Μπορεί η αγάπη να δώσει ζωή στο θάνατο, να δώσει κίνηση στην ακινησία, να ζεστάνει το μάρμαρο, να γεφυρώσει χιλιετίες; Μπορεί το βαθύ αίσθημα να καταπατήσει το θάνατο, το χώρο και το χρόνο; Φαίνεται πώς μπορεί, έστω κι αν η παντοδυναμία του έρωτα κρατά λίγο, γιατί ο ίδιος έρωτας είναι θνησιγενής.

Βασικοί πρωταγωνιστές του έργου είναι ο πανέμορφος Απολλόδωρος, πολεμιστής από τη φυλή του Κέκρωπα από τον αθηναϊκό δήμο της Αιξωνής και η Ζακλίν Ντυπώ.

Πλάι τους κινούνται, Ελληνες αρχαιολόγοι, ο υπουργός Πολιτισμού ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, αλλά και ιδιωτικοί ντετέκτιβ και ξένοι αστυνομικοί, καθώς το άγαλμα εξαφανίζεται, καθ' οδόν προς το εξωτερικό, όπου μεταφέρεται για να εκτεθεί, μαζί με άλλα ευρήματα, σε διάφορα μουσεία της Ευρώπης. Ο νέος των Αθηνών, με σάρκα και οστά, κυκλοφορεί αμίλητος αλλά με μεγάλη άνεση ανάμεσα σε εκείνους που τον ψάχνουν. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που τον αναζητούν. Είναι ίδιος και απαράλλαχτος και όμως δεν είναι αναγνωρίσιμος. Ενδεχομένως, επειδή οι ενδιαφερόμενοι ψάχνουν την ακίνητη και αθάνατη ελληνική πέτρα, δεν μπορούν να διανοηθούν ότι ο έρωτας, τον μεταμόρφωσε σε θνητό. Πώς έγινε το «θαύμα»; Αραγε ο Απολλόδωρος προχώρησε 2.500 χρόνια μπροστά, ή η Ζακλίν γύρισε πίσω στον 5ο π.Χ. αιώνα; Σίγουρο είναι πως την απόσταση πάντως δε την μοίρασαν.

Την κατάληξη αυτού του δυνατού, αλλά μη επιτρεπτού αισθήματος, δε θα αποκαλύψουμε. Το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε είναι ότι ο συγγραφέας δε θίγει μονάχα τα θέματα που προαναφέραμε - Ερωτα, Χρόνο, Θάνατο - αλλά με καυστικό λόγο και υπόγειο χιούμορ ο Φώντας Λάδης κάνει σημαντικές αναφορές στην αρχαιοκαπηλία, στην πολιτική και στους πολιτικούς. Εν ολίγοις πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό έργο.