Στον αντίποδα: Εχει μείνει στην ιστορία η φράση του Νιάρχου, που ενώ γινόταν χαμός στα διάφορα γκέτο του, αυτός δήλωνε «εγώ κυνηγάω τον ήλιο». Ισχύει για κάθε έναν που ζει από τον ιδρώτα των άλλων.

Ο,τι συμβαίνει γύρω μας, αυτά που σε εξοργίζουν, δεν είναι θέμα κακών ανθρώπων. Ολα τ' αφεντικά «καλοί άνθρωποι» είναι, μέχρι που το ταξικό συμφέρον τους να βγει μπροστά.

Τα δίωρα, τα τρίωρα στη δουλειά δεν ήρθαν μόνα τους. Αυτοί από το ΠΑΣΟΚ που παριστάνουν σήμερα τον υπερασπιστή της εργάτριας είναι αυτοί που εξηγούσαν επί ΠΑΣΟΚ γιατί πρέπει οι εργάτες να νοικιάζονται, αρκεί αυτό να γίνεται νόμιμα! Ε, αυτό το νόμιμο δουλεμπόριο έφερε και το βιτριόλι.

Το μίσος για την εργατική τάξη που εκφράζει ο Μίχαλος των μεγαλεμπόρων δεν είναι τίποτα άλλο από γνώση ότι μόνο τσακίζοντας τους εργάτες θα έχει κέρδος αυτός και η τάξη του.

Το καινούριο - παλιό είναι, τώρα φαίνεται πιο έντονα - είναι πως πια δεν είναι μόνο οι εργάτες που νιώθουν στο πετσί τους τι σημαίνει μονοπώλιο.

Το αυτό ισχύει και για πολλούς άλλους που νιώθουν να χάνουν τις βεβαιότητές τους περί δημοκρατίας, όταν η καπιταλιστική βαρβαρότητα γκρεμίζει κάθε αυταπάτη.

Αρκεί η εμπειρία που συγκεντρώνεται σήμερα να οδηγήσει και σε συμπέρασμα. Το γνωστό παλιό καλό: Εκεί που γεννιέται το φαινόμενο, εκεί και η αντιμετώπισή του. Πού πονάνε οι καπιταλιστές; Στην παραγωγή. Εκεί ξεσπάνε το μίσος τους, εκεί και η απάντηση. Για να 'χει στέρεη βάση ο αγώνας για την ταξική απελευθέρωση, πρέπει από τη βάση να ξεκινά. Για να μπορεί να χτυπά και στο εποικοδόμημα. Ε; Κι εδώ υπάρχει εμπειρία. Αυτό που έχει μάθει ο εργάτης στο πέρασμα του χρόνου, πως πλάι του, μπροστάρης στη μάχη, ήταν και παραμένει αυτός που έκανε επιστημονική ανάλυση για να χαράξει ταξική προοπτική από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Εξ ου και τα μανιασμένα χτυπήματα απ' όσους ονειρεύονται διαρκώς «δημοκρατικά μέτωπα» για να χτυπήσουν το ταξικό μέτωπο.

Ασχετο: Τι κλάμα κι αυτό στους δημοσιογράφους του ΠΑΣΟΚ που έχουν κάνει ψωμοτύρι τα περί «αριστερού ψάλτη της δεξιάς»; Το ΚΚΕ είπε το αυτονόητο, ότι δεν υπάρχει τίποτα για συζήτηση με το ΠΑΣΟΚ καθώς το ΠΑΣΟΚ μιλάει με την πολιτική του και το ΚΚΕ επίσης. Κι αυτά τα δυο όχι μόνο δε συναντιούνται, αλλά και συγκρούονται. Ο Παπανδρέου έχει συνομιλητές τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους μεγαλέμπορους, το ΚΚΕ τους εργάτες.

*Μέχρι την τελική νίκη, για πάντα.