Και φέτος ο Μάης, όπως κάθε χρόνο, χρόνια τώρα, στάθηκε η αφορμή για να μεγαλώσει η σύγχυση. Ο Μάης του '68 προσφέρεται, ακόμα, για αποπροσανατολιστική προπαγάνδα. Γιατί, απ' όπου και αν τον κοιτάξεις, ήταν ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός! Ενα κορυφαίο πολιτικό γεγονός που δεν «καταστάλαξε», δεν «ησύχασε», δεν πέρασε στη «λήθη», γιατί πάνω του - και για να αμαυρωθεί - οικοδομήθηκαν μεγάλοι αποπροσανατολιστικοί πολιτικοί και ιδεολογικοί μύθοι. Πολιτικοί και ιδεολογικοί αποπροσανατολιστικοί μύθοι οι οποίοι εξακολουθούν να είναι χρήσιμοι και σήμερα. Ιδιαίτερα σήμερα. Σήμερα που, εκ των πραγμάτων, ο καπιταλισμός έχει δείξει όλα τα δόντια του και η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να βρει το σωστό δρόμο της.

Την Πέμπτη που μας πέρασε βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες μια ακόμα ταινία για το Μάη του '68! Πρόκειται για την ταινία του Ρομάν Κουπίλ «Να Πεθαίνεις Στα Τριάντα». Η ταινία αναφέρεται στη σύντομη ζωή ενός από τους αριστεριστές ηγέτες της εξέγερσης. Του Μισέλ Ρεκανατί, ο οποίος, δέκα χρόνια αργότερα (1978), βαθιά απογοητευμένος, αυτοκτόνησε! Ο αυτόχειρας δεν είχε την υπομονή και το κουράγιο να φτάσει ούτε καν τα τριάντα!

Ο Ρομάν Κουπίλ, ο σκηνοθέτης της ταινίας, το Μάη του '68 ήταν ακόμα μαθητής του γυμνασίου. Ηταν δραστήριο μέλος της εξέγερσης και αγαπούσε πολύ τον κινηματογράφο. Μπροστά του διαδραματίζονταν συγκλονιστικά γεγονότα. Ο Κουπίλ μαζί με τις πολιτικές υποχρεώσεις του εκτελούσε και τις υποχρεώσεις του απέναντι στην τέχνη. Εβαζε το μάτι του στην κάμερα και τραβούσε. Πρωταγωνιστής του ήταν ο πολιτικός του μέντορας, το πολιτικό του παράδειγμα, ο τροτσκιστής Μισέλ Ρεκανατί, ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε βαθιά απογοητευμένος.

Σωστά καταλάβατε! Η ταινία είναι ένα μνημόσυνο, ένα πολιτικό και φιλικό μνημόσυνο για τον πολιτικό καθοδηγητή, για το φίλο που χάθηκε! Και σαν τέτοιο δεν μπορεί να κάνει σωστές πολιτικές παρατηρήσεις. Και, επομένως, θέλει προσοχή στην ανάγνωση. Ο θεατής πρέπει να πάει κοντά της σωστά και καλά ενημερωμένος. Γιατί μέσα στην αίθουσα θα πάρει πληροφορίες, κυρίως με τη μορφή αφορισμών και συνθημάτων, που πρέπει να αποκωδικοποιηθούν!

Στο Μάη του '68, με το Μάη του '68, στη γενική σύγχυση των ημερών, αλλά και των σημερινών ημερών, δυο λυμένα ζητήματα μπαίνουν, ξαναμπαίνουν για συζήτηση. Το ένα είναι ποιο είναι το υποκείμενο της επανάστασης και το άλλο ποιος ξεκίνησε και καθοδήγησε την εξέγερση. «Αριστεροί», αριστεριστές, μικροαστοί διανοούμενοι, ενσωματωμένοι στο σύστημα φιλόσοφοι, αλλά και η ταινία θεωρούν το Μάη σαν αρχή της μεγάλης αλλαγής. Η σκυτάλη της επανάστασης πέρασε από τα χέρια της εργατικής τάξης στα χέρια τα δικά τους! Αυτοί, πια, είναι το υποκείμενο της επανάστασης. Και αυτοί, τελικά, είναι που προκάλεσαν και καθοδήγησαν την εξέγερση!

Η πραγματικότητα, βέβαια, άλλα μας διδάσκει. Μόνον η εργατική τάξη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Γιατί αυτή έχει τέτοιο συμφέρον! Σε σχέση με το Μάη του '68 το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και η συνδικαλιστική του έκφραση (CGT) παρακίνησαν και τέθηκαν επικεφαλής της εξέγερσης. Μόλις το ΓΚΚ υπέκυψε στο οπορτουνιστικό του ρεύμα και αποσύρθηκε από τους αγώνες, σε ελάχιστο διάστημα διαλύθηκαν και οι συγκεντρώσεις. Οι προσωρινοί αριστεριστές ηγέτες, που προέκυψαν από την απουσία των κομμουνιστών που αποσύρθηκαν, διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν. Αλλοι αυτοκτόνησαν πραγματικά και άλλοι πολιτικά.

Δέστε περισσότερα στην κριτική ταινιών της Πέμπτης 26-6-08 του «Ριζοσπάστη».