Ο λόγος και πάλι για τους σεισμόπληκτους της Αθήνας. Είναι αυτοί, που, σαν να μην έφτανε ο Εγκέλαδος που τους πέταξε στις 7 Σεπτέμβρη 1999 στο δρόμο, έρχεται τώρα ο κυβερνητικός εμπαιγμός να ολοκληρώσει την τραγωδία. Τα επίσημα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας από την ίδια την Υπηρεσία Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων (ΥΑΣ) του ΥΠΕΧΩΔΕ, με ημερομηνία 6 Οκτώβρη 2000, είναι εξόχως αποκαλυπτικά για το δράμα τους. Δεκατρείς ολόκληρους μήνες μετά την καταστροφή, το έργο της αποκατάστασης βρίσκεται σε ένα αδυσώπητο τέλμα. Δύο μόνο στοιχεία αρκούν για να δώσουν την εικόνα:

• Από τους ιδιοκτήτες των 45.000 κτιρίων που κρίθηκαν επισκευάσιμα («κίτρινα») - μαζί με τους επαγγελματικούς χώρους και τα διατηρητέα - μέχρι τώρα έχουν υποβληθεί 9.086 αιτήσεις για επισκευές, από τις οποίες οι υπηρεσίες έχουν εγκρίνει μόνο τις 4.889 (Αγνωστο, βέβαια, παραμένει πόσοι από αυτούς τους τελευταίους πήραν τελικά την πρώτη δόση των χρημάτων...).
• Από τους ιδιοκτήτες των 6.500 κτιρίων που έχουν κριθεί οριστικά κατεδαφιστέα («κόκκινα») - μαζί με τους επαγγελματικούς και βιομηχανικούς χώρους - έχουν κατατεθεί 2.678 αιτήσεις για ανακατασκευές και έχουν εγκριθεί μόνο οι 1.815 από αυτές - και πάλι, βέβαια, είναι άγνωστο πόσοι από αυτούς έφτασαν μέχρι το ταμείο...

Ουσιαστικά, δηλαδή, 13 μήνες μετά τον καταστροφικό - και φονικό - σεισμό, μόνο ένα 10% των σεισμοπλήκτων βρίσκεται σε ένα δρόμο για την ουσιαστική αποκατάσταση.

Αυτό είναι το ...«μεγάλο έργο» της κυβέρνησης, για το οποίο υπερηφανεύονται σε κάθε ευκαιρία και όπου βρουν μικρόφωνο οι αρμόδιοι. Και το πιο τραγελαφικό; Μόλις πριν ένα μήνα, σε κυβερνητική σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό, ανακοινώθηκε ότι, δήθεν, πάρθηκαν «μέτρα επιτάχυνσης» της αποκατάστασης των σεισμοπλήκτων και «απλούστευσης των διαδικασιών»! Το μόνο, όμως, που αποδείχτηκε είναι πως και αυτά τα μέτρα ήταν ένα απροκάλυπτο «αλαλούμ».

Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν η κυβέρνηση αρνείται επίμονα την αύξηση της στεγαστικής συνδρομής και τα τιμολόγια, που έχει θεσπίσει και είναι αναγκασμένες να εγκρίνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, δεν καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο το πραγματικό κόστος, το οποίο καλούνται να καταβάλουν οι σεισμόπληκτοι, τόσο για τις επισκευές, όσο και για τις ανακατασκευές των σπιτιών τους ή της επαγγελματικής τους στέγης;

Από την άλλη πλευρά, τα γραφειοκρατικά εμπόδια εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τους χιλιάδες σεισμόπληκτους, σε τέτοιο βαθμό, που αποφεύγουν να διεκδικήσουν ακόμη και αυτήν την ανεπαρκή στεγαστική συνδρομή που δικαιούνται. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από τα δεκάδες χαρτιά που ζητούν οι υπηρεσίες από τους σεισμόπληκτους να υποβάλουν, για τα οποία θα πρέπει να χάσουν πολλά μεροκάματα να τα αποκτήσουν; Από τους ελέγχους και επανελέγχους, που χρειάζεται να γίνουν για να δοθεί η στεγαστική συνδρομή; Τώρα αποκαλύπτεται και το εξής: Ενώ, υποτίθεται, έχει αποφασιστεί ότι το κόστος της οικοδομικής άδειας για τις ανακατασκευές των κατεδαφιστέων κτιρίων αποτελεί μέρος της στεγαστικής συνδρομής, όσοι σεισμόπληκτοι πηγαίνουν να πάρουν την άδειά τους (κοστίζει μέχρι και δύο - τρία εκατομμύρια) υποχρεώνονται να πληρώσουν όλα τα έξοδα προκαταβολικά, ενώ τους αναφαίρεται πως θα τους επιστραφούν μόλις ολοκληρωθεί η ανακατασκευή του σπιτιού τους.

Αν αυτός δεν είναι ωμός εμπαιγμός, τότε πώς θα τον χαρακτήριζε ο αρμόδιος - και λαλίστατος κατά περίπτωση - υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτης; Και να 'ταν μόνο αυτό; Οι συγγενείς των θυμάτων ακόμη περιμένουν το περιβόητο πόρισμα, που θα επιμερίζει τις ευθύνες για τα κτίρια που κατέρρευσαν. Τα περίφημα επιδόματα ενοικίου ή συγκατοίκησης δίνονται με το σταγονόμετρο, και με πολλές καθυστερήσεις, ενώ πλέον άρχισαν να απορρίπτονται σωρηδόν αιτήσεις σεισμοπλήκτων που θέλουν να τα πάρουν.

Το «στοίχημα» της κυβέρνησης πέτυχε απόλυτα: Το έργο της αποκατάστασης παραπέμπεται στην άλλη δεκαετία - κι όσοι βιάζονται ας αρκεστούν στα «μπαλώματα»...