Πολιτική, τέχνη, τηλεόραση, οικονομία, κοινωνία, παιδεία. Ποιες οι σχέσεις τους και ποιες οι αντιθέσεις τους; Υπάρχει «ελληνικό όνειρο» κατά τα πρότυπα του αμερικάνικου; Πόσο επικίνδυνο είναι, πόσο ψεύτικο και πού μπορεί να οδηγήσει σήμερα που όλα καταρρέουν; Χωράνε όλα αυτά τα ερωτήματα σε μια κωμωδία; Μπορεί να δώσει απαντήσεις ένα θεατρικό έργο; Σχεδόν σε όλα τα έργα, θεατρικά κυρίως, αλλά και στα τηλεοπτικά, του Αλέξανδρου Ρήγα και του Δημήτρη Αποστόλου, με έναν τρόπο, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, με νύξεις ή υπαινιγμούς, θίγονται σημερινές καταστάσεις.

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα μπορεί να αποτελέσουν την αρχή μιας συζήτησης. Κι εκεί ακριβώς πέφτουν βροχή και κάποια άλλα ερωτήματα που αποτέλεσαν την αρχή ενός έργου. «Το ΔώΡΟ». Ποιος πέταξε τόσα σκουπίδια ψυχής και τόσα απωθημένα στην αυλή ενός σπιτιού; Τα χαμένα όνειρα, οι πολιτικοί, οι σχέσεις των «πολύ» παντρεμένων, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, ο πολιτισμός, τα trendy, οι ιδιοτελείς σχέσεις, οι σεξολόγοι, τα ένοχα μυστικά, η έλλειψη σεβασμού, το χρηματιστήριο, ο ρατσισμός, η διαπλοκή, οι πεσμένες γέφυρες... Δείχνουν καθημερινοί, φυσιολογικοί, συμπαθείς, οικείοι... Εχουν αποκτήσει όλα όσα χρειάζονται. Χρήματα, γνωριμίες, χλιδάτα αυτοκίνητα, φίλους, μονοκατοικίες σε high περιοχές, παιδιά, εξοχικά, πτυχία, λουσάτες διακοπές... Είναι τέσσερις Νεοέλληνες, γνήσια «παιδιά» της εποχής τους, των «συμβάσεών» τους, που έχτισαν τα όνειρά τους πάνω στο ψέμα. Εκείνο το απόγευμα - που τους συναντάμε - ετοιμάζονται για να πάνε στο γάμο του κολλητού τους φίλου, του Σωτηράκη. Μόνη τους εκκρεμότητα, η αγορά του δώρου. Πρωτότυπο ή χρηστικό; Ακριβό ή να δείχνει ακριβό; Πινακοθήκη ή τηλεαγορές; Μικρά τα διλήμματα. Μεγάλος, όμως, ο καυγάς που θα επακολουθήσει. Μία λάθος απάντηση θα είναι αρκετή για να δυναμιτίσει το «ελληνικό όνειρο» των τεσσάρων φίλων. Μία κωμωδία ηθών, μια σύγχρονη ηθογραφία, που σατιρίζει την επιδερμικότητα των ανθρώπινων σχέσεων και τις μαγικές, αλλά επίπλαστες ισορροπίες που υπάρχουν στην καθημερινότητά τους και που αρκεί ένα «τίποτα» για να τις τινάξει στον αέρα. «Το ΔώΡΟ» ανεβαίνει στο Θέατρο «ΑΘΗΝά» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα, σκηνικά Λίας Ασβεστά και κοστούμια Αλέξη Φούκου. Παίζουν: Ελένη Καστάνη, Γιάννης Μποσταντζόγλου, Βασιλική Ανδρίτσου, Αλέξανδρος Ρήγας. Σε διπλή διανομή στο ρόλο του «Γιώργου», ο Τόνι Δημητρίου. Γείτονές τους οι: Πένυ Σταθάκη, Νίκος Κοντογιάννης.

-- Πώς ένα δώρο μπορεί να γίνει η αφορμή να τιναχτούν όλα στον αέρα; Πώς μπορεί ένα δώρο να αποτελέσει αφορμή για να ειπωθούν κάποια πράγματα που ευθύνονται κατά πολύ για όσα βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι;

«Είναι μια ασήμαντη αφορμή» - λέει ο Αλέξανδρος Ρήγας - «για να ειπωθούν πολύ σκληρά πράγματα για την ψυχή, για τις σχέσεις, για το μυαλό, για τις επιθυμίες, για τα όνειρα που βγήκαν όλα πλάνα. Το δώρο είναι μια γελοιωδέστατη αφορμή, γιατί ουσιαστικά όλες οι σχέσεις που βασίζονται σε ψέματα, σε ψεύτικα και πλαστικά ποδάρια, αρκούν πολύ τιποτένιες αφορμές, για να σπάσουν. Τα ψέματα που χτίζουν μέρα με την ημέρα οι άνθρωποι, τα ψέματα με τα οποία μαθαίνουν να ζούνε, μοιάζουν με ένα σπυρί που αρκεί μια γελοία αφορμή για να σπάσει αυτό το σπυρί και να βγουν όλα στην επιφάνεια. Αυτό είναι το αισιόδοξο κομμάτι. Το απαισιόδοξο είναι ότι οι τέσσερις ήρωες, που λειτουργούν ως καθρέφτης της κοινωνίας μας και των νεοελλήνων, δεν οδηγούνται σε κάθαρση. Ολοι επαναστατούν, αλλά δεν το συνεχίζουν, τα κουκουλώνουν. Επειδή είναι ανίκανοι, ανάπηροι να ζήσουν χωρίς συμβάσεις, κλείνουν το μάτι σε όσα βλέπουν. Λένε ψέματα για άλλη μια φορά στη ζωή τους και προχωράνε απλώς περιμένοντας πότε θα πεθάνουν».

-- Σε μεγάλο βαθμό αυτό χαρακτηρίζει την κοινωνία μας; Βλέπουμε συχνά να επαναστατούν όλοι, να λένε δεν πάει άλλο, αλλά την κρίσιμη στιγμή κάνουν πίσω και κρύβονται πίσω από τις λέξεις «και τι να κάνουμε;», «εγώ θ' αλλάξω τον κόσμο;» και άλλα τέτοια που τους αποενοχοποιούν...

«Αυτοί είναι οι βολεμένοι» - λέει η Ελένη Καστάνη - «βολεμένοι μέσα στο σπίτι τους, με τις προσωπικές τους σχέσεις, με τη δουλειά τους... Κι επειδή η εξέλιξη της κοινωνίας μας, έχει κάνει πιο μοναχικούς τους ανθρώπους, δύσκολα γινόμαστε ομάδα. Ξαναγυρίζουμε στο καβούκι μας, εκεί που νιώθουμε ασφάλεια και σιγουριά, έστω κι αν ξέρουμε ότι δεν είναι αυτό που θέλουμε...».

«Ακόμη κι αν είσαι βολεμένος, όμως» - λέει ο Γιάννης Μποσταντζόγλου - «μπορεί και πάλι να βράζεις, αλλά δεν εκδηλώνεις τη δυσαρέσκειά σου. Γιατί δε γίνεται αυτό; Το λέει πολύ αστεία η Ελένη στο έργο "έχεις το αυτοκίνητό σου, το παιδί σου, το ψυγείο σου... τα παρατάς όλα αυτά για μια ασήμαντη αφορμή;". Δεν τολμάμε. Προχθές συζητούσα κι έλεγα υπάρχει τόση δυσαρέσκεια κοινωνική, αλλά δεν εκφράζεται όπως παλιά που βγαίνανε οι οικοδόμοι και ξηλώνανε όλη τη Σταδίου και γινόταν χαμός. Τώρα δε γίνεται αυτό. Δυστυχώς. Είμαστε δυσαρεστημένοι κατά μόνας. Στο σπίτι μας».

«Εχουν φροντίσει για όλα» - συμπληρώνει ο Αλέξανδρος Ρήγας. «Οπως και στις σχέσεις μας, έτσι και σε κοινωνικό επίπεδο, όταν γίνεται κάτι δυναμικό, με μια μαγική ικανότητα το βαφτίζουν γραφικό, το απαξιώνουν»...

-- Μπορεί η αντίδραση και η αντίσταση να μη γίνεται στην έκταση που γινόταν, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει. Και τότε αγανακτούμε με αυτούς που είναι στο δρόμο, γιατί θ' αργήσουμε στη δουλειά μας... σα να βλέπουν το δικό τους πρόβλημα, αλλά να μην βλέπουν το πρόβλημα του άλλου...

Η Ελένη Καστάνη επιμένει ότι «είναι η μοναξιά που μας έχουν επιβάλει». Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου πιστεύει ότι «πολλοί άνθρωποι θέλουν να τα "σπάσουν", αλλά να μην έρθουν και σε ρήξη με το σύστημα»... ενώ η Βασιλική Ανδρίτσου θεωρεί πως φταίει το ότι «οι άνθρωποι θέλουν να είναι αρεστοί. Σε ποιους; Τις τελευταίες ειδικά μέρες, με όλα αυτά που γίνονται, πραγματικά απορώ. Εχω φτάσει να σιχαίνομαι το ανθρώπινο είδος. Πόσο στρουθοκάμηλοι έχουμε γίνει. Γινόμαστε ψεύτες για να γίνουμε αρεστοί».

«Εχει γίνει σαν ο πυρήνας της επιβίωσής μας» - συμπληρώνει η Ελένη Καστάνη. «Ο καπιταλισμός μας οδήγησε σ' αυτό. Να επιβιώσω, να έχω πιο πολλά λεφτά, να καταφέρω να αγοράσω αυτό, να αγοράσω το άλλο. Ο υπερκαταναλωτισμός και ο καπιταλισμός μας οδήγησαν εκεί»!

«Είδα μια διαφημιστική αφίσα» - προσθέτει η Βασιλική Ανδρίτσου - «που λέει η "επιτυχία οδηγεί στην ευτυχία και η ευτυχία στην επιτυχία". Κι έμεινα άναυδη. Ποιος το σκέφτηκε αυτό και το τοποθετεί σε μια κοινωνία κι εμείς στεκόμαστε και το κοιτάμε. Μπορεί κάποιος να πει "ναι, αυτό είναι". Και είναι αλήθεια, πολλοί είναι αυτοί που το ακολουθούν».

«Μα, αυτό δεν το διαφημίζει μια αφίσα» - συμπληρώνει ο Τόνι Δημητρίου - «είναι ένα κοινωνικό σύστημα που το λανσάρει και που ξεκινάει από τα μίντια. Ποια είναι τα πρότυπα που προβάλλουν; Είναι ένας τεράστιος φαύλος κύκλος».

«Λέμε για πρότυπα που πλασάρει η τηλεόραση», παίρνει το λόγο ο Γιάννης Μποσταντζόγλου. «Αν έχεις αντιστάσεις, ιδέες, αξίες, δεν πέφτεις σ' αυτό το λούκι».

«Πόσοι είναι αυτοί που έχουν αντιστάσεις;» - αναρωτιέται η Βασιλική Ανδρίτσου. Και ο Τόνι Δημητρίου συμπληρώνει «εγώ φοβάμαι ότι ακόμη κι αυτοί που έχουν αντιστάσεις, αν φάνε την τρίτη σφαλιάρα παραιτούνται».

-- Συμφωνούν όλοι ότι οι άνθρωποι με αντιστάσεις, με αξίες, με ιδέες δεν παρασύρονται. Αυτό, όμως, που απασχολεί τη συζήτηση είναι πόσοι και ποιοι είναι αυτοί. Πώς καλλιεργείται η αντίσταση στον άνθρωπο, πώς οι αξίες; Αρκεί η παιδεία; Η προσωπικότητα μέσα σ' ένα σύστημα σκληρό και επιβαλλόμενο; Η ταξική συνειδητοποίηση; Είναι θέμα αγωγής από την οικογένειά σου; `Η όλα μαζί;

«Μπορεί η μάνα σου να είναι πολύ καλός άνθρωπος», λέει η Βασιλική Ανδρίτσου και να σ' έχει μεγαλώσει πολύ καλά, αλλά να σου λέει πρέπει να είσαι διπλωμάτης στη ζωή. Αυτό είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι σημαίνει διπλωμάτης; Κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι για να επιβιώσω; Το χρησιμοποιώ για καλό ή για κακό μου, εν τέλει; Αυτό μπορεί να σε παγιδέψει».

«Ως προς την ανέλιξη» - συμπληρώνει ο Γιάννης Μποσταντζόγλου - «μπορεί να είναι θετικό, αλλά προσωπικά μπορεί να χρεοκοπείς».

Λίγο πιο απαισιόδοξος ο Τόνι Δημητρίου λέει «όσο ανάποδα και να κολυμπήσεις στο ρεύμα, κάποια στιγμή θα κουραστείς. Πες ότι είσαι επαναστάτης. Σε παρατάνε μόνο σου. Μια, δύο, τρεις. Κάποια στιγμή μπορεί να κουραστείς. Ανθρώπινο είναι. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι το '70 ήταν πιο φτωχοί οι άνθρωποι, αλλά δεν πείναγε κανείς, τώρα μένει κόσμος στο δρόμο».

«Τα μηνύματα που έρχονται από την Αμερική» - προσθέτει ο Αλέξανδρος Ρήγας», είναι δυσοίωνα. Ογδόντα χιλιάδες νέοι άστεγοι στην Αμερική, ομαδικές απολύσεις, εκατό χιλιάδες σπίτια βγήκαν στο σφυρί»...

«Η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε κρίση» - λέει η Ελένη Καστάνη. Και ο Γιάννης Μποσταντζόγλου συμπληρώνει: «Ολα αυτά δείχνουν ότι αυτοκαταστρέφεται, διαλύεται, σαπίζει λίγο - λίγο αυτό το σύστημα».