-- Ηθελα να σας ρωτήσω, σας απασχολεί το γεγονός ότι όλο και περισσότερα κομμάτια της νεολαίας της μαθητικής και της φοιτητικής, προτιμούν αντί για τα παραδοσιακά να το πω έτσι κόμματα της Αριστεράς, προτιμούν να εντάσσονται είτε στον αντιεξουσιαστικό χώρο είτε στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς; Δηλαδή δείχνει αυτή η γενικότερη απαξίωση...

-- Τέτοια τάση δεν υπάρχει.

-- Η γενικότερη απαξίωση, που εμφανίζεται αυτό στις δημοσκοπήσεις. Η απαξίωση των πολιτικών δείχνει τελικά να περιλαμβάνει και το χώρο αυτό της παραδοσιακής Αριστεράς.

-- Εμάς δε μας αφορά η απαξίωση. Αυτό που υπάρχει και αυτό που ενδιαφέρει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι το εξής: Δεν έχουμε απαξιωθεί ως κόμμα εξουσίας. Αυτό όμως που υπάρχει είναι να επικοινωνήσουμε και να συνομιλήσουμε με όλο και περισσότερους νέους. Και δεν είναι για να τους πούμε τις θέσεις μας, δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να ανατρέψουμε όλο τον όγκο του ψέματος που ακούμε και των αντι-ιστορικών απόψεων που διαβάζουν στα βιβλία τους. Πάντα οι οργανωμένοι και προσανατολισμένοι σε κόμματα νέοι είναι η μειοψηφία. Οχι μόνο τώρα, ακόμα και στο μέλλον έτσι θα είναι. Είναι πολύ φυσικό.

Και τα παιδιά των δεκαπέντε και δεκαέξι και δεκαεφτά χρονών και γενικά, πάντα ένα πολύ μικρό μέρος του λαού θα είναι οργανωμένο σε κόμματα. Αυτό δε σημαίνει τίποτα το ιδιαίτερο. Αλλο πράγμα είναι, βεβαίως, ότι πρέπει να απαξιωθούν τα κόμματα με την αντιλαϊκή πολιτική, αλλά εγώ δε βρίσκω ότι πάνε αλλού οι νέοι. Πού πάνε οι νέοι; Με συγχωρείτε. Ακούγαμε στις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές ότι τέλος πάντων αυτό το καινούριο σχήμα που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ κλπ. θα ήταν πρώτη δύναμη. Ούτε 6% δεν έφτασαν, αν και συνεργάστηκαν με συγκροτημένες ομάδες και κινήσεις από χρόνια.

Μπορεί να μην υπάρχει ρεύμα μαθητικό οργάνωσης σε κόμματα, αυτό ναι. Αλλά ρεύμα μαθητικό που πάει στους αναρχοαυτόνομους και που πάει στους αντι-εξουσιαστές δεν υπάρχει. Είναι άλλο πράγμα αν σε μια κινητοποίηση μπαίνουν μπροστά οι κουκουλοφόροι και κάτω από αυτή τη συζήτηση, ευκαιριακά μπορεί να νιώθουν ότι τους εκφράζει το σπάσιμο της βιτρίνας, αλλά θα σας πω το εξής πράγμα: Η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, θα αποτραβηχτεί από την πάλη. Και νομίζω ότι αυτός είναι και ο στόχος γενικότερα του συστήματος. Να ξεσπάσει, να ησυχάσει, να φοβηθεί και να γυρίσει στα θρανία.

Γι' αυτό εμείς μιλάμε για κλιμάκωση. Η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, με συγχωρείτε, δεν έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη ούτε για κόμματα, ούτε τίποτα. Βεβαίως μπορεί να έλκεται από έναν που θα βγει στην τηλεόραση και θα πει διάφορα, πώς να σας πω τώρα, έτοιμα, συνταγές για να αρέσουν στους νέους. Εκεί μπορεί να νιώσει μια έλξη. Αλλά όσο γρήγορα μπορεί να νιώσει έλξη, τόσο γρήγορα μπορεί να νιώσει και απώθηση για το ίδιο. Πάντως η μαθητική νεολαία σκέφτεται, προβληματίζεται, έχει θετικές στάσεις, αλλά δεν είναι αποκρυσταλλωμένες. Απόλυτα φυσικό.

Και με συγχωρείτε δηλαδή, όταν η μεγαλύτερη γενιά μοιράζεται ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία, τι απαίτηση δηλαδή έχουμε, τα παιδιά τους να είναι; Κάπως έτσι θα είναι. Βιώνουν δηλαδή τις τάσεις των γονιών τους με απογοήτευση και με αποχή. Αλλά αυτό δε θα είναι τάση για πάντα.