Κολύμπησε σε μανιασμένες θάλασσες, έζησε σε κάθε πέτρα αυτού του τόπου, μάτωνε, έσφιγγε τα δόντια και συνέχιζε. Γέννησε σκέψεις, μουσικές, χτυπήθηκε, φυλακίστηκε, μελάνιασε. Γέννησε ανθρώπους θαυμαστούς, ανθρώπους σαν κι εκείνο το παιδί στην παιδική χαρά. Το βλέπεις; Δεν έχει παιχνίδια να παίξει, μα βρίσκει τον τρόπο, παίζει με το νου, πλάθει παιχνίδια με τα χέρια, τρέχει μ' ένα χαμόγελο στα χείλη, έχει δυο σπίθες, μια στο μυαλό, μια στην καρδιά.

Σαν το πουλί άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά. Βροχές, καταιγίδες, ζέστη ανυπόφορη και βασανιστική, μα αυτό δε σταματούσε. Το έβρισκες μια στα νησιά που δέντρο δε φυτρώνει, μια στις φυλακές που φως δεν ακουμπά, μια μέσα στα ξέφωτα του μυαλού, μια στις κραυγές των απελπισμένων, μια στις φωνές των εκτελεσμένων, μια στα στενά σοκάκια, μια στις ατελείωτες ώρες της απομόνωσης, μια στις αίθουσες των δικαστηρίων, μια στο τρεχαλητό των κυνηγημένων, μια στα βασανιστήρια του σώματος και της συνείδησης, μια στο ποδοβολητό των διαδηλωτών. Ηταν εκεί. Είναι εδώ.

Μπλέχτηκε στα πυκνά σύννεφα της Ιστορίας με τα μάτια των ανταρτών, σκαρφάλωσε στα βουνά της αγωνίας και της αγρύπνιας, έδεσε τις πληγές του και περπάτησε σε απάτητα χώματα. Τη νύχτα είδε τα βουνά να κλείνουν την άπλα του ουρανού, δεν τα φοβήθηκε, κοίταξε πέρα στα μικρά φώτα των πόλεων, πέρα στις φτωχογειτονιές με το μολυσμένο αέρα, στα εργοστάσια με τους εξαγριωμένους εργάτες, στη ρημαγμένη γη που ξαναζεί, στα όνειρα των εφηβικών ματιών που διάβαζαν τον ορίζοντα. Κοίταξε πέρα στα σχολεία των καταπιεσμένων, στα χαραγμένα θρανία των μαθητών, στους δασκάλους που έγραφαν στο παράθυρο, για να μπορούν τα παιδιά να βλέπουν τον κόσμο.

Συνάντησε πλάνες ελπίδες, στραβοπάτησε, συγκρούστηκε, δίψασε, πόνεσε, είδε τον ήλιο ν' απομακρύνεται, φώναξαν «ζήτω» οι εχθροί κι έκλαψαν οι φίλοι. Ακουσε ότι ξεπεράστηκε, ότι θάμπωσε, ότι τελείωσε. Κι όμως, όσο ο χρόνος περνά, τόσο η αλήθεια μεγαλώνει, τόσο τα λόγια τους μικραίνουν, τόσο οι υποσχέσεις ξεθωριάζουν, τόσο δεν μπορούν άλλο να κρυφτούν. Η πορεία δε σταματά εδώ, τίποτα δεν τελείωσε. Στην άκρη των δρόμων και στις μικρές πλατείες υπάρχουν πολλοί που αποζητούν ένα μολύβι για να γράψουν στίχους για το μέλλον.

Είναι εκεί, τους ακούει, μιλάει μαζί τους για την ταχύτητα που δε χάνεται, για την εξέλιξη που δε σταματά, για την έμπνευση της αυριανής μέρας, για το παζάρι που θα τελειώσει, για τις άκρες των ματιών λίγο πριν τα δάκρυα της χαράς. Είναι εκεί, είναι εδώ, ενενήντα χρόνια, μιλάει με εκατομμύρια φωνές, είναι εκατομμύρια φωνές. Η κάθε μια έχει να διηγηθεί μια μικρή ιστορία για τη ζωή, να ξεκινήσει μια καινούρια αναζήτηση, να ακουμπήσει, χωρίς να φοβηθεί, τη φλόγα που σιγοκαίει μέσα στο τζάκι. Μια φωνή, εκατομμύρια φωνές, όχι για μια χούφτα δανεικά δικαιώματα, μα για το δικαίωμα στη ζωή, απ' την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, χωρίς τελευταίους ανθρώπους...