Καθόμασταν τρόγυρα από 'να τραπέζι, με τη σκόνη στα μαλλιά, στα γένια, στα ρούχα. Σταθμεύσαμε στο καφενείο, αφήνοντας στην άκρη του δρόμου τα τρακτέρ. Πολλή ζέστη και κούραση. Μιαν ανάσα να πάρουμε, πίνοντας ό,τι τραβάει η ψυχή μας. Το χωράφι είναι δύσκολη υπόθεση.

Παρατήρησα, συνέχισε ο τριανταπεντάρης, αυτό που είναι δικό μου, προϊόν του κόπου μου, της δουλειάς μου, που το γνωρίζω και το καμαρώνω, χάνεται μόλις το παραδώσω. Πάει η ταυτότητά μου. Είναι απλά ροδάκινο, καλαμπόκι, μήλο, στάρι. Αποξενώνομαι από τη δημιουργία μου, χωρίς να το θέλω. Αρκεί η παράδοση. Από αυτήν και μετά το σκοτάδι. Εγώ ο δημιουργός, χάνω το δημιούργημά μου. Τι το κάνουν; Πώς το μεταχειρίζονται; Ερήμην μου όλα.

Το νιώθουμε καθαρά. Είμαστε παγιδευμένοι. Εδώ θα κινηθείτε, θ' αυξάνουν οι τιμές των καυσίμων, των λιπασμάτων, των φυτοφαρμάκων, των εργαλείων, των πάντων, αλλά εσείς εδώ, στη λάσπη και στην εξευτελιστική τιμή των προϊόντων σας.

Μην σπαζοκεφαλιάζεις, μου 'πε τελευταία ο γιος μου. Το ζήτημα δεν είναι να εξηγήσεις τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξεις. Ολα φωνάζουν. Φέρτε τα πάνω - κάτω. Είναι παραώριμα τα πράγματα. Τον σκέφτομαι το λόγο του. Θα μου πείτε, φοιτητής είναι, ό,τι θέλει λέει. Μιλούσε σοβαρά.