Σε απόλυτο τσιφλίκι των επιχειρηματιών και των εν γένει διοικήσεων μιας ομάδας, μετατρέπει τους αθλητικούς χώρους (και) η κυβέρνηση της ΝΔ. Με το γνωστό πρόσχημα της πάταξης φαινομένων βίας, ιδιωτικοποιεί δημόσιους χώρους και τη φύλαξή τους. Ταυτόχρονα, ποδηγετεί το φίλαθλο κίνημα, μετατρέποντάς το σε παράρτημα της διοίκησης... Επίσης, εξυπηρετεί άλλη μια βασική επιδίωξη του συστήματος. Καλλιεργεί ακόμα περισσότερο την ιδεολογία του εν δυνάμει ενόχου, η αποδοχή της οποίας θα διευκολύνει την αύξηση της αστυνομοκρατίας.

Αποκαλυπτική προθέσεων και στρατηγικών επιλογών ήταν η παρουσίαση και του νέου νομοσχεδίου «καταπολέμησης της βίας με αφορμή τις αθλητικές εκδηλώσεις και άλλες διατάξεις» που παρουσίασαν χτες ο υπουργός Πολιτισμού, Μ. Λιάπης, και ο υφυπουργός αθλητισμού, Γ. Ιωαννίδης. Οπως και στα προηγούμενα εγχειρήματα, απουσιάζει παντελώς η πρόληψη και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην καταστολή.

Με το άρθρο 1 καταργούνται οι σύνδεσμοι φιλάθλων και μετατρέπονται σε Λέσχες Φίλων. Η οποία «αποτελεί υπηρεσία του αθλητικού σωματείου, Τμήματος Αμειβομένων Αθλητών (Τ.Α.Α), Ανώνυμης Αθλητικής Εταιρείας (Α.Α.Ε.) που την ιδρύει και δε διαθέτει δική της νομική προσωπικότητα.... Με Εσωτερικό Κανονισμό της Λέσχης που εκδίδεται από τη διοίκηση του ιδρυτικού αυτής αθλητικού σωματείου, Τ.Α.Α. ή Α.Α.Ε ρυθμίζονται τα θέματα της οργάνωσης και λειτουργίας της Λέσχης....

Η αστυνομική αρχή προβαίνει υποχρεωτικά στη σφράγιση κάθε χώρου που χωρίς την άδεια της προηγούμενης παραγράφου (άδεια αστυνομίας και ομάδας) στεγάζει με οποιοδήποτε τρόπο δραστηριότητες ενίσχυσης ή υποστήριξης συλλόγου από ομάδες ή ενώσεις φυσικών προσώπων που δεν είναι Λέσχη Φίλων αθλητικού σωματείου, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος, έστω κι αν ο χώρος λειτουργεί στο όνομα τρίτου προσώπου ή την εκμετάλλευσή του έχει τρίτο πρόσωπο». Καταργείται δηλαδή το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και επιτρέπεται μόνο στους αρεστούς και πλήρως ελεγχόμενους από τη διοίκηση! Αραγε τι αποκλείει «αύριο», υπό συγκεκριμένες συνθήκες και άλλοθι, αυτό να επεκταθεί;

Βγαίνει εκτός γηπέδων η αστυνομία και την τάξη αναλαμβάνουν οι ιδιωτικές εταιρείες. Οι οποίες έμμεσα ή άμεσα είναι υπάλληλοι των επιχειρηματιών και των Α.Α.Ε. Στελέχη των οποίων με φράσεις ή ενέργειες, ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ, πολλές φορές δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες, για εκδήλωση βίας. Οι σεκιούριτι αποκτούν δικαιώματα σύλληψης, για αυτόφωρα αδικήματα και παράδοσης των συλληφθέντων στην αστυνομία. Ο φίλαθλος θα έχει το δικαίωμα να αρνηθεί έλεγχο από τους ιδιωτικούς ελεγκτές αλλά τότε θα του απαγορευτεί η είσοδος στο γήπεδο... Το πλαίσιο για τους σεκιούριτι (ποιοι, πώς, με τι γνώσεις, προϋποθέσεις, όρια) θα τα δούμε εν καιρώ. Το σίγουρο είναι ότι δεν απαγορεύεται να είναι μέλος της Λέσχης και σεκιούριτι. Κατά τ' άλλα, ευτυχώς που η κυβέρνηση διαφωνεί με τους ιδιωτικούς στρατούς... Και βέβαια διευρύνεται το φακέλωμα, με κάθε τρόπο.

Ο Μ. Λιάπης παραδέχτηκε ότι «η βία στα γήπεδα είναι κοινωνικό φαινόμενο και ως τέτοιο είναι σύνθετο. Ο αθλητισμός είναι αφορμή, είναι άλλοθι. Ολοι ξέρουν ότι ο αθλητισμός, ως δράση, δεν παράγει βία». Παρ' όλα αυτά ο ίδιος και η υπόλοιπη κυβέρνηση δεν εξετάζουν το φαινόμενο στη βάση αιτίας - αιτιατού. Δεν ψάχνουν τις ρίζες αλλά στέκονται στο αποτέλεσμα. Γιατί αυτό βολεύει τα σχέδιά τους. Κουβέντα δεν υπάρχει για επιστημονική και σε βάθος εξέταση.

Στη λογική του τσουβαλιάσματος, εφαρμόζουν τη λαϊκή ρήση «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι». Αυξάνουν την αστυνομοκρατία και καλλιεργούν τη νοοτροπία του εν δυνάμει ενόχου. Θέτουν - τουλάχιστον - υπό έντονη αμφισβήτηση ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Και ενδεχομένως κινούνται, σε κάποια θέματα, στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα όμως. Γιατί ο πραγματικός τους στόχος, σε συνεργασία με τους επιχειρηματίες, δεν είναι - παρά τις περί του αντιθέτου εξαγγελίες - η πάταξη των φαινομένων βίας. Είναι ο εκτοπισμός τους από τα γήπεδα, διότι - πλέον - κάνουν κακό στο «προϊόν..».