παράλληλα με τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, «διαλυτικά» για το κίνημα λειτουργεί και η απουσία σταθερής πανελλαδικής συγκρότησης στο φοιτητικό κίνημα, καθώς η Εθνική Φοιτητική Ενωση Ελλάδας έχει ουσιαστικά αδρανοποιηθεί από το 1995 που πραγματοποίησε το τελευταίο συνέδριό της. Αποτελεί ιδιαίτερη ανάγκη η αποκατάσταση και επανασύσταση της ΕΦΕΕ ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να αρκεστεί σε ξεσπάσματα και εξάρσεις αλλά διαρκώς να θέτει εμπόδια και να έχει οργανωμένη πανελλαδική έκφραση.

Υπογράμμισε ότι «υπάρχουν σύλλογοι και φοιτητικές ενώσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη που και λόγω των συσχετισμών και λόγω του χαρακτήρα τους δεν μπορούν να παίξουν ρόλο προς όφελος των αναγκών των φοιτητών και της ανάπτυξης αγώνων. Αντιθέτως, παίζουν ρόλο "ανάσχεσης" και "καθυστέρησης" με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ESU (πρώην ESIB ) η οποία στην κυριολεξία αποτελεί όργανο προπαγάνδας της Μπολόνια και συνολικά της πολιτικής της ΕΕ, συμμετέχει σε καμπάνιες και προγράμματα της ΕΕ, αποτελεί συνομιλητή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Δεν έχουμε ανάγκη από χειροκροτητές και συνομιλητές των κυβερνήσεων που υπηρετούν την ΕΕ και το κεφάλαιο. Μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί και δυνατοί στους αγώνες, επισημαίνοντας την ανάγκη να παρθούν περαιτέρω πρωτοβουλίες του κενού που αφήνει μέχρι σήμερα η ανασύσταση της λειτουργίας της Διεθνούς Ενωσης Φοιτητών, που η συμβολή της στο παγκόσμιο φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα παραμένει δυσαναπλήρωτη. Συζητάμε και συναντιόμαστε θέλοντας να εκφραστεί σε ένα βαθμό στην πράξη η αντιστοίχιση των φοιτητικών αγώνων, του συντονισμού τους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με την επίθεση που δέχονται οι φοιτητές και η ανώτατη εκπαίδευση».

Ακόμα, κάλεσε «να ενισχύσουμε τη συνεννόηση, τη συνεργασία, τη μονιμοποίηση των δεσμών μεταξύ των οργανώσεών μας και των κινημάτων στην ανώτατη εκπαίδευση, να βαθύνει και να εξειδικευτεί η δουλιά που εδώ και χρόνια σε δύσκολες συνθήκες μετά το '90 η ΠΟΔΝ επιτελεί σε διεθνές επίπεδο και οι οργανώσεις - μέλη και φίλες της ΠΟΔΝ επιτελούν σε κάθε χώρα». Επισήμανε ότι «η ΠΟΔΝ πάλι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της βαθιάς και εξειδικευμένης δουλιάς του συντονισμού των αγώνων της νεολαίας και των φοιτητών. Η ΠΟΔΝ έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια, κάτω από δύσκολες συνθήκες, την προσπάθεια να εμπνεύσει το συντονισμό, την κοινή δράση, την αλληλεγγύη και τη συσπείρωση δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο και μέσα από τα μέλη και τις φίλες οργανώσεις σε κάθε χώρα, σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο αγώνα της νεολαίας και των φοιτητών. Μέσα από αυτή τη δουλιά είμαστε βέβαιοι ότι θα μπορούσε να εμφανίσει μια νέα αγωνιστική οργάνωση των φοιτητών της Ευρώπης και μια νέα ΔΕΦ που όλοι οι φοιτητές στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο που αγωνίζονται, πραγματικά την έχουν ανάγκη».

«Μπορούμε ακόμα να εντείνουμε την αλληλεγγύη που έχει εκφραστεί ως τώρα» σημείωσε και πρόσθεσε: «Μπορούμε να δυναμώσουμε την ετοιμότητά μας να υποδεχόμαστε με ισχυρά κύματα αλληλεγγύης κάθε νεανικό σκίρτημα που συμβαίνει στις χώρες μας. Για παράδειγμα, οι Ελληνες φοιτητές με ενθουσιασμό υποδέχτηκαν και χαιρέτισαν τους αγώνες που αναπτύχθηκαν τους προηγούμενους μήνες και χρόνια στην Ευρώπη, όπως στη Γαλλία, καθώς και τα αγωνιστικά σκιρτήματα σε άλλες χώρες. Επίσης, εκτιμούμε ιδιαίτερα τα μηνύματα αλληλεγγύης από τη Λατινική Αμερική, την Ενωση Αράβων Φοιτητών, την ΠΟΔΝ που έφτασαν στην Ελλάδα την περίοδο των κινητοποιήσεων και τα οποία έδωσαν "αέρα" αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης στους αγωνιζόμενους φοιτητές».

Κλείνοντας την ομιλία του, ο Θ. Μπενάτος εξήγησε ότι «επιδιώκουμε ένα φοιτητικό κίνημα μαζικό, ισχυρό, διεκδικητικό, που θα παλεύει από κοινού με το λαό και τους εργαζόμενους. Με συλλόγους σε όλες τις σχολές, ζωντανούς και μαχητικούς, που θα αναπτύσσουν δράση για κάθε πρόβλημα και θα συμμετέχουν όλοι οι φοιτητές. Συλλόγους με πραγματικά διεκδικητικό προσανατολισμό και λειτουργία με βάση τις ανάγκες των φοιτητών που δε θα παίζουν το ρόλο του συνομιλητή της εκάστοτε κυβέρνησης ή διοίκησης, δε θα διαχειρίζονται οι ίδιοι την επιχειρηματική λειτουργία, αντιθέτως θα την αντιπαλεύουν. Αισθανόμαστε την ανάγκη της ανασύνταξης του αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος σε κάθε χώρα, αλλάζοντας τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας μαζί με την ΠΟΔΝ για να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας στον κοινό αγώνα, στην αλληλεγγύη, χτίζοντας παράλληλα ένα φοιτητικό κίνημα ικανό όχι μόνο να αντιμετωπίσει μια επίθεση από το μεγάλο κεφάλαιο αλλά να επιβάλει κιόλας μαζί με το εργατικό κίνημα, το πανεπιστήμιο που μας αξίζει σε μια κοινωνία που έχουμε ανάγκη, χωρίς ιμπεριαλισμό και μονοπώλια».