Ευτυχώς τώρα πια, πολλοί αδικούμενοι πολίτες, πολλοί «μαζικοί φορείς», κόμματα, μέσα μαζικής επικοινωνίας, πολλοί ρυπαντές, καθώς και αρμόδιοι της εξουσίας κάθε βαθμού, άρχισαν (με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο) να αντιλαμβάνονται και να μιλούν, για το μέγεθος του προβλήματος που έχει δημιουργηθεί στις περιοχές της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Ανατολικής Αττικής, από το «μοντέλο διαχείρισης της περίπτωσης του Ασωπού ποταμού».

Υπάρχει πλέον ανοιχτό πρόβλημα Δημόσιας υγείας, δημιουργημένο από τις αυθαιρεσίες των βιομηχανικών ρυπαντών. Εγινε σοβαρό και μεγάλο πρόβλημα, με πολλαπλές επιπτώσεις και συνέπειες που πλέον το ονοματίζουμε «τραγωδία του Ασωπού». Μπροστά στο δέος ότι κατατρώγεται άδικα, η υγεία 200.000 ανθρώπων, και «βαλαντώνει» η κάθε προϋπόθεση ζωής στους τόπους αυτούς. Ασταμάτητα τώρα, πολλοί προσπαθούν να ανιχνεύσουν, να καταλάβουν και να αναδείξουν, κάποιες συνιστώσες του προβλήματος. Πολλοί ξεκινούν από κάτι χειροπιαστό, βιωματικό, που το έχουν αντιληφθεί στο πετσί τους (το νέο γείτονα, που και αυτός πέθανε από την επάρατη νόσο. Το προϊόν τους που δεν πουλιέται πια. Το νερό που δεν πίνεται κλπ.). Αλλοι ξεκινούν από πιο σύνθετες ενδείξεις και αποδείξεις. Οι περισσότεροι καταλήγουν σε μια πρώτη, εύκολη να διαπιστωθεί, αιτία. Την «απουσία του κράτους». Την έλλειψη του κρατικού μηχανισμού, που έπρεπε να εφαρμόζει τους υπαρκτούς νόμους (είτε εισηγμένους από την Ευρωπαϊκή Ενωση είτε ελληνικούς), για να ελέγχει τις εξελίξεις και να ρυθμίζει τα πράγματα. Και αυτό είναι μια «πρώτη αλήθεια».

Στην κατανόηση του προβλήματος και των αιτίων που το δημιουργούν, χρειάζεται να σκάψεις και λίγο παραμέσα, για να καταλάβεις καλύτερα, τι και πώς το δημιουργεί. Διότι την ίδια στιγμή που ξετυλίγεται η τραγωδία, διαπιστώνεται ότι: Ολόκληρη η δομή των κομμάτων της εξουσίας, είναι εκεί. Αυτοί είναι που στελεχώνουν καθημερινά, τα διάφορα εξουσιαστικά πόστα όλων των βαθμίδων (ΟΤΑ, Νομαρχίες, Περιφέρειες, υπουργεία, κυβέρνηση). Εδώ και πολλά χρόνια, σε εναλλάξ ρόλους, αυτοί συνέργησαν με την πολιτική τους καθοδήγηση και την εφαρμοζόμενη πολιτική τους (στη χωροθέτηση, στην αδειοδότηση και στον έλεγχο λειτουργίας των εργοστασίων) για να δημιουργηθεί το πρόβλημα. Αρα: Η εξουσία ήταν και είναι παρούσα.

Μάλιστα, είναι δρώσα, συσπειρωμένη και ενεργά λειτουργούσα, με αρμονία αντιλήψεων, στη δημιουργία και στη συνέχιση του προβλήματος. Ετσι τα κατάφεραν μαζί, χρόνια τώρα. Η μια «τρύπωνε και η άλλη έραβε» το κοστούμι αυτό για τον τόπο και τους κατοίκους του. Και όταν μιλάμε «για την εξουσία» στους τόπους αυτούς, ας κατανοούμε μαζί, την εκλεγμένη και την αφανή - άτυπη εξουσία «των κοινωνικών φορέων» και θεσμικών φορέων του τόπου, που στρατευμένοι στη λογική της «ομερτά» και του κουκουλώματος των προβλημάτων, συνεργούσε και συνεργεί, με την εξουσία, στη διαιώνιση της εξυπηρέτησης των «μονόπαντων συμφερόντων» και στη συνέχιση των συμβάντων.

Η εξουσία λοιπόν, ασχολείται δραστήρια και συνεχώς, με το θέμα που προέκυψε «για τους εκλεκτούς της προστατευόμενους». «Σκοτώνονται» να βρίσκουν τρόπους να συγκαλύπτουν, «να πνίγουν» κάθε θέμα, να παραμορφώνουν έννοιες και επιστημονική γνώση, προκειμένου «να ροκανίζουν τον χρόνο», χωρίς να παίρνονται μέτρα περιστολής. Γιατί χρόνος για τους ρυπαντές, σημαίνει κέρδος και απόσβεση «βρώμικων» εγκαταστάσεων. Ενώ για τους πολίτες σημαίνει συνέχιση του ροκανίσματος της υγείας τους. Σε αυτό έγκειται και «η μονόπαντη λειτουργία της εξουσίας»: Από τη μια, λειτουργούν τον κρατικό μηχανισμό, δραστηριότατα, σε επίπεδα «μη ελέγχων» είτε δήθεν ελέγχων, σε επίπεδο ψευδο-καταστολής των αυθαιρεσιών, την οποία συνοδεύουν με μεγαλόστομες διακηρύξεις, γεμάτες θα, που τελικά τίποτε δεν υλοποιείται! Και από την άλλη, τον λειτουργούν σα μηχανισμό, δραστήρια χωρίς ανάπαυλα, εκδίδοντας νέες άδειες λειτουργίας -«μαϊμούδες», που θωρακίζουν «εκ των υστέρων» και καλύπτουν τους «παραβάτες ρυπαντές» έναντι κάθε είδους ενοχής και ευθύνης, για τις εγκληματικές πράξεις τους, που χρόνια τώρα κάνουν.

Μα πάνω από όλα, η εξουσία αυτή: Τρέχει δραστήρια και καλολαδωμένα, τον κρατικό μηχανισμό και σε σχεδιαστικό και νομοπαρασκευαστικό επίπεδο, όπου νέα τέρατα και σημεία, φανερά παράλογα και αντιλαϊκά, τα περνάνε επιλεκτικά για ψήφιση στη Βουλή (είτε τα θάβουν όταν δεν τους συμφέρει). Με τίτλους και ονόματα νόμων μπορεί κανένας να δει πως διαγκωνίζονται και αγωνίζονται για το ποιος θα διασφαλίσει και θα διαιωνίσει «το ανενόχλητο και ανέξοδο, των εκλεκτών» ρυπαντών τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένους: «νόμος για τον ρυπαντή που πληρώνει» (θάφτηκε), «Υδατική Διαχείριση σε λεκάνες απορροής επιφανειακών υδάτων», (θάφτηκε), Κοινή Υπουργική Απόφαση για το «ειδικό χωροταξικό βιομηχανίας» (εγκρίθηκε), Νέες προδιαγραφές «απόρριψης βιομηχανικών λυμάτων, σε συλλεκτήριους αγωγούς» (ζυμώνεται), τρόποι ίδρυσης, διοίκησης και λειτουργίας των «οργανωμένων ιδιωτικών βιομηχανικών περιοχών», (εγκεκριμένο από καιρό), κανονισμοί ίδρυσης και φόρτισης και λειτουργίας «χώρων Υγειονομικής Ταφής Αποβλήτων - ΧΥΤΑ».

Αυτό το δραστήριο κράτος και η εξουσία που το κουμαντάρει, δεν είναι ένα διαλυμένο κράτος, δεν είναι ένα ανύπαρκτο κράτος. Είναι ένα παρόν, υπαρκτό κράτος, που λειτουργούσε και λειτουργεί μονόπαντα. Είναι ένα κράτος, που το έτρεξαν οι πολιτικές των δυο κομμάτων, που διαχειρίστηκαν την εξουσία, κάθε είδους και βαθμού. Είναι αυτοί οι οποίοι δραστηριοποιούνται και τώρα για να καλύπτουν τους βιομηχανικούς ρυπαντές. (Τους καταχραστές των φυσικών πόρων και της «άγριας» ανάπτυξης της αρπαχτής). Αλλά και αδιαφορούν για τους πολίτες και τους τόπους. Καλοκαρδίζουν, χρόνια τώρα, την αυθαιρεσία, με σκοπό και στόχο, την ανενόχλητη κερδοφορία των ρυπαινουσών βιομηχανιών, που έφτασαν να βγάζουν και μετοχές πλέον, στο χρηματιστήριο και μαζεύουν τα λεφτά του κόσμου, για να τοξινώνουν και τους μετόχους και τους γειτόνους τους. Ενας εκτραχηλισμός πλέον, που τρώει κυριολεκτικά ζωές εργατών, γεωργών, κατοίκων - γειτόνων των εργοστασίων τους και, τέλος, θέτει σε κίνδυνο τους καταναλωτές των παραγόμενων προϊόντων κάθε είδους.

Είναι μια τρελή αδιέξοδη «δικομματική πολιτική», δήθεν ανάπτυξης της στρεβλής παραγωγής, που αποκαλύπτεται πλέον ότι αποβλέπει στην αποκλειστικά άγρια ανάπτυξή τους, με κάθε τρόπο και μέσον. Και που τώρα πια, οι εγκέφαλοι που την μεθοδεύουν, τρίβουν ενοχλημένοι το κεφάλι τους, για το πού και πώς θα δεσμεύσουν και θα φάνε και άλλα δημόσια λεφτά του ΕΣΠΑ (Δ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης) για να υλοποιήσουν τα νέα σχέδιά τους, «χωρίς να αλλάξει τίποτα και χωρίς να βάλουν εκείνοι, το χέρι στην τσέπη». Προβληματίζονται πολύ και έντονα, και φτάνουν να σκέπτονται για το πότε και με ποια εν ανάγκη, νέα πολιτικά σχήματα, θα μπορέσουν να συνεχίσουν την αυθαιρεσία τους.