Σε «πολιτικό αδιέξοδο» εκτιμά η πλειοψηφία του ισραηλινού Τύπου ότι βρίσκεται η χώρα, λίγα μόλις 24ωρα μετά τις πρόωρες βουλευτικές κάλπες. Είναι σαφές ότι ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης δε θα είναι εύκολη υπόθεση και ότι, για πρώτη φορά, δεν αποκλείεται ως ενδεχόμενο στη θέση του πρωθυπουργού να βρεθεί ο επικεφαλής του δεύτερου κόμματος.

Το αδιέξοδο που εντοπίζει ο Τύπος δεν αφορά, όμως, μόνο στον αριθμό των εδρών ή στο σύστημα απλής αναλογικής που βάλλεται πανταχόθεν. Αφορά και στο περιεχόμενο της πολιτικής που οι ερίζοντες για την εξουσία προτάσσουν, τόσο εκτός, κυρίως απέναντι στους Παλαιστινίους, όσο και εντός, με κυρίαρχη την εξαιρετικά τεταμένη ατμόσφαιρα που επικρατεί πλέον μεταξύ Ισραηλινών Εβραίων και Αράβων, αλλά και την επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση. Φυσικά, ανεξάρτητα του τι τελικά κυβερνητικό σχήμα θα καταληχτεί, ένα είναι βέβαιο: Οτι πέρα από διαφοροποιήσεις τακτικής, στα βασικά ζητήματα δεν πρόκειται να αλλάξει η πολιτική των αστικών κομμάτων.

Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η μάχη για την «πρωτιά» θα δοθεί σώμα με σώμα μεταξύ του ακροδεξιού «Λικούντ» του Μπέντζαμιν Νετανιάχου και του δεξιού «Καντίμα» της Τζίπι Λίβνι. Και δικαιώθηκαν. Το «Καντίμα» εξασφάλισε 29 έδρες και το «Λικούντ» 27, με επινίκιους πανηγυρισμούς εκατέρωθεν. Οι δημοσκοπήσεις, επίσης, έδειχναν μεγάλη αύξηση της εκλογικής επιρροής του φασιστικού ρατσιστικού κόμματος «Ισραελ Μπεϊτάνιου», του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν. Και αυτό επιβεβαιώθηκε με 15 έδρες.

Μεγάλος νικητής, λοιπόν, αναδεικνύεται ο Λίμπερμαν, που γίνεται ρυθμιστής της «επόμενης μέρας», αφού η εξασφάλιση συνεργασίας μαζί του είναι μάλλον μονόδρομος για το σχηματισμό ενός νέου, στοιχειωδώς σταθερού, κυβερνητικού συνασπισμού. Το θρησκευτικό κόμμα «Σας» και τα μικρότερα δεξιά κόμματα εκτιμάται ότι θα διαδραματίσουν και αυτά ρόλο, αν και η εμπειρία έχει δείξει, ιδιαίτερα για τα θρησκευτικά κόμματα, ότι προσφέρουν τη στήριξή τους σε οποιονδήποτε εγγυηθεί την απρόσκοπτη χρηματοδότηση των θρησκευτικών σχολών και των δραστηριοτήτων τους.

Αντίθετα, μεγάλος ηττημένος των εκλογών αποδείχτηκε το Εργατικό Κόμμα του Εχούντ Μπαράκ. Για πρώτη φορά, το κόμμα που πρωτοστάτησε στην ίδρυση του εβραϊκού κράτους, βρέθηκε στην τέταρτη θέση με μόλις 13 έδρες. Αποτέλεσμα αναμενόμενο, κατά τους αναλυτές, εξαιτίας της πολιτικής του. «Το Εργατικό Κόμμα διέφερε, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, από την παραδοσιακή ισραηλινή δεξιά ως προς το κοινωνικό του προφίλ και ως προς τη διαλλακτικότερη στάση του έναντι των Παλαιστινίων. Τα τελευταία χρόνια, όμως, οι μάσκες έπεσαν: Εχει μετατραπεί σε νεροκουβαλητή της δεξιάς πολιτικής σε όλα τα επίπεδα», σχολίαζε ο Ντόρον Ρόζενμπλουμ στη «Χααρέτζ».

Σε σταθερή πτωτική πορεία και το κεντρο-αριστερό «Μέρετζ», το οποίο διασφάλισε μόλις 3 έδρες. Το πάλαι ποτέ ισχυρό κόμμα της γενικά λεγόμενης «αριστεράς», υποστηρίζοντας, έστω και με μισόλογα, τις αιματηρές επιχειρήσεις απέναντι στους Παλαιστίνιους έχασε το έρεισμά του στη σημαντικότερη εκλογική δεξαμενή του: στους Ισραηλινούς Αραβες.

Αντίθετα, ενισχυμένο αναδείχτηκε το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα «Χαντάς», του οποίου κορμός είναι το ΚΚ Ισραήλ. Το «Χαντάς» εξασφάλισε 4 έδρες, μία περισσότερη από τις εκλογές του 2006, παρά το γεγονός ότι ολόκληρη η προεκλογική του εκστρατεία συνέπεσε με τη σκληρή καταστολή των διαδηλώσεων ενάντια στην επιχείρηση στη Γάζα και σημαδεύτηκε από διώξεις, συλλήψεις και εκφοβισμούς μελών και στελεχών του μέσα σ' ένα κλίμα άκρως διχαστικό για την ισραηλινή κοινωνία.

Τις δυνάμεις τους διατήρησαν και τα δύο αμιγώς αραβικά κόμματα, το «Μπάλαντ» με 3 έδρες και η «Ενωμένη Αραβική Λίστα» με 4, παρά την απόφαση αποκλεισμού τους από τις εκλογές που υιοθέτησε η Βουλή με εισήγηση του Λίμπερμαν λόγω της στάσης τους κατά τη διάρκεια της επιχείρησης στη Γάζα. Η απόφαση ανατράπηκε, τελικά, από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ, αφήνοντας, όμως, ουσιαστικά μόνο δύο βδομάδες για προεκλογικό αγώνα.

Η περαιτέρω στροφή της ισραηλινής κοινής γνώμης προς την αντίδραση και την ακροδεξιά, καθώς και η συρρίκνωση του λεγόμενου «προοδευτικού χώρου» είναι οι αναλύσεις που κυριαρχούν στο διεθνή και στον ισραηλινό Τύπο. Η συμμετοχή του Λίμπερμαν στην οποιαδήποτε κυβέρνηση θα οδηγήσει, προφανώς, σε «σκληρότερη» στάση έναντι των Παλαιστινίων. Θα πρέπει, όμως, να είναι σαφές ότι κανένα από τα κόμματα που ερίζουν για την ισραηλινή εξουσία, αλλά και όσα εμφανίζονται να εξήλθαν «ηττημένα» από τις κάλπες, δεν προτίθεται πραγματικά να προχωρήσει σε μια δίκαιη, βιώσιμη λύση του Παλαιστινιακού. Οι διαφορές τους, όποιες υπάρχουν, αφορούν μόνο στην τακτική και στο λεξιλόγιο.

Εκτός από το πρόσφατο λουτρό αίματος στη Γάζα, δε θα πρέπει κανείς να ξεχνά ότι το Εργατικό Κόμμα του Μπαράκ εκβίασε τον Γιάσερ Αραφάτ, το 2000, στο Καμπ Ντέιβιντ να αποδεχτεί ντε φάκτο ένα κατακερματισμένο κράτος και στη συνέχεια, με πρόσχημα τη δήθεν «αχάριστη απόρριψή του», απάντησε με αίμα στη δεύτερη Ιντιφάντα, που άρχισε, όπως και η πρώτη, χωρίς όπλα. Δε θα πρέπει, επίσης, κανείς να ξεχνά τη συμμετοχή του Εργατικού Κόμματος ή τη συναίνεσή του, όπως και του «Μέρετζ», στις εγκληματικές στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Παλαιστινίων, αλλά και στο φονικό εμπάργκο κατά της Γάζας. Υπό την έννοια αυτή, ουδείς περιμένει διαφοροποιήσεις στην ισραηλινή στάση απέναντι στο Παλαιστινιακό, η οποία διαμορφώνεται με γνώμονα και άλλους σημαντικούς παράγοντες, όπως είναι τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Είναι, όμως, γεγονός ότι η εξαιρετικά πιθανή συμμετοχή Λίμπερμαν στο όποιο νέο κυβερνητικό σχήμα θα σηματοδοτήσει αλλαγές: στο εσωτερικό. Ο Λίμπερμαν είναι αυτός που επικέντρωσε την προεκλογική του εκστρατεία στο σύνθημα «όχι πίστη, όχι υπηκοότητα». Τάχθηκε υπέρ της πραγματοποίησης δήλωσης «πίστης» από τους Ισραηλινούς Αραβες προς το εβραϊκό κράτος, πίστης που προφανώς θα πρέπει να επιδεικνύουν καθημερινώς με την υπακοή τους, απειλώντας, σε αντίθετη περίπτωση, με την αφαίρεση της υπηκοότητάς τους. Επίσης, έχει προτείνει να παραχωρηθούν στην Π. Αρχή ισραηλινά εδάφη όπου κατοικούν πολλοί Ισραηλινοί Αραβες, με αντάλλαγμα, φυσικά, τη διατήρηση της κατοχής σε ακόμη μεγαλύτερο μέρος των παλαιστινιακών εδαφών.

Μπορεί οι ιδέες του Λίμπερμαν να ακούγονται ακραίες, όμως έχουν απήχηση και μάλιστα μεγαλύτερη από την εκλογική του επιρροή. Αυτό φάνηκε γιατί τόσο το «Λικούντ», όσο και το «Καντίμα» έσπευσαν να μιλήσουν για την «αναγκαιότητα μεγαλύτερης προσφοράς και συμμετοχής των Ισραηλινών Αράβων στο εβραϊκό κράτος, από το οποίο παίρνουν, αλλά δε δίνουν». Τους σοβαρούς κινδύνους που ελλοχεύουν τέτοιου είδους θέσεις επισήμανε εγκαίρως το ΚΚ Ισραήλ, που έθεσε στον πυρήνα της προεκλογικής του εκστρατείας τον αγώνα «ενάντια στο φασισμό και στο ρατσισμό».

Εκτός από το Παλαιστινιακό, τα κόμματα που κυριαρχούν στην ισραηλινή πολιτική σκηνή έχουν και ένα άλλο «κοινό σημείο»: Τη σιωπή τους για την ολοένα και δυσχερέστερη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση στη χώρα. Για άλλη μια φορά, η «μάχη» δόθηκε στην «ασφάλεια». Κι όμως... Σύμφωνα με το «Business Week», στο Ισραήλ καταγράφεται η μεγαλύτερη ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο!

Τη στιγμή που οι Ισραηλινοί εκατομμυριούχοι, σε αριθμό, είναι διπλάσιοι από τον παγκόσμιο μέσο όρο, 1,6 εκατομμύρια πολίτες (7 εκατομμύρια συνολικά) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και από αυτούς οι 800.000 είναι παιδιά, δηλαδή το ένα στα τρία. Το 45% του εργατικού δυναμικού της χώρας ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, με το ποσοστό αυτό να είναι 42% όταν πρόκειται για οικογένειες Ισραηλινών Αράβων.

Η οικονομική ανάπτυξη της χώρας, το 2008, έκλεισε με στασιμότητα. Οι εξαγωγές έπεσαν κατά 20% και η βιομηχανική παραγωγή κατά 6%. Η ανεργία εκτιμάται ότι, το 2009, θα φτάσει το 8%. Για όλα αυτά, ελάχιστα αναφέρθηκαν από τα μεγάλα ισραηλινά κόμματα (δεξιά, ακροδεξιά, κεντρο-αριστερά) κατά την προεκλογική εκστρατεία. Και όπως σχολίαζε ο ισραηλινός Τύπος, όταν έγιναν αναφορές, ήταν τόσο θολές που ήταν ως «μη γενόμενες».

Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι κατανοητό ότι οι εκλογές της Τρίτης απλώς έφεραν στο προσκήνιο τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος στο Ισραήλ, που γίνεται, για άλλη μια φορά, προσπάθεια να «εκτονωθούν» στην «ασφάλεια» και στην πλάτη των Παλαιστινίων, μέσα από τη μεθοδική ώθηση της ισραηλινής κοινής γνώμης προς την αντίδραση. Είναι επίσης κατανοητό ότι όποια και αν είναι η σύνθεση της νέας κυβέρνησης μόνο περισσότερα δεινά θα φέρει τόσο στους Παλαιστινίους, όσο και στον ίδιο τον ισραηλινό λαό, Εβραίους και Αραβες.Η εναντίωση στο αιματοκύλισμα των Παλαιστινίων και στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, η πάλη για ένα ανεξάρτητο βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος στα όρια του 1967 με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ είναι άρρηκτα δεμένη με την προώθηση μιας πολιτικής προς όφελος των δύο λαών, προς όφελος της ισραηλινής εργατικής τάξης, σε ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.