Σκούπισαν τα αίματα, μάζεψαν τη σαγιονάρα που απέμεινε στο σημείο απ' όπου ανασύρθηκε ο εργάτης και χτες, δύο μέρες μετά, στο Δημαρχείο του Αγίου Δημητρίου δεν είχε μείνει τίποτα να θυμίζει ότι την περασμένη Κυριακή, εδώ, το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους σκότωσε ένα νεαρό εργάτη. Εναν μετανάστη που για να στείλει λεφτά στα τρία του παιδιά, στο Πακιστάν, αναγκαζόταν να δουλεύει ακόμα και Κυριακή, χωρίς - όπως όλα δείχνουν - κανένα μέτρο ασφαλείας...

Ηταν ένα περιστατικό που «όλους μας στενοχώρησε», δήλωσαν εκπρόσωποι της δημοτικής αρχής. Οι ίδιοι που, προσπαθώντας να αποσιωπηθούν οι ευθύνες τους, επιχείρησαν να εμποδίσουν την παρουσία συνδικαλιστών κατά την έρευνα που έκανε το ΣΕΠΕ για τα αίτια του «ατυχήματος» και μετά έκαναν λόγο για προσπάθεια «να στηθεί κατάσταση». Οι ίδιοι, που, την ώρα που οι συμπατριώτες του Ασίφ μάζευαν λεφτά για να ταξιδέψει και να κηδευτεί η σορός του στην πατρίδα του, μιλούσαν για το «ποσοστό έκπτωσης» του κάθε εργολάβου. Εκπτωση, που πατάει πάνω στο πετσόκομμα των δικαιωμάτων των εργατών. Ακόμα και του δικαιώματος να γυρίσουν γεροί στο σπίτι τους μετά το μεροκάματο.

«

Πριν από ένα χρόνο, στη Νέα Σμύρνη, ένας Ιρακινός κειτόταν σα σκυλί στο δρόμο και με την παρουσία της αστυνομίας για 45 λεπτά στο γιαπί, έπαιρναν ακόμα μέτρα κι έβαζαν ξύλα. Πριν ένα μήνα, στο αεροδρόμιο ένας νεκρός εργάτης έμενε στα αζήτητα, 17 χρόνων παιδί, το καταλαβαίνετε;...», ξεχείλισε η οργή μαζικών φορέων της περιοχής χτες το πρωί. «Γιατί να τους νοιάξει;.. Μήπως ήταν το παιδί τους; Ενας ...Πακιστανός ήταν», έλεγε ειρωνικά ένας εργάτης την Κυριακή, λίγα μέτρα μακριά απ' το σημείο όπου το αίμα του μετανάστη ήταν ακόμα νωπό.

«

Εχει διαταχτεί προκαταρκτική εξέταση», δήλωναν οι συμβουλάτορες της δημοτικής αρχής, ανήμποροι να απαντήσουν στα συγκεκριμένα ερωτήματα που προκύπτουν για τις ευθύνες του δήμου. Αλλωστε, έτσι κλείνει η συντριπτική πλειοψηφία των υποθέσεων των εργατικών «ατυχημάτων». Ο νεκρός κηδεύεται και οι υπεύθυνοι μένουν ατιμώρητοι. Το πολύ πολύ να επιβληθεί κανένα πρόστιμο ή να «παγώσουν» για λίγο καιρό κάποια έργα. Μετά, όλα είναι σα να μην έγινε τίποτα. Κανείς δε «σκαλίζει» την πολιτική που πολλαπλασιάζει τους σκοτωμένους και σακατεμένους εργάτες. Γιατί οι συνάδελφοί τους που μένουν πίσω δεν πρέπει να αναλογιστούν ποτέ, ποιοι είναι αυτοί που κοστολογούν τη ζωή τους τόσο χαμηλά και πώς θα τους πετάξουν επιτέλους απ' το σβέρκο τους...