Ομως μια μεγάλη γεωγραφική περιοχή της Ελλάδας εξυπηρετείται, από Δήμους, μέσα από τοπικές εταιρείες Υδρευσης των Δήμων, τις επονομαζόμενες ΔΕΥ είτε ΔΕΥΑ (αν ασχολούνται και με την αποχέτευση) οι οποίες αντλούν, χλωριώνουν και διανέμουν τοπικά, υπόγεια κατά βάση, νερά και διαχειρίζονται τοπικό δίκτυο και καταναλωτές.

Με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετείται με νερό κάθε χρήσης, το 60% των μονίμων κατοίκων της Ελλάδας και πάνω από το 75% - 80% των τουριστών και επισκεπτών του καλοκαιριού.

Από αυτά τα τοπικά δίκτυα, εξυπηρετείται με νερό και ένα πολύ μεγάλο μέρος της τοπικής βιοτεχνικής, αλλά και της υπερτοπικής βιομηχανικής παραγωγής τροφής και καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και της εντατικής κτηνοτροφίας στην Ελλάδα.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: Το νερό των δικτύων της ΕΥΔΑΠ είναι καλό. Είναι νερό που παράγεται σε βιομηχανικές οργανωμένες εγκαταστάσεις, με σύστημα ελέγχου και ποιοτικής διασφάλισης και γι' αυτό πρέπει να θεωρείται ως ένα προϊόν υπεύθυνης βιομηχανικής διαδικασίας παραγωγής.

ΑΞΙΩΜΑ: Το να παράγεις πόσιμο νερό και νερό ανθρώπινης χρήσης, εγγυημένης συνεχώς ποιότητας, δεν είναι ερασιτεχνική υπόθεση...

Χρειάζεται και προϋποθέτει: Οργάνωση, πόρους, εγκαταστάσεις, προσωπικό με γνώσεις και ικανότητες. Ενώ: Το παροχετευμένο κακό νερό είναι ο σιγουρότερος τρόπος να δολοφονήσεις κάποιον, είτε, μακροχρόνια, να τον οδηγήσεις στη συμφορά της κατεστραμμένης υγείας.

Εξετάζοντας την υφιστάμενη οργανωτική κατάσταση, το υφιστάμενο καθεστώς και την οργανωτική - διευθυντική διαχείριση και κουμάντο των τοπικών συστημάτων παραγωγής και διανομής νερού και την επάρκεια των δικτύων ύδρευσης εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι:

Η προδιασφάλιση της ποιότητας του παροχετευμένου νερού από τα τοπικά δίκτυα ύδρευσης είναι τυχαία, εμπειρική, με πολλά κενά λειτουργικότητας, ανεξέλεγκτη και ατυποποίητη. Μιλάμε, επομένως, για αδιευκρίνιστη, τυχαία (αν όχι προβληματική), στην καλύτερη περίπτωση, διασφάλιση της ποιότητας ύδρευσης και παροχής νερού στον καταναλωτή από τα δίκτυα αυτά!

Επειδή, όμως, μιλάμε για παροχέτευση και σε βιοτεχνικούς και βιομηχανικούς καταναλωτές, που παράγουν μαζικά καταναλωτικά προϊόντα, τα προβλήματα αποκτούν άλλη σημασία και έκταση. Διότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όταν συμβεί κάτι, φτάνουμε να μπορούμε να ανιχνεύσουμε επιπτώσεις σε όλη την κατανάλωση της εσωτερικής και εξωτερικής αγοράς.

Αν, τώρα, κοιτάξουμε και την «άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος», που είναι τα συστήματα τοπικής αποχέτευσης και μελετηθεί η λειτουργία τους και η λειτουργικότητά τους, τότε το θέμα μπορεί και να γίνεται απελπισία...

Ειδικά αυτό γίνεται εμφανέστατο, αν επικεντρωθεί η προσοχή εκεί όπου έχουν κατασκευαστεί εγκαταστάσεις «κεντρικής επεξεργασίας λυμάτων» είτε και σε υπερ-φορτωμένους και πολυσύχναστους τόπους, που συνεχίζουν να λειτουργούν υπό τη «δικτατορία» του «βυτιοφόρου εκκενώσεως βόθρων»...

Η διεθνής πείρα και πρακτική διδάσκει ότι λειτουργικά και διοικητικά ασύνδετα συστήματα ύδρευσης - αποχέτευσης, σημαίνουν πάντα, στερημένη από πόρους και αδύναμη να αντιδράσει στις αυθαιρεσίες, αποχέτευση. Αυτό αφήνει κερδοφόρα την ύδρευση. Ομως, αφήνει ασύνδετα την αιτία και το αποτέλεσμα. Αδύναμη και κακοσχεδιασμένη, καχεκτική, σε πόρους και δυνατότητες αποχέτευση σε έναν τόπο, σημαίνει απλά υποβάθμιση του τόπου και συνεπάγεται περιβαλλοντική έκπτωσή του και υδάτινους φορείς υπό απειλή ραγδαίας καταστροφής και αχρήστευσης.

Μαζί, οι αδυναμίες αυτές σημαίνουν ραγδαία υποβάθμιση χώρων, τόπων και προϋποθέσεων πολιτισμένης ζωής για τον πληθυσμό και σύντομα εμφανίζεται προβληματικό και το τοπικό νερό.

Από την άλλη, είναι γνωστή πλέον η χρόνια υπολειτουργία και αδυναμία καθημερινής παραγωγής αποτελέσματος και ολοκληρωμένου έργου στις πανάκριβες εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων, που μονίμως επιμένουν να τις τροφοδοτούν με ό,τι υγρό απόβλητο οι τοπικοί πολιτικοί βολεύονται, και όχι με ό,τι οι μικροοργανισμοί μπορούν να επεξεργαστούν.

Υπολειτουργούν σαν εγκαταστάσεις, αστελέχωτες και ασύνδετες με κάθε τοπικό ρυθμιστικό μηχανισμό για τη φύση και τη σύνθεση των τοπικών λυμάτων, και έτσι ποτέ (είτε σπανιότατα) δίνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα: Καθοριστικό της νοοτροπίας είναι ότι, αφού ξοδευτούν ένα σωρό λεφτά για καθαρισμό της υγρής φάσης, μετά την πετούν. Ενώ δεν καταλαβαίνουν τίποτα, αν μιλάς για τη διαχείριση της τοξικής λυματολάσπης.

Ολες αυτές οι ελλείψεις και παραλείψεις (σκόπιμες ή τυχαίες) συνθέτουν ένα ενιαίο αποτέλεσμα: Στερούν έναν πολιτισμένο χώρο ζωής από τον πολίτη. Και, πολύ συχνά, στον επισκέπτη του τόπου δεν προσφέρουν ένα περιβάλλον που να προδιασφαλίζει τη δημόσια υγεία.

Είναι γεγονός ότι τέτοιες δημόσιες επενδύσεις και έργα, τοποθετημένα και από τη λειτουργία τους, «κάτω από το χώμα», δεν είναι φανταχτερά έργα που φαίνονται και δε συμμετέχουν «στο γκλαμουράτο» βιογραφικό προφίλ των τοπικών πολιτικών και των κεντρικών κυβερνήσεων.

Αλλά και τα θεμέλια ενός σπιτιού δε φαίνονται. Ο,τι και αν χτιστεί επάνω, όταν αυτά δε φτιάχνονται σωστά και μένουν αφρόντιστα και παραμελημένα, τότε εύκολα διαπιστώνεις «ότι έχτιζες στην άμμο».

Και δεν είναι μόνο αυτό. Αυτά τα έργα «αποχέτευσης και ύδρευσης» έχουν και μια άλλη ιδιομορφία. Δεν είναι μόνο κατασκευές από «μπετό και σίδερα», κατασκευαστικές εργολαβίες, διαγωνισμοί ανάθεσης, και μετά ...τελειώσαμε. Είναι έργα κατασκευής «εργοστασίων παραγωγής του αποτελέσματος» καθημερινά. Φτιάχνονται για να λειτουργήσουν, μετά την ολοκλήρωσή τους και να φέρουν το αποτέλεσμα.

Ετσι πρέπει, σαν εργοστάσια, στελεχωμένα και εξοπλισμένα, φροντισμένα σε πρώτη ύλη κατάλληλη και πόρους ανάλογους, κάθε μέρα, να αποδίδουν έργο και αποτέλεσμα απορρύπανσης του τόπου και νερό καθαρισμένο, εγγυημένης ποιότητας.

Ε, ακριβώς αυτό το πράγμα, δεν έχει προβλεφτεί οργανωτικά, δεν έχει διασφαλιστεί πολιτικά. Ολα γίνονται τυχαία και κατά περίσταση και με μπόλικο «δε βαριέσαι αδελφέ»!

Εδώ κάπου ξαναερχόμαστε στις τοπικές δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης και τη διαχείριση των σχετικών θεμάτων που τους αναθέτουν να κάνουν.

Με τις υποστελεχωμένες - εμπειρικές υπηρεσιακές δομές τους και το ανεξέλεγκτο και απιστοποίητο της λειτουργίας τους, παράγουν και διανέμουν νερό μιας κάποιας ποιότητας, που έτυχε να εξασφαλίζει η μητέρα φύση, και αυτό με κόστος, και επάρκεια λειτουργίας πολύ σχετική. Σαν μηχανισμοί παραγωγής δεν έχουν δυνατότητες να αντιληφθούν, να χειριστούν και να εξουδετερώσουν έγκαιρα, οποιαδήποτε ανωμαλία και διακύμανση ποιότητας του αγαθού που παράγουν.

Ενώ δεν έχουν ουδεμία δυνατότητα και αρμοδιότητα να προδιασφαλίζουν όρους προστασίας και προϋποθέσεις διασφάλισης της ποιότητας και ποσότητας του νερού και της δημόσιας υγείας στον τόπο τους.

Αν αυτά τα συνδυάσουμε με δεδομένα όπως:

• Τα «κουρασμένα», πεπαλαιωμένα, φθαρμένα και μη συντηρούμενα τοπικά δίκτυα διανομής νερού και αποχέτευσης.
• Τα χωρίς καταμέτρηση και έλεγχο «εισερχομένου και εξερχομένου», για την πρώτη ύλη και το προϊόν, που παράγουν.
• Τη λειτουργία χωρίς έλεγχο κόστους και ανταποδοτικότητάς τους, χωρίς ακριβείς και δίκαιες χρεώσεις αναλώσεων και απορρίψεων και, τελικά, χωρίς διαχείριση «των τοπικών ισοζυγίων» διάθεσης και χρήσης του νερού και δημιουργίας και απόρριψης λυμάτων.

Διαπιστώνεται πως λειτουργούν τυχαία σαν μηχανές ανάλωσης δημοσίων πόρων, που μεροληπτικά φτάνουν να τους μετατρέπουν σε παράνομη επιδότηση και κερδοφορία των ρυπαντών (π.χ. όλη η Βοιωτία, το Ναύπλιο, ο κάμπος Κρανιδίου, η Πάτρα κ.ά.).

Οι πολυδιασπασμένες, μη βιώσιμες, ανεπαρκείς τεχνικές εγκαταστάσεις, με την πανσπερμία υλικών και εξαρτημάτων επιτείνουν την κακοδαιμονία και επιτρέπουν να ανοίγονται τοπικά μικρομάγαζα διαπλοκής και απάτης που ροκανίζουν δημόσιο χρήμα.

Και καταλήγουμε σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα:

Το πράγμα δεν πάει άλλο! Δεν μπορούμε «να αρμενίζουμε με βάρκα την ελπίδα» σε τόσο θεμελιακά και στοιχειώδη πράγματα. Η κρατική μας διάρθρωση και μηχανή υφίσταται και υποχρεούται να λειτουργεί με την προϋπόθεση της πάγιας εντολής, να διαχειρίζεται και να διασφαλίζει προστατεύοντας, τα δημόσιας κτήσης αγαθά μας.

Η εντελλόμενη κυβέρνηση και τα πολιτικά στελέχη, από τα υπουργεία και μέχρι τις τοπικές κοινωνίες, έχουν αυτονόητο καθήκον, να προδιασφαλίζουν και να προβλέπουν πιθανούς κινδύνους απώλειας και καταστροφής αυτής της κοινής, αναντικατάστατης περιουσίας των πολιτών τους και να την προφυλάσσουν έγκαιρα από κάθε πιθανό κίνδυνο που την απειλεί.

Αν οι κυβερνήσεις (και τα πολιτικά σχήματα, που τις στηρίζουν) δε θέλουν, δεν μπορούν, είτε δε δύνανται να τα προδιασφαλίσουν, τότε ο κόσμος και ο λαός ιδιοκτήτης τους πρέπει να αναλάβει τη διαφύλαξη και διαχείρισή τους. Διότι η απώλειά τους είναι μη ανακτήσιμη απώλεια.

Ετσι, τα νερά, η αποχέτευση, η προστασία του περιβάλλοντος, μαζί με τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, αποτελούν πλέον, τα απειλούμενα και καταστρεφόμενα αγαθά, στους επιμέρους τόπους. Αυτά αποτελούν και αναφέρονται στις προϋποθέσεις πολιτισμένης συμβιωτικής συνύπαρξης, ζωής και παραγωγής στη χώρα. Ετσι, τόσο μοναδικά και πολύτιμα πράγματα δεν είναι θέματα που μπορούν να φορτωθούν στη λογική τού «πάμε και βλέπουμε»...

Είναι αγαθά μοναδικά. Είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι δόμησης της πολιτείας, της κοινωνίας και της συν-βίωσης. Είναι καθοριστικά στοιχεία για την αξιολόγηση της πολιτικής και την κρίση για τη λειτουργία του κράτους.

Οταν σε μια κοινωνία, σε έναν τόπο, ακριβώς τούτα τα κοινής κτήσης και χρήσης αγαθά μπορούν και επιτρέπεται να γίνονται αντικείμενο συναλλαγής, εμπόρευμα και να τα παραχωρούν οι εξουσίες, για να χρησιμοποιούνται από κάποιους ισχυρούς για «ίδιο πλουτισμό», τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο «βασίλειο της Δανιμαρκίας». Γι' αυτό μπορεί και προκύπτει και η ολική καταστροφή.

Οπως στο «κράτος του Οινοφυστάν» με το εξασθενές χρώμιο...

Και δεν υπάρχει παραστατικότερη εικονοποίηση, πάνω σε αυτές τις διαπιστώσεις, από την αναφορά στα γεγονότα και τα συμβαίνοντα σε Βοιωτία, Εύβοια και Ανατολική Αττική, με την τοξική ρύπανση του πόσιμου νερού «με εξασθενές χρώμιο και άλλους ρυπαντές».

Το βασικό πρόβλημα επιτείνεται με τη συνέχιση της παροχέτευσης και διανομής του τοξινωμένου νερού για κατανάλωσή του (σαν νερό πόσιμο, ποτίσματος, βιοτεχνικών και βιομηχανικών παραγωγών τροφής κλπ.) εδώ και 8 μήνες, μετά την τεκμηρίωσή του.

Η αχρήστευση για την όποια χρήση του στρατηγικού υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής, καθώς και των επιφανειακών υδάτων του Ασωπού, είναι προϊόν και απόδειξη της εντελώς αυθαίρετης, μονόπλευρης και παράνομης πολιτικής, για τους υδάτινους πόρους στην περιοχή αυτή, από το 1969, σε συνδυασμό με την πολιτική της διάθεσης και διαχείρισης επικίνδυνων και ειδικών αποβλήτων, κάθε πηγής, προέλευσης και μορφής, που ξεκίνησε επί χούντας και επιτράπηκε από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 39 χρόνων.

Δεν οφειλόταν σε άγνοια. Οφειλόταν σε σκόπιμες πολιτικές επιλογές για εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ολίγων δυνατών στα λεφτά, στους τόπους αυτούς!

Τα διαδραματιζόμενα όμως τώρα, μετά και την τεκμηρίωση της συμφοράς, αποδεικνύουν ότι:

Οχι μόνον δεν υφίσταται και τώρα κεντρική - περιφερειακή - νομαρχιακή πολιτική προστασίας και διαχείρισης των υδάτινων πόρων και της δημόσιας υγείας. Αλλά, σκόπιμα αγνοείται η λογική, η σύγχρονη γνώση, η αρχή και η φιλοσοφία κάθε υπαρκτού καινούριου νόμου και κανονισμού, πάνω στη διαχείριση των υδάτων, των αποβλήτων γενικά, αλλά και των ειδικών επικίνδυνων βιομηχανικών απόβλητων, ειδικότερα.

Και δυστυχώς, σε αυτό το δολοφονικό παιχνίδι εμπλέκεται και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κανένας δε συγκινείται να πάρει μέτρα.

Απεναντίας, έχουν στηθεί παρατηρητήρια της ανομίας και φτιάχνουν χαρτιά, ροκανίζουν το χρόνο και προσφέρουν «δόσεις τοξικών» στον κόσμο και πολύτιμο χρόνο στους φταίχτες ρυπαντές.

Δεν ανακόπτουν ούτε τη ρύπανση ούτε τη λειτουργία της ειδικής «φάμπρικας παράκαμψης» των σχετικών νόμων, από τους υπερτοπικούς και τοπικούς μηχανισμούς αδειοδότησης των εργοστασίων.

Ολα τα δεδομένα, πλέον, επιτρέπουν να βγαίνει το συμπέρασμα ότι:

• Η ύδρευση, και η άντληση νερού κάθε χρήσης, σε έναν τόπο, είναι ανοιχτή υπόθεση. Ανοιχτή σε σκοπιμότητες και επιμέρους μικροσυμφέροντα, που παρακάμπτουν την κοινή λογική της διασφάλισης πόσιμου νερού χωρίς τοξικά. Ανοιχτή σε καταχρηστικές χρήσεις και με ανύπαρκτη κάθε λήψη συστηματικού μέτρου προδιασφάλισης και προστασίας του πόσιμου νερού, με βάση «την αρχή της πρόληψης», την «αρχή της προφύλαξης» από κάθε πιθανό κίνδυνο και της έγκαιρης αποφυγής «της κάθε πιθανής ζημιάς» των δημόσιων αγαθών.

Η όλη πολιτική για τα νερά δε συμπλέει με το στόχο της ποιοτικής προδιασφάλισης του πόσιμου νερού και της τοπικής παραγωγής, για να φτιάχνονται ασφαλή προϊόντα.

Ακόμη και στις πιο ξακουστές βιομηχανικές μαζικές παραγωγές υδατοεξαρτημένων τροφίμων, μαζικότατης κατανάλωσης, ο επιχειρηματίας είναι «ελεγκτής και ελεγχόμενος του εαυτού του». Μπορεί να ανοίγει και να λειτουργεί τη γεώτρησή του, σε όποιον υπόγειο ορίζοντα θέλει (π.χ. του Ασωπού) και με αυτό το όποιο νερό, να παράγει τα προϊόντα του.

Χωρίς αδειοδότηση και προέγκριση χρήσης τέτοιου νερού, χωρίς έλεγχο, για το νερό που βάζει στο προϊόν του. Ετσι, ο καταναλωτής παραμένει αποκλειστικά εξαρτημένος από την «επιχειρηματική εντιμότητα».

Αναμφισβήτητα, είναι εύκολο στα λόγια να λες: Το νερό, σαν «δημόσιο αγαθό κοινής ιδιοκτησίας των πολιτών και των τόπων» πρέπει, οι εξουσίες (παντός βαθμού και αρμοδιότητας, Δήμοι, Νομαρχίες, Περιφέρειες) να το προστατεύουν, να φροντίζουν, για τη φυσική και τεχνική του ανανέωση και επάρκεια, να διαχειρίζονται αυστηρά τα «ισοζύγια ανάλωσής του» ανά τομέα χρήσης σε κάθε τόπο.

Αυτά όμως δε γίνονται πράξη.

Χρειάζονται σοβαρές κυβερνητικές πολιτικές νερού στην Ελλάδα.

Χρειάζεται άμεσα κεντρικός σχεδιασμός και εφαρμογή κεντρικής πολιτικής υδάτων.

Χρειάζονται εξειδικεύσεις πολιτικής, σε περιφερειακές, νομαρχιακές, τοπικές συνθήκες και η νομοθετική δέσμευση των υφιστάμενων εξουσιών να τις υλοποιούν και με συστηματικό έλεγχο.

Χρειάζεται ανάλογη θεσμική, πολιτική, διαχειριστική δέσμευση για τη διαχείριση του νερού, με σκοπό την επάρκεια για σχεδιασμένη ανάπτυξη όλων των τομέων χρήσης, αλλά και διαφύλαξη - εξασφάλιση επάρκειας για τον καταναλωτή.

Αυτά είναι που δε διασφαλίζονται τώρα. Οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα δε θέλουν (είτε δεν μπορούν) να διασφαλίζουν τις πολιτικές προϋποθέσεις, τον κεντρικό σχεδιασμό και την εγγύηση της εκτέλεσής τους, από τους υφισταμένους.

Σε τόσο κρίσιμα θέματα της ζωής, της παραγωγής, της ανάπτυξης και της προόδου, προτιμούν παράνομα, την απουσία και τον αυτοσχεδιασμό.

Μάλιστα, κοροϊδεύουν και λοιδορούν υφιστάμενες δομές εξουσίας και τον κόσμο, όταν ρίχνουν σε υφισταμένους το αποκλειστικό φταίξιμο. Ολοι, που ξέρουν τη δουλειά τους και σέβονται το μισθό τους, ξέρουν τα εργαλεία για τη βιώσιμη διαχείριση του νερού και την ανάπτυξη. Το θέμα είναι ποιος κυβερνά για να γίνονται πράξη αυτά.

Είναι στοιχειώδης η λογική λύση, που επιτάσσει τις νομοθετημένες τοπικές κατανομές χρήσεων νερού. Που επιβάλλει παρακολούθηση και παρέμβαση όταν υπερκεράζονται «τα ορισθέντα ισοζύγια», όπως και τεχνικά, είναι αυτονόητο ότι δεν πετάς τα δημόσια λεφτά σε πλειάδα μικρών ταχυ-διυλιστηρίων, αποκομμένων και αντιοικονομικά λειτουργούντων κάνοντας μικροπολιτική.

Εύκολα κατανοούν όλοι ότι: οικονομίες κλίμακας σε έργα και παραγωγικό κόστος λειτουργίας, διανομής, και διαχείρισης νερού γίνονται μόνο αν παραχθεί σε κεντρικές - περιφερειακές μονάδες παραγωγής πόσιμου νερού, και μάλιστα με αυστηρές, εφαρμοζόμενες, διαδικασίες προ-διασφάλισης της ποιότητάς του, προκειμένου να φτάνει καλό, εγγυημένο νερό στη βρύση του καταναλωτή.

Το μεγάλο ερώτημα που μένει είναι: Ποιες κυβερνήσεις και κόμματα το ιεραρχούν πρώτο, θέλουν και μπορούν να δουλεύουν σαν εξουσία, για κάτι τέτοιο;