Με το φόβο των αμερικανικών πυραύλων και των κυβερνητικών στρατευμάτων ζουν οι κάτοικοι των ημιαυτόνομων περιοχών των φυλών του Πακιστάν, βλέποντας τη ζωή τους να διαλύεται σε καθημερινή βάση. Το Πακιστάν μετατρέπεται σε περιοχή «εξαγωγής πολέμου», από το Αφγανιστάν, καθώς στο όνομα της «τρομοκρατίας» και της πάταξης της «αλ Κάιντα», βομβαρδίζεται από τα αμερικανικά κατοχικά στρατεύματα της γειτονικής χώρας. Την ίδια στιγμή, οι κυβερνητικοί στρατιώτες κυνηγούν «ισλαμιστές αντάρτες οπαδούς της "αλ Κάιντα" και των "Ταλιμπάν" που εκπαιδεύονται στις περιοχές των φυλών, για να ενισχύσουν τις γραμμές τους στο Αφγανιστάν», σκοτώνοντας αμάχους, παιδιά, καταστρέφοντας σπίτια και δημιουργώντας ένα κύμα προσφύγων της τάξης των 190.000 και πλέον ανθρώπων, που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους αναζητώντας ασφαλέστερα μέρη διαβίωσης.

Από την άλλη, «ισλαμιστές αντάρτες» πραγματοποιούν επιθέσεις αυτοκτονίας, τόσο στο Ισλαμαμπάντ, όσο και σε άλλα αστικά κέντρα με θύματα επίσης αμάχους εντείνοντας και αυτοί την ανασφάλεια και την τρομοκρατία του λαού.

Και όλα αυτά σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, με την παιδική εργασία και εκμετάλλευση στα ύψη, με τους γάμους ανηλίκων - αγοραπωλησίες - να είναι στην ημερήσια διάταξη, τους μισθούς σε εξευτελιστικά επίπεδα, τις τιμές των αγαθών να καλπάζουν και με το πρόσχημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ενώ η κυβέρνηση, που δεν μπορεί ακόμα να σπάσει τα στρατιωτικά της δεσμά, έχει χρήματα για να διεξάγει έναν «άτυπο εμφύλιο» με τους ισλαμιστές των φυλών, κατόπιν εντολών των ΗΠΑ, αλλά δεν μπορεί να στηρίξει το λαό της χώρας, που καταρρέει.

Οι επιθέσεις των στρατευμάτων των ΗΠΑ στο Πακιστάν, θεωρητικά, γίνονται χωρίς την άδεια της επίσημης κυβέρνησης της χώρας. Ο Πρόεδρος, Ασίφ Αλί Ζαρντάρι, και ο πρωθυπουργός του Πακιστάν, Γιουσούφ Ράζα Γκιλάνι, καταγγέλλουν καθημερινά τις αμερικανικές επιθέσεις, ζητώντας από την Ουάσιγκτον να σεβαστεί την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Τονίζουν ότι οι αρχές του κράτους μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το φαινόμενο των «ισλαμιστών εξτρεμιστών» και να «απαλείψουν την τρομοκρατία», εάν τους δοθεί πίστωση χρόνου και σταματήσουν τα πυραυλικά χτυπήματα από τις κατοχικές δυνάμεις του Αφγανιστάν. Ζητούν από τις ΗΠΑ να αφήσει το στρατό να τα βγάλει πέρα, τονίζοντας ότι οι επιθέσεις αυτές έχουν αρνητικό επικοινωνιακό αποτέλεσμα, καθώς σκοτώνουν αμάχους και δεν είναι «σωστά» στοχοποιημένες, καταστρέφουν περιουσίες των κατοίκων των περιοχών όπου διεξάγονται και δυσκολεύουν το έργο της κυβέρνησης, καθώς αναπτύσσεται αντιαμερικανικό αίσθημα, το οποίο στρέφεται και εναντίον των τοπικών αρχών, που δεν αντιδρούν στις συνεχιζόμενες έξωθεν εισβολές... Προκειμένου δε να πείσουν τα «αφεντικά» τους, η κυβέρνηση του Πακιστάν και ο στρατός εντείνουν συνεχώς τις επιδρομές στις περιοχές των φυλών, που έχουν μετατραπεί σε ένα άκρως επικίνδυνο θέατρο συγκρούσεων.

Αποτέλεσμα, να δυσχεραίνεται ακόμα περισσότερο η κατάσταση, δεδομένου ότι οι επιθέσεις αποδιοργάνωσαν εντελώς την ήδη διαλυμένη οικονομία των περιοχών αυτών.

Ωστόσο, τα διαβήματα της κυβέρνησης προς τις ΗΠΑ, οι δηλώσεις ότι το Ισλαμαμπάντ απαιτεί από την Ουάσιγκτον να σεβαστεί την κυριαρχία του κράτους, οι απειλές ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα υπάρξει αντίδραση και οι φήμες περί έντασης μεταξύ των άλλοτε στενών συμμάχων, πολύ λίγο πείθουν τον πακιστανικό λαό, αλλά και όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς τις εξελίξεις.

Οι ΗΠΑ επικαλούνται ως δικαιολογία για τη μη ενημέρωση των τοπικών αρχών ότι στις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν υπάρχουν πληροφοριοδότες των «Ταλιμπάν», τονίζοντας ότι το θέμα της τρομοκρατίας στη χώρα πρέπει να κοπεί από τη ρίζα, λόγω του φόβου να περιέλθουν στα χέρια των εξτρεμιστών τα πυρηνικά που διατηρεί το Ισλαμαμπάντ. Αυτό που παραλείπουν να σημειώσουν οι ΗΠΑ είναι ότι οι σχέσεις μεταξύ Πακιστάν και «Ταλιμπάν» οικοδομήθηκαν από εποχής Σοβιετικής Ενωσης, όταν η Ουάσιγκτον προσπαθούσε να ανατρέψει τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν και να φέρει στην εξουσία τους «Ταλιμπάν», που θεωρούσε - λανθασμένα - υποχείριά της, τους εξόπλιζε, τους εκπαίδευε και τους έδινε σαν καταφύγιο το Πακιστάν και εργαλεία τις μυστικές του υπηρεσίες... Αλλωστε, το Πακιστάν ήταν πάντα υπό αμερικανικό έλεγχο, καθώς αποτελεί πέρασμα και ήταν αναμενόμενο ότι οι ΗΠΑ δε θα εγκατέλειπαν μία πολύ καλή βάση.

Την αμφισβήτηση για την κυβέρνηση και το πόσο ορθώνει «ανάστημα» στην Ουάσιγκτον, υπερασπιζόμενη τα στοιχειώδη, έφερε δήλωση των ΝΑΤΟικών κατοχικών δυνάμεων του Αφγανιστάν, μετά από επίθεση που πραγματοποίησαν την περασμένη Τετάρτη στο Πακιστάν και επισήμαναν ότι για τη διεξαγωγή της είχαν συνεργασία και άδεια από τις αρχές της χώρας. Συγκεκριμένα, το ΝΑΤΟ αναφέρθηκε και σε ύπαρξη συμφωνίας μεταξύ αυτού και της πακιστανικής κυβέρνησης για πυραυλικές επιθέσεις, με στόχο ισλαμιστές. Αμέσως μετά, αμερικανικοί πύραυλοι ξεπέρασαν τις περιοχές των φυλών που βρίσκονται στη μεθόριο με το Αφγανιστάν και διέσπειραν πυραύλους τους βαθύτερα στο Πακιστάν...

Τη θέση ότι ενδεχομένως η πακιστανική κυβέρνηση να ήταν ενήμερη εξ αρχής για την πρόθεση των Αμερικανών να διενεργήσουν επεμβάσεις στη χώρα, ή, έστω, της μη αντίδρασης σε όσα συμβαίνουν, ενίσχυσε και η επίσκεψη του επικεφαλής του στρατού του Πακιστάν, στρατηγού Ασφάκ Παρβέζ Καγιάνι, στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, τις ίδιες μέρες. Ο στρατηγός δεσμεύτηκε ξεκάθαρα ότι υποστηρίζει πλήρως την κατοχή του Αφγανιστάν, στα πλαίσια του δήθεν «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» και υποσχέθηκε να κάνει τα πάντα, προκειμένου να παραμείνουν ανοιχτά τα περάσματα του Πακιστάν για τον αμερικανικό - ΝΑΤΟικό κατοχικό στρατό, που είχαν αποκλειστεί από μαχητές των «Ταλιμπάν» και στη συνέχεια απείλησε και η αντιπολίτευση να τα κλείσει έως ότου σταματήσουν οι επιθέσεις επί πακιστανικού εδάφους.

Ο Α. Καγιάνι τήρησε τα προσχήματα και ζήτησε και αυτός για ακόμα μία φορά να σταματήσουν οι αμερικανικές επιθέσεις, επί πακιστανικού εδάφους, χωρίς ωστόσο να αναφερθεί καθόλου στις πληροφορίες περί συμφωνίας ή να σχολιάσει τις δηλώσεις του ΝΑΤΟ των περασμένων ημερών, αλλά και πάλι δεν έπεισε.

Μετά από όλα αυτά και παρά την γκρίνια, στην οποία επιδίδονται οι πακιστανικές αρχές κατά της Ουάσιγκτον, οι επιθέσεις συνεχίζονται, τα θύματα αυξάνονται και πιθανόν όσοι χαρακτηρίζονται «ισλαμιστές» να είναι άμαχοι και να έχουμε επανάληψη της πρακτικής που ακολουθείται στο Αφγανιστάν, όπου οι νεκροί βαφτίζονται αντάρτες, για να ξεπλένεται «ευκολότερα» το αίμα τους από τα χέρια των ηθικών αυτουργών. Η κυβέρνηση του Πακιστάν παρακολουθεί τα γεγονότα ως απλός θεατής, χωρίς να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που πλέον αφορούν στην επιβίωση του λαού της χώρας και επιλέγει τη διατήρηση της ιμπεριαλιστικής της συμμαχίας με τις ΗΠΑ παρά την υπεράσπιση των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη γη και κυρίως του δικαιώματος στη ζωή.