1. Αυτό που ζούμε είναι μια γενικευμένη παρακμή με όλα τα χαρακτηριστικά της απελπισίας. Με εκπλήσσει η έκπληξη των ενάρετων συμπολιτών μου κάθε φορά που τους χτυπάει την πόρτα η βία.

2. Ολη νύχτα που καιγόταν η Αθήνα, στο νου μου είχα τους στίχους του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα: «Το σπίτι μου δεν είναι σπίτι μου και το όνομά μου δεν είναι το όνομά μου».

3. Αυτός ο φόνος είναι η αποθέωση του μικροαστισμού: Ο μπάτσος - το κρυφό «καμάρι» του αστυνομικού τμήματος Εξαρχείων - πυροβολεί ό,τι δεν καταλαβαίνει.

4. Το πραγματικό σχέδιο των δύο δολοφόνων: Σκότωσαν και εγκατέλειψαν το παιδί ευελπιστώντας όχι μόνο ότι δε θα συλληφθούν, αλλά κυρίως ότι θα θολώσουν τα νερά. Στην περίπτωση αυτή, η αστυνομία θα έβγαινε να ανακοινώσει πως επρόκειτο για ενδοεξαρχειακή υπόθεση, και ότι τον δεκαπεντάχρονο σκότωσαν κάποιοι άγνωστοι, ομοϊδεάτες του, ίσως κι ο υπόκοσμος. Ετσι ποιος μας λέει πως δε θα άνοιγε πάλι η όρεξη των δύο μπάτσων, που ένιωθαν πως υποκαθιστούν την ανώτατη εξουσία, για να «καθαρίσουν» την πιάτσα;

5. Εξευτελίζοντας εαυτούς και αλλήλους, η κυβέρνηση πίστεψε πως μπορεί να μας κηδεμονεύει στο διηνεκές.

6. Αρκεί ένα υπουργικό συμβούλιο ηλιθίων για να εξωθήσει τους μαθητές στους δρόμους κι έπειτα έντρομο να παρακολουθεί, κεκλεισμένων των θυρών, έκρυθμες καταστάσεις.

7. Οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης κτηνωδίας τρέμουν όχι για την ίδια τη δολοφονία που προκάλεσαν, αλλά για τις επιπτώσεις της πάνω τους.

8. Ο Καραμανλής ανήκει στη σκόνη. Η δύναμή του τώρα πια είναι ισάξια μιας ψείρας. Θα τη θυμάται αυτή τη νύχτα. Οταν απομακρύνονται οι κόλακες, εκτίθεσαι μόνος στην πραγματικότητα που, με αγριότητα εξέθρεψες και αυτή σε καταπίνει.

9. Παράδοξο: Μαθητές, για παιδαγωγικούς λόγους, τακτοποιούν μια ολόκληρη κυβέρνηση απέναντί τους. Ξεπέρασαν το ρόλο του θύματος με τον οποίο πίστευε πως τους κρατούσε δεμένους η κυβέρνηση. Ξεπέρασαν το μέλλον της επαιτείας για το οποίο τους ετοίμαζαν τα πάσης φύσεως στηρίγματα του κράτους.

10. Το τραγούδι του μαθητή: «Ξένος εδώ, ξένος εκεί, όπου κι αν πάω ξένος».

11. Το πρόσωπο του μικρού Αλέξη ανήκει στην εφήμερη βιολέτα την πρωτογέννητη.

12. Το καλύτερο «Ξεπροβόδισμα» από τον Κ. Γ. Καρυωτάκη: «- Αγάπη μου, ήσουνα παιδί, παιδί μου, είσαι άντρας τώρα, σύρε, ακριβέ μου, στο καλό, μη σε προφτάσει η μπόρα./ - Μάνα μου, κοίτα, ενύχτωσε, πώς να κινήσω; βρέχει, μάνα, μια θλίψη με κρατεί και μια τρομάρα μ' έχει./ - Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε, κι αν μείνεις τελευταίος; Σύρε, και πάντα να 'σαι ορθός και πάντα να 'σαι ωραίος./ - Μάνα, ο χειμώνας ρυάζεται κι η νύχτα αγκομαχάει, με δένει, μένα, μια ντροπή κι ένας καημός με πάει./ - Βλέπε, παιδί μου, πάντα ομπρός. Το χτες μη σε πικραίνει. Τώρα η ζωή σαν άλογο στην πόρτα σε προσμένει./ - Μάνα, οι άνεμοι ρίξανε του δρόμου το πλατάνι, με τρώει, μανούλα, η θύμηση κι ο πόνος με δαγκάνει./ - Παιδί μου, όλοι θα φύγουνε, κι αν μείνεις τελευταίος; Σύρε, και πάντα να 'σαι ορθός και πάντα να 'σαι ωραίος».