Οι «Μέρες Θυμού» δεν είναι η μόνη ενδιαφέρουσα ταινία της βδομάδας. Η τελευταία δημιουργία του πολύ καλού Κλιντ Ιστγουντ, «Gran Torino», καθώς και η ταινία του, επίσης καλού, Δανού σκηνοθέτη Ολε Μπόρνενταλ, «Μια Ιστορία με Θέμα την Αγάπη», αξίζουν της προσοχής μας.

Ξεχωρίσαμε τις «Μέρες Θυμού», γιατί, με πολύ καλό κινηματογράφο, μας γνωρίζουν μια σημαντική πτυχή της δανέζικης Ιστορίας, όχι πολύ γνωστή στον πολύ κόσμο. Τη στάση του δανέζικου λαού στον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, την αντίσταση της χώρας απέναντι στους ναζί, αλλά και τα πολιτικά παιχνίδια της δανέζικης αστικής τάξης την ίδια περίοδο.

Ο Ολε Κρίστιαν Μάντσεν, από το 1999 που πρωτοεμφανίστηκε στον δανέζικο κινηματογράφο (εργάζεται παράλληλα και στην τηλεόραση), σκηνοθετεί και γράφει σενάρια με ρυθμούς πολυβόλου. Ομως, καταφέρνει να κρατάει την ποιότητα σε υψηλά επίπεδα. Οι «Μέρες Θυμού», δε, είναι μια ταινία χωρίς καμία παραχώρηση! Είναι γρήγορη, δυναμική, γεμάτη αγωνία, αλλά, παράλληλα, με άριστη καθαρά δική της αισθητική! Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της είναι η δική της φυσιογνωμία! Οι «Μέρες Θυμού», «δανειζόμενες» πολλά είδη κινηματογράφου, αστυνομικό, κατασκοπευτικό, πολεμικό, ερωτικό, κ.ά., καταφέρνουν να φτιάξουν μια δική τους, προσωπική κινηματογραφική πατέντα! Οι «Μέρες Θυμού» δε μοιάζουν με καμία άλλη ταινία!

Στις 9 Απρίλη του 1940, οι Γερμανοί σχεδόν κάνουν παρέλαση στη Δανία! Ενα μεγάλο μέρος του δανέζικου λαού, με επικεφαλής την αστική τάξη, ήταν με το μέρος τους. Πολλοί, μάλιστα, παρέλασαν μαζί τους! Ηταν, δε, όλα τόσο «φιλικά», που οι Γερμανοί δεν υποχρεώθηκαν να αλλάξουν την υπάρχουσα εκλεγμένη κυβέρνηση της Δανίας! Της πρότειναν και εκείνη δέχτηκε να μην ανοίξει μύτη!

Οι μόνοι που αντέδρασαν στην παραπάνω συμφωνία - και στη γερμανική κατοχή, βέβαια - ήταν οι κομμουνιστές! Βάζοντας πάνω απ' όλα την πατρίδα τους, νίκησαν τις μεταξύ τους διαφορές και δημιούργησαν τη δική τους δυναμική αντιστασιακή οργάνωση (ΒΟΡΑ). Αμέσως μετά ή σχεδόν παράλληλα, αντέδρασαν και κάποιοι δημοκράτες Δανοί, οι οποίοι, κόντρα στις συμφωνίες της κυβέρνησής τους με τους Γερμανούς, άρχισαν τα δυναμικά χτυπήματα, κυρίως εκτελέσεις συνεργατών! (Δεν έβλαπταν κατευθείαν τους Γερμανούς και εκείνοι έδειχναν κάποια ανοχή).

Η ταινία αφήνει στην άκρη τους κομμουνιστές, για τους οποίους έχει μόνο καλά λόγια να πει, και καταπιάνεται με τη «δημοκρατική» αντίσταση. Από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε, ήταν σχεδόν υπονομευμένη! Με το πέρασμα του χρόνου, και πλησιάζοντας η λήξη του πολέμου, η υπονόμευση αυτή πήρε άγριες διαστάσεις. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, οι δυο κεντρικοί ήρωες της ταινίας, ας πούμε, οι οποίοι έγιναν λαϊκοί ήρωες για το θάρρος τους και την τιμιότητά τους, όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι έπαιζαν σε πολλά ταμπλό! Κύριο μέλημά τους ήταν πάντα η οικονομική και η πολιτική εξουσία. Ετσι, πότε ήταν με το Γερμανό και πότε με τον Εγγλέζο! Η διάθεσή τους άλλαζε ανάλογα με το ποιος είχε το πάνω χέρι.

Πρόκειται, πράγματι, για μια ταινία που δε διστάζει να πει την αλήθεια και να καταγγείλει τις αστικές δυνάμεις της Δανίας του Β` Παγκοσμίου Πολέμου για την προδοτική στάση τους!

Παίζουν: Θούρε Λίντχαρντ, Μαντς Μίκελσεν, Στίνε Στένγκαντε, Πέτερ Μίγκιντ, κ.ά.