Κυριακάτικο απόγευμα. Η πόλη απολαμβάνει τις τελευταίες στιγμές χαλάρωσης, λίγο πριν τον «επαναπατρισμό» των εκλεκτών που την απαρνήθηκαν για λίγες μόνο μέρες. Σε κεντρικό νοσοκομείο της πόλης, Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «Αγ. Σάββας», ο εφημερεύων γιατρός μάς υποδέχεται πνιγμένος μέσα στα χαρτιά του, παραπέμποντάς μας στο δωμάτιό μας και αναφέροντας λακωνικά στη νοσηλεύτρια την αιτία της εσπευσμένης εισαγωγής «Εμπύρετη ουδετεροπενία». Στην είσοδο της πτέρυγας γράφει Γ1 αποτυπωμένο με ένα μαύρο μαρκαδόρο πάνω στο ξύλινο ντουβάρι. Το σκηνικό βγαλμένο από περασμένες δεκαετίες. Ξύλινες πόρτες, γεμάτες χτυπήματα, με το χρώμα φθαρμένο και το ξύλο να αναβλύζει και να δίνει τον τόνο. Μωσαϊκά φθαρμένα από το χρόνο να αποτελούν τη βάση ενός διαδρόμου, που, καθώς τον διατρέχεις, το βλέμμα σου ασυνείδητα τρυπώνει στους θαλάμους και διαπερνά την ιδιωτική ζωή ανθρώπων αποκαμωμένων, ανίσχυρων, που μοιάζουν σαν κομμάτια ενός άψυχου παζλ, που προσπαθούν να του δώσουν ζωή, να σηκώσουν το δικό τους κομμάτι ψηλά - ο δικός τους σταυρός του μαρτυρίου - λίγο όρθιο για να ξεφύγει από το επίπεδο του ομοιόμορφου ψηφιδωτού.

Φαίνεται πως το σκηνικό του παρελθόντος υπαγορεύει τη συμπεριφορά σε γιατρούς και νοσηλευτές που ζουν και εργάζονται μέσα σε αυτό. Εχουν μείνει και αυτοί κάποιες δεκαετίες πριν. Υπάρχουν μέσα στα υγιή τους κύτταρα και όχι στο εύπεπτο λεξιλόγιό τους έννοιες όπως φιλότιμο, στοργή και φροντίδα. Εδώ βλέπεις κατάματα έννοιες, όπως αντιρατσισμός και πολυπολιτισμός, να μετουσιώνονται σε πράξεις, έτη φωτός μακράν από τις θεωρητικούρες πολιτικάντηδων με μπριγιαντίνη που αρκούνται σε αυτάρεσκα λογύδρια μέσα από την ασφάλεια του χαζοκουτιού. Εδώ μπορείς να δεις τον Αλβανό μετανάστη να μπαίνει στο δωμάτιο και να παραπονιέται ότι το δωμάτιο είναι παλιό, βρώμικο.

Προτιμώ το φθαρμένο ξύλο που έχει ποτιστεί με το μαρκαδόρο, από τις «χρυσοποίκιλτες» ταμπέλες στα πολυδιαφημιζόμενα θεραπευτήρια της πόλης. Προτιμώ να περπατάω σε φθαρμένα μωσαϊκά παρά στα γυαλιστερά πλακάκια (παρά στα ιδιωτικά θεραπευτήρια που προσφέρουν ξενοδοχειακή υποδομή...).

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΕΝΕΤΟΣ

ΥΓ1: Το παρόν κείμενο δεν αποτελεί ωδή στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας και μόνον ως τέτοιο δεν πρέπει να εκληφθεί. Μια απλή αναφορά σε γρανάζια του, που τα έχει ξεχάσει ο χρόνος και δεν έχουν λαδωθεί με το λάδι της απρέπειας, του οχαδερφισμού και της αδιαφορίας.

ΥΓ2: Ενα μεγάλο «ευχαριστώ» στον γιατρό κ. Παπαναστασίου και στους συναδέλφους του για την απαράμιλλη ευγένεια, αξιοπρέπεια και επαγγελματισμό, με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ασθενείς.