Η κυβέρνηση, ταγμένος υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου, από τη μία αφαιμάζει τα πλατιά λαϊκά στρώματα, και, από την άλλη, με «δικολαβίστικα» επιχειρήματα επιδιώκει να εξιλεωθεί στα μάτια των εργαζομένων. Υπό την αγωνία της να εμφανιστεί άμοιρη ευθυνών και παθούσα, επιχειρεί να μεταφέρει το όλο πρόβλημα σε καθαρά εξωγενείς παράγοντες, τους οποίους δεν μπορεί να ελέγξει. Ετσι «δαιμονοποιεί» τις «ανηλεείς» χώρες του ΟΠΕΚ και μεμψιμοιρεί για την ανεξέλεγκτη άνοδο της ισοτιμίας του δολαρίου. Σ' αυτούς, επιρρίπτει τις ευθύνες για τις άνευ προηγουμένου ανατιμήσεις στα καύσιμα. Τα επιχειρήματα αυτά στερούνται σοβαρότητας και προφανώς απευθύνονται σε αφελείς.
Οταν στη διαμόρφωση της τελικής τιμής ενός λίτρου καυσίμου, το 56% οφείλεται στην επιβολή των κρατικών φόρων και δασμών, ευθύνονται οι χώρες του ΟΠΕΚ; Οταν το δολάριο εκτοξεύεται στις 400 δραχμές, ευθύνεται το δολάριο ή η κυβέρνηση που έχει προσδέσει τη χώρα στο άρμα της ΟΝΕ και η δραχμή άγεται και φέρεται από τις τεχνητές διακυμάνσεις του ευρώ;
Τα καθήκοντα της κυβέρνησης, τα ξέρουμε. Ποιο είναι όμως τα καθήκον, όλων όσοι βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που θίγονται βάναυσα από αυτή την αντιλαϊκή πολιτική; Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ιδιοκτητών βυτιοφόρων και φορτηγών, οι ψαράδες, δείχνουν ποιος δρόμος πρέπει να ακολουθηθεί. Ο δρόμος αυτός, δεν είναι άλλος, από αυτόν, του αγώνα, της αντίστασης, της αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής. Είναι οι δρόμοι των αγώνων για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.
Τη στιγμή που οι πολυεθνικές πετρελαϊκές επιχειρήσεις θησαυρίσουν σε βάρος των λαών, είναι επιτακτική ανάγκη, ενόψει του χειμώνα να ληφθούν μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Πρέπει άμεσα να αποκλιμακωθούν ουσιαστικά οι τιμές των υγρών καυσίμων και ο μόνος τρόπος είναι η αγωνιστική πίεση. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι απαιτούν: